Η διάσπαση του ατόμου

Γράφει ο Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Υπάρχει μια αρρώστια που ροκανίζει σαν σαράκι τις σάρκες της Αριστεράς, κι αυτή είναι το «εγώ».

Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η ιδεολογική παράταξη που μάχεται, και παλιότερα πέθαινε, για το «εμείς» είναι υπονομευμένη από τα γεννοφάσκια της από την ανυποχώρητη θέση στο «δίκιο μου», στην «άποψή μου», τελικά στο ιδεολογικό «σωστό μου»· όταν δεν συντρέχουν λόγοι προσωπικής ή ομαδικής ιδιοτέλειας.

Η χθεσινή αποχώρηση της τάσης «Ανανεωτική Πτέρυγα» από το συνέδριο του ΣΥΝ και η άρνησή της να συμμετάσχει στα όργανα δεν είναι τίποτε άλλο από την έκρηξη της μειοψηφίας (του περίπου 25%), που αρνείται πλέον να υποτάσσεται στην πλειοψηφία, παρ' όλο που αυτή η υποταγή είναι η υπ' αριθμόν ένα προϋπόθεση για τη δημοκρατική διαδικασία.

Από την άλλη πλευρά, όμως, όταν το 25% δεν απολαμβάνει το 25% της συμμετοχής του στις αποφάσεις, όπως θα όφειλε μια δημοκρατική συνύπαρξη, επαναστατεί. Και ζητάει το μερίδιο της συμμετοχής του.

Η συνήθης απάντηση στην Ελλάδα, όπου η νοοτροπία της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων είναι απολύτως αντιδημοκρατική, είναι «γίνε πλειοψηφία για να κάνεις εσύ ό,τι θες»... Η αντίληψη στη χώρα για την οποιαδήποτε διακυβέρνηση -είτε είναι εταιρειούλα είτε κράτος- είναι μνημείο αυταρχισμού.

Η αλήθεια για τον ΣΥΝ βρίσκεται στη μέση. Και η πλειοψηφία αυθαιρετεί και η μειοψηφία αρνείται την κυριαρχία της πλειοψηφίας. Οχι τώρα. Μονίμως.

Η συνύπαρξη στην Αριστερά δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η απόπειρα του ΣΥΡΙΖΑ για τη συνεύρεση και το μπόλιασμα απόψεων με άλλες απόψεις ζει ακόμα, αλλά το ερώτημα κάθε καλοπροαίρετου αριστερού είναι: «Ποιος μπολιάστηκε πραγματικά με ποιανού τις απόψεις;». Κανείς. Ολοι έμειναν στις θέσεις τους.

Στην πραγματικότητα, ο μεν ΣΥΝ πίστεψε ότι με την ένταξη των άλλων ομάδων θα αύξαινε τις ψήφους για να μπει στη Βουλή, οι δε άλλες ομάδες πίστεψαν ότι προσκολλημένοι στον ΣΥΝ θα έφευγαν από το παρασκήνιο της πολιτικής ζωής και θα έμπαιναν στο προσκήνιο.

Ο έμπειρος Δραγασάκης το είπε χθες στην ομιλία του: «Χώρος με τάσεις, παρέες, παράγοντες». Οπου ενταφιάζεται συχνά η διάθεση αυτών που είναι μακριά από τον παραγοντισμό, για δουλειά και προσφορά.

Από χθες δεν έφυγε απλώς η Ανανεωτική Πτέρυγα από την υποψηφιότητα στα κομματικά όργανα. Διασπάστηκε ο ΣΥΝ. Κι αυτό θα σημάνει ενδεχομένως ότι από την επόμενη Βουλή θα απουσιάζει. Αλλά στην Αριστερά γενικότερα έχει περισσότερη αξία να αντιπροσωπεύεις τις απόψεις σου από το να αντιπροσωπεύεις τις απόψεις του λαού. Το σύστημα λειτουργεί ανάποδα: «Εμείς πιστεύουμε σ' αυτά κι όποιος θέλει μας ακολουθεί».

Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να επανεκλέχτηκε με το 75,6% του 75% των συνέδρων, αλλά υποσχέθηκε ότι «θα κάνω τον ΣΥΡΙΖΑ δική μας υπόθεση». Δηλαδή, μέχρι χθες ποιανού υπόθεση ήταν!

Δική μας υπόθεση δεν μπορούμε να κάνουμε ένα συνονθύλευμα απόψεων, τάσεων, φιλοδοξιών, ιδεολογιών και αντιπαλοτήτων, που συζούν αλλά και αλληλοϋπονομεύονται. Κι αυτό δεν είναι χαρακτηρικό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ. Είναι σαράκι της Αριστεράς σε όλο τον κόσμο.

Η ιστορική περίοδος που γίνεται η διάσπαση του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί σύμπνοια και συνενώσεις. Γιατί η απειλή κατά της μεσαίας τάξης και των φτωχότερων πολιτών είναι μεγαλύτερη από ποτέ εδώ και 70 χρόνια.

Αλλά, κομμάτια της Αριστεράς, προφανώς θεωρούν ότι η εμμονή σε απόψεις και η εμμονή σε μηχανισμούς και αντιπαλότητες είναι σημαντικότερη από το συμφέρον του λαού. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στην Ανανεωτική Πτέρυγα, που διασπάστηκε από το άτομο. Αφορά και στο άτομο.

Που αντί να έχει στόχο την εξουσία για έναν καλύτερο κόσμο, αναλώνεται σε πετροπόλεμους.