Η Χορωδία της Ομερτά

Απο τον ΣΤΑΘΗ και την στήλη

ΝΑΥΤΙΛΟΣ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

«Σύντροφοι, όλοι για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε» Γιάννος Παπαντωνίου. (Και για να είμαστε πιο κοντά στη δημοτικιά που χρησιμοποιούν το ΠΑΣΟΚ και η μισή Αριστερά: «για το σοσιαλισμό»). Το «νι» της αιτιατικής του αρσενικού είναι, ξέρετε, δείγμα καθαρευουσιανισμού και συντηρητισμού. Ενώ, αν γράφεις φέρ' ειπείν «το λαό» -κατ' αναλογία προς «το μπουκάλι»- έχεις κάνει ένα βήμα προς τα άστρα, όπου η διαφορά αρσενικού-ουδέτερου είναι αμελητέα μπροστά σε τόσα κβαντικά σύμπαντα.

Ομως, ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή, για να μη χάνουμε τον ρυθμό μας:

«Σύντροφοι, όλοι για τον σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε» Γιάννος Παπαντωνίου

«Εχουν δίκιο αυτοί που διαδηλώνουν» (εναντίον της πολιτικής μου) Γιώργος Παπανδρέου

«Δεν θα μας ρίξουν για ένα κωλόσπιτο», όπως θα έλεγε και ο κ. Ακης Τσοχατζόπουλος (για το σπίτι του Ανδρέα, όχι τα δικά του) -για τα οποία ο προειρηκώς την ως άνω ρήση μακαρίτης Ευάγγελος Γιαννόπουλος μάλλον θα 'μενε άφωνος...

Αλλ' όμως, εκτός απ' τους παραπάνω λαλίστατους, άφωνοι (πλην όμως δυσοίωνα άφωνοι) παραμένουν πολλοί του παλιού καλού καιρού (που ωστόσο τυγχάνει ακόμα ο τρέχων):

«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Μαντέλης...

«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Τσουκάτος...

«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Ρουσόπουλος...

«Αν ανοίξει το στόμα του» ο κ. Χριστοφοράκος...

Τι είναι όλοι αυτοί; η Χορωδία της Ομερτά;

Και για τα άσματα που (δεν) τραγουδούν, δεν ξέρουν τίποτα ο κ. Σημίτης, ο κ. Καραμανλής και (τώρα) ο κ. Παπανδρέου;

Πού ήταν όλοι αυτοί όταν πρωθυπούργευαν; μήπως απλώς «προέδρευαν»; ή μήπως «έκαναν τα στραβά μάτια» για όσους τώρα «κρατούν κλειστά τα στόματα»; Τι ήταν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί; ηλίθιοι και τους δούλευαν τα δεξιά τους χέρια, ή αρχιερείς της διαπλοκής και διάλεγαν ποια δάκτυλα θα βούταγαν στο μέλι; ποια χέρια θα «πήγαιναν το γράμμα» και ποια άλλα χέρια θα τους «πήγαιναν γάντι» στην κλοπή των «χρυσαφικών, των τιμαλφών και των ασημικών της χώρας»;

Κι ώς πότε θα αλληλοδουλευόμεθα;

Δεν ξέρω αν είναι «Παρθένος» κατά το ζώδιο ο κ. Παπανδρέου, αλλά παρθένος στα έργα και τις ημέρες του κ. Σημίτη δεν ήταν! μάλιστα μωρά παρθένος, που σήμερα θα μπορούσε να κάνει τον ανήξερο για όσα τότε έγιναν και ρήμαξαν τη χώρα. Οι υπογραφές του υπάρχουν παντού.

Εκτός κι αν δεν «πρόσεχε τί υπέγραφε» (όπως τώρα δεν «πρόσεξαν τι υπέγραψαν» το ΠΑΣΟΚ κι ο ΛΑΟΣ, όταν προσυπέγραφαν και υπερψήφιζαν το Μνημόνιο).

Οχι! Ο κ. Παπανδρέου ήταν το ίδιο Υπουργός με τον κ. Ακη Τσοχατζόπουλο. Το ίδιο σύντροφος με τον κ. Τσουκάτο, το ίδιο συνάδελφος με τον κ. Μαντέλη.

Δεν μπορεί τώρα να παριστάνει τον «σωτήρα» ο κ. Παπανδρέου. Ουδέποτε υπήρξε «μωρά παρθένος», αντιθέτως, ως υπουργός Εξωτερικών, υπήρξε πιόνι της ματωμένης Μαντλίν Ωλμπράιτ, μπαίγνιο του Τζεμ, υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν και εκφραστής του ολέθριου «κατευνασμού» σε όλες του τις εκφάνσεις.

Οχι, δεν μπορεί ο κ. Παπανδρέου να εμφανίζεται τώρα ως «σωτήρας», ούτε καν με τον κωμικό (στην τραγικότητά του) τρόπο που το επιχειρεί.

Για παράδειγμα: πριν από τέσσερις βδομάδες η κυρία Μπιρμπίλη έσερνε στις παραλίες, με τις κάμερες κατά πόδας («κατά πόδοις» που θα έλεγε και η κυρία Διαμαντοπούλου) τον κ. Παπανδρέου για να γκρεμίσουν την (γκρεμισμένη) «Φαντασία».

Τότε, η κυρία Μπιρμπίλη είχε δηλώσει ότι «εντός δύο εβδομάδων» πολλά χιλιόμετρα απ' αυτήν την παραλία θα απελευθερωθούν από αυθαίρετα κτίσματα και θα αποδοθούν στον λαό.

Πέρασαν τέσσερις βδομάδες κι ουδέν έγινε, αποδεικνύοντας για χιλιοπολλοστή φορά την ευκολία τους στις μπούρδες. Το θράσος τους να μας δουλεύουν όλους κατάμουτρα. Χωρίς κόστος...

Ωσπου «να τους πάρουν με τις πέτρες»...

Για την ώρα αποπήραν τον κ. Πρωθυπουργό οι «πέτρες» του Ηρωδείου -αποδοκιμάσθηκε ο κ. Παπανδρέου απ' το κοινό του θεάτρου όταν προσήλθε για να παρακολουθήσει παράσταση (του Τσαρλς Λόιντ με τη Μαρία Φαραντούρη). Ο τρόπος, το σθένος και το ήθος αυτής της αποδοκιμασίας αποτυπώθηκαν στην «Ε» (Δευτέρα 7.VI.2010) με ρεπορτάζ της εκλεκτής συναδέλφου, κυρίας Ν. Κοντράρου-Ρασσιά. Ομως, πουθενά αλλού -σε καμιά άλλη εφημερίδα.

Ακολουθώντας την πεπατημένη της αλήστου μνήμης «εκσυγχρονιστικής» εποχής, σοβαρές εφημερίδες, όπως τα «ΝΕΑ» κι άλλες, απεσιώπησαν την είδηση. Αυτή η στάση, της λογοκρισίας ή αυτολογοκρισίας είναι συστατική της κρίσης, που ζούμε κι απότοκη της διαπλοκής (που εν πολλοίς τη δημιούργησε). Εξοργίζει πλέον τον λαό και υπονομεύει τη σχέση τής δημοσιογραφίας μαζί του. Η εποχή του κουτόχορτου έχει παρέλθει...