Tου Γιωργου Mαντελα
Στην κυβέρνηση, καλώς ή κακώς, αποφάσισαν εκεί προς το τέλος του περασμένου χρόνου να μηδενίσουν το κοντέρ. Στην Τράπεζα της της Ελλάδος ακόμα θυμούνται την εντολή που τους δόθηκε να εκδώσουν εντάλματα πληρωμών για όλα τα εν εξελίξει έργα στη χώρα (ακόμα και γι’ αυτά που είχε πέσει «μια φτυαριά»). Αφού το κοντέρ μηδένιζε, ευκαιρία ήταν. Ετσι κι αλλιώς, λεφτά δεν υπήρχαν, κανείς δεν θα πληρωνόταν, στο «αμαρτωλό» 2009 θα χρεώνονταν όλα, για να αποδοθεί «λευκό» στην ιστορία το 2010. Παλιές, γνωστές ελληνικές τακτικές...
Για την πρόοδο της συζήτησης και για την αντικειμενικότητα της υπόθεσης (αφού και οι προηγούμενοι τα ίδια έκαναν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ενήργησαν σωστά), ας υποθέσουμε ότι καλώς έπραξαν. Το θέμα είναι γιατί, αφού το έκαναν, δεν το αξιοποιούν. Και γιατί θα πρέπει και τώρα, που το κακό έγινε, και όλοι μάς έχουν στην καρπαζιά, να ξανακάνουμε τα γνωστά ελληνικά ταχυδακτυλουργικα. Από ποιον κρυβόμαστε τώρα; Από το δάχτυλό μας;
Για παράδειγμα, ποιος μας υποχρεώνει να καλύπτουμε τη μαύρη τρύπα στα έσοδα, παγώνοντας την επιστροφή ΦΠΑ και φόρου; Αφού εξηγήσαμε και αποδείξαμε, μερικές φορές καθ’ υπερβολή, στους δανειστές μας ότι η κατάσταση είναι κακή και οι ίδιοι διαπίστωσαν ότι είναι χειρότερη. Υπάρχει ειλικρινά κανείς, μετά από όλα αυτά που διαδραματίστηκαν τους τελευταίους μήνες, ο οποίος να πιστεύει πραγματικά ότι θα βρεθεί νοήμων ελεγκτής που θα πεισθεί ότι μια χώρα που πέρυσι εμφάνισε υστέρηση στα έσοδά της κατά 100%, φέτος θα κάνει το θαύμα και θα καλύψει πλήρως τον στόχο; Οι άνθρωποι οικονομολόγοι είναι, δεν είναι ηλίθιοι.
Στο τέλος, αυτό που θα καταφέρουμε είναι να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει πέρυσι τον Οκτώβριο. Δηλαδή, εμείς θα ανακοινώνουμε στοιχεία και αυτοί δεν θα μας πιστεύουν. Αυτό θέλουμε έπειτα από όλη αυτή την περιπέτεια;
Οι Βρυξέλλες, πάντως, δεν το θέλουν. Γιατί, προφανώς, έχουν υπόψη τους τους τρεις «θεμελιώδεις νόμους της φύσης» του Χιουμ. Σε τι συνίστανται; «Απρόσβλητη κτήση/κατοχή, μεταβίβαση κατόπιν συμφωνίας, τήρηση των υποσχέσεων». Εμείς βρισκόμαστε ακόμα στην πρώτη φάση, της «απρόσβλητης κτήσης/κατοχής» των στόχων που μας έχουν θέσει. Και το πιθανότερο είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα φτάσουμε ποτέ στην τρίτη, που είναι το βασικό ζητούμενο. Γιατί, για να τηρηθούν τα υπεσχημένα, θα πρέπει να τεθούν στη σωστή τους βάση.
Το διακύβευμα εν προκειμένω δεν συνίσταται στο τι θα θέλαμε και θα επιθυμούσαμε, αλλά στο τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Και δυστυχώς, στην παρούσα φάση, αυτά που μπορούμε να κάνουμε είναι ελάχιστα. Ας συμβιβαστούμε κατ’ αρχήν με την πραγματικότητα, ας την αποδεχθούμε, ας μην προσπαθούμε και πάλι να την ωραιοποιούμε, για να κάνουμε για πρώτη φορά μια πραγματική αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου