Η χρεοκοπημένη Φινλανδία της Μεσογείου...

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΡΒΑΛΙΑΣ

Για Δανία του Νότου δεν μας βλέπω... Περισσότερο στην ηττημένη Φινλανδία του 1947 μοιάζουμε. Σε εκδοχή πολυδιάστατης χρεοκοπίας, πολιτικής, διπλωματικής, ηθικής και δευτερευόντως οικονομικής. Κι επειδή στην κατάστασή μας περιττεύουν τα καλαμπούρια, αυτές οι μαγκιές του τύπου «είναι ντροπή να αγοράζουμε όπλα για φανταστικούς κινδύνους» πρέπει να τεθούν, επιτέλους, σε μια ωραία δημόσια διαβούλευση, για να ξέρουμε ο καθένας τι λέει και πώς το εννοεί.

Προσωπικά είμαι πρόθυμος να συζητήσω όλες τις απόψεις, όσο «αντεθνικές» κι αν ακούγονται. Γιατί αν υπήρχε Ελληνας πολιτικός που θα μπορούσε να με πείσει πως δεν πρόκειται να τεθεί σε κίνδυνο ούτε ένα χιλιοστό από τη σημερινή εδαφική μας επικράτεια, θα ήμουν διατεθειμένος ακόμη και να δω τον μελλοντικό μας αφοπλισμό.

Στο οικονομικό μας χάλι, ακούγεται πράγματι παράλογο να ξοδεύουμε δημόσιο χρήμα για να αρματωνόμαστε σαν αστακοί, την ώρα που δεν υπάρχει κάποια εξωτερική απειλή.

Ελα όμως που δεν με πείθουν οι πολιτικοί. Ούτε οι Ελληνες, ούτε οι Τούρκοι. Κι όταν προχθές άκουσα τον Ερντογάν να μου λέει κατάμουτρα ότι τα φαντασιόπληκτα ελληνικά μέσα ενημέρωσης κατασκευάζουν πολεμική ατμόσφαιρα στο Αιγαίο, άρχισα να υποψιάζομαι ότι κάποιος έχει βαλθεί να μας τρελάνει. Ή να μας κοιμίσει...

Μεγάλος ηγέτης ο γείτονας -κουμπάρος και τυχεροί οι Τούρκοι που τον έχουν. Αποπνέει κύρος, αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα, που κάνει πολλούς δικούς μας να φαίνονται λίγοι... Αλλά ο άνθρωπος για τη χώρα του εργάζεται. Οχι για την ευημερία στο ελληνικό δοβλέτι.

«Επτάμισι χρόνια κυβερνώ. Είδατε να συμβεί κάτι; Βομβάρδισα κανέναν;», έλεγε και ξανάλεγε, ξεχνώντας προφανώς ότι ένα ελληνικό F16 καταρρίφθηκε και καρφώθηκε νεκρός o πιλότος Κώστας Ηλιάκης στο Καρπάθιο, πριν από τέσσερα χρόνια. Επί της πεφωτισμένης, φιλειρηνικής πρωθυπουργίας του Ταγίπ Ερντογάν συνέβησαν αυτά. Και επί της δικής του πρωθυπουργίας εξακολουθεί να ισχύει το casus belli, έτσι και ξεμυτίσουμε μισό πόντο από τα έξι μίλια. Γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο ποιητής, οραματιζόμενος το Αιγαίο μια θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας των δύο χωρών. Κάτι σε «μονά-ζυγά δικά μου» παραπέμπει αυτό.

Οπως κι η πρόταση να πετάνε αφοπλισμένα τα αεροπλάνα. Εξυπνο! Τα δικά μας άοπλα να αναχαιτίζουν τα δικά τους άοπλα πάνω από τα δικά μας νησιά! Και να αναγνωρίζονται μέσω ΝΑΤΟ, όταν είναι γνωστό τοις πάσι ότι το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει τον ελληνικό εναέριο χώρο στο εύρος μεταξύ έξι και δέκα μιλίων! Είπαμε, η πλάκα έχει και τα όριά της. Αν υπάρχουν Ελληνες πολιτικοί που βλέπουν ως μονόδρομο εξόδου από την κρίση την οικονομική και γεωστρατηγική προσάρτηση στο άρμα της αναδυόμενης τουρκικής περιφερειακής δύναμης, να μας το πουν εγκαίρως και ευθαρσώς. Για να πάρουν και στις κυρτωμένες πλάτες τους την ευθύνη για ό,τι μέλλει συμβεί.

Οποιος νομίζει ότι μπορούμε να παίζουμε με τις πιθανότητες κι αν χρειαστεί να εγκαταλείψουμε το Αγαθονήσι, άντε και το Καστελόριζο, για να σωθεί η υπόλοιπη Ελλάδα του αθηνοκεντρικού κράτους και της αρπαχτής, να βγει και να το πει. Προσωπικά θα διαφωνήσω κάθετα. Αλλά θα σεβαστώ απόλυτα αυτόν που μου το λέει πρόσωπο με πρόσωπο. Οχι αυτόν που μου το σερβίρει διά της διολισθήσεως...

Υ.Γ: Συχνά ακούμε την κοινοτοπία: Εχουμε χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές που έρχονται. Αμ’ έχουμε κι ένα χρέος... βαρύ σαν ιστορία προς τους παλιότερους. Αυτούς που πολέμησαν για να υπάρχουμε σήμερα. Γι’ αυτό και δεν βλέπω πώς μπορούμε να παραδώσουμε έστω μια σπιθαμή εθνικής κυριαρχίας, προκειμένου να «αγοράσουμε» χρόνο ειρηνικής συνύπαρξης με τους απέναντι...