Της ΛΕΝΑΣ ΔΙΒΑΝΗ
(Συγγραφέως, αναπληρώτριας καθηγήτριας Ιστορίας της Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική της Αθήνας)
Δεν έχω απάντηση στο ερώτημα «πού πάμε;». Πουθενά δεν πάμε προς το παρόν. Καθόμαστε σαν λαγοί μπροστά στον προβολέα του κυνηγού και χάσκουμε τρομαγμένοι.
Ξέρουμε πως κάναμε λάθος. Μας ρίξαν μικρά λαμπερά δολώματα (μια μικρή λούφα στο γραφείο, μια μίζα, μια επιδότηση σε 100 στρέματα παραπάνω) και ξύπνησε ο σιχαμένος αρπακτικός εαυτός μας, το τρωκτικό μέσα μας άρπαξε βιαστικά το δόλωμα, το ΄φαγε και ναρκώθηκε στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση. Δεν έβλεπε πια το μεγάλο φαγοπότι αυτών που μας κυβέρνησαν κι αυτών που κυβερνούν αυτούς που μας κυβέρνησαν. Τώρα τι να πούμε; Με τι μούτρα να τους κατηγορήσουμε που καθήσαμε και μας έκαναν σαν τα μούτρα τους; Σκασμός λοιπόν, όλοι!
Ξέρουμε πως κάναμε λάθος. Μας ρίξαν μικρά λαμπερά δολώματα (μια μικρή λούφα στο γραφείο, μια μίζα, μια επιδότηση σε 100 στρέματα παραπάνω) και ξύπνησε ο σιχαμένος αρπακτικός εαυτός μας, το τρωκτικό μέσα μας άρπαξε βιαστικά το δόλωμα, το ΄φαγε και ναρκώθηκε στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση. Δεν έβλεπε πια το μεγάλο φαγοπότι αυτών που μας κυβέρνησαν κι αυτών που κυβερνούν αυτούς που μας κυβέρνησαν. Τώρα τι να πούμε; Με τι μούτρα να τους κατηγορήσουμε που καθήσαμε και μας έκαναν σαν τα μούτρα τους; Σκασμός λοιπόν, όλοι!
Στα παιδιά που είναι 18 χρονών, σ΄ αυτά απαντάω, γιατί μόνο αυτά ακόμα δεν χρωστάνε σε κανέναν. Λοιπόν εσείς αδέρφια: σκέψη και ανυπακοή. Αυτό έχω να σας πω. Σκέψη, γιατί χωρίς σκέψη θα μείνετε κι εσείς ασκεπείς σαν του λόγου μας. Σκεφτείτε έξω από το κουτί που σας χώσαμε από τη γέννησή σας. Το αόρατο αυτό κουτί είναι το κόλπο γκρόσο του συστήματος.
Δεν φυλακίζει το σώμα, αλλά το μυαλό σας. Γιατί το μυαλό σας φοβούνται όλοι- μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό. Πηδήξτε απ΄ έξω γρήγορα για να σωθείτε. Σκεφτείτε ανάποδα, μήπως και δείτε απ΄ την καλή. Ανυπακοή γιατί δεν υπάρχει κανείς που μπορείτε να υπακούσετε (υπάρχει βέβαια, ευτυχώς πάντα κάποιος υπάρχει, αλλά πού να ψάχνεις να τον βρεις μέσα στον πολτό;).
Σχεδιάστε το μέλλον σας μόνοι σας αλλά όλοι μαζί. Κινητοποιηθείτε. Ζητήστε τα ρέστα. Βάλτε όρους. Αλλά μη βάζετε φωτιές (ειδικά σε ανθρώπους και βιβλιοθήκες. Το έγκλημα δεν γεννάει ποτέ ζωή. Γενάει περισσότερο έγκλημα και καταστολή). Μην καταναλώνετε, δημιουργήστε: ζωγραφίστε, γράψτε, διαβάστε, παίξτε θέατρο, σκαλίστε τα χωράφια σας, μαγειρέψτε, δώστε το χέρι σας στον διπλανό.
Ανθήστε! Ξαναδώστε σ΄ αυτήν την χαμένη άνοιξη το νόημά της. Κι εκδικηθείτε, παρακαλώ, για τα κομματάκια μέσα μας που έμειναν ανέπαφα από το τρωκτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου