Τα «καλά παιδιά»

Tου Γιωργου Mαντελα

Στις μέρες που θα ακολουθήσουν θα γραφτούν πάμπολλες αναλύσεις και θα γίνουν ουκ ολίγες προβλέψεις, σχετικά με το πότε θα γίνουν οι επόμενες κινήσεις –δηλαδή πότε θα ληφθούν τα επόμενα μέτρα– επί ελληνικού εδάφους. Στην πραγματικότητα, οι εξελίξεις είναι προδιαγεγραμμένες και οι χρόνοι εκ των προτέρων γνωστοί. Οπότε, τζάμπα θα πάει το μελάνι και άσκοπα θα καταναλωθεί η φαιά ουσία. Τα κουκιά είναι μετρημένα και το πάπλωμα μικρό.

Προσέξτε γιατί:

Το πρώτο σκληρό πακέτο μέτρων ανακοινώθηκε –καθόλου τυχαία– λίγο πριν από τη μεγάλη ομολογιακή λήξη της 19ης Μαΐου. Κι αυτό γιατί, για να πληρωθεί η τελευταία (σ. σ. απαιτούνται περί τα 9 δισ. ευρώ), θα έπρεπε να έρθουν τα λεφτά «απέξω». Για να μας τα στείλουν, λοιπόν, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον απαίτησαν μέτρα. Κι εμείς, ως «καλά παιδιά», τα πήραμε άμεσα, χωρίς πολλές πολλές αντιρρήσεις, αφού γνωρίζαμε ότι αν πηγαίναμε να τα δανειστούμε από την ελεύθερη αγορά, θα τα παίρναμε μόνο σε... ευχές.

Το δεύτερο σκληρό πακέτο μέτρων θα πρέπει να αναμένεται προς τα τέλη Σεπτεμβρίου. Θα έχει προηγηθεί ο απαραίτητος τριμηνιαίος έλεγχος της γνωστής τρόικας (ΔΝΤ, ΕΚΤ και Ευρωζώνης), ενώ θα ακολουθεί η επόμενη μεγάλη λήξη του 2010, αυτή του Οκτωβρίου, η οποία θα είναι περίπου ισοϋψής του Μαΐου. Το ενδεχόμενο να έχει φτιάξει, έως τότε, το κλίμα στις αγορές και να δανειστεί από αυτές η Ελλάδα το αναγκαίο ποσό είναι το ίδιο πιθανό όσο το να πάρουν μαζί breakfast εργασίας, σε φιλικό κλίμα, ο Μπαράκ Ομπάμα με τον Μπιν Λάντεν, ένα πρωινό του Αυγούστου, στον Λευκό Οίκο. Κατά συνέπεια, για να πληρωθούν οι ομολογιούχοι του Οκτωβρίου, η ελληνική κυβέρνηση θα καταφύγει και πάλι στο πακέτο των 110 δισ. ευρώ. Μόνο που για να το «ανοίξουν» Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες, θα απαιτήσουν νέα, διορθωτικά, μέτρα, τα οποία και πάλι η Αθήνα, ασμένως, θα λάβει.

Αυτή η ιστορία θα επαναλαμβάνεται από εδώ και στο εξής συντεταγμένα, σε τακτά χρονικά διαστήματα. Δηλαδή, όποτε θα έχουμε λήξεις ομολογιακών δανείων (σ. σ. δηλαδή, όποτε θα «σκάει» επιταγή, κατά το κοινώς λεγόμενο), θα έχουμε κι ανακοινώσεις μέτρων. Οπότε, όποιος μπει στον κόπο να ρίξει μια ματιά στα χρονοδιαγράμματα των λήξεων, θα μπορεί να... διαβάζει το μέλλον, χωρίς να έχει απαραίτητα το κληρονομικό χάρισμα.

Θα μπορούσε, βεβαίως, κάποιος να ισχυρισθεί ότι αυτό το «παραμύθι» δεν μπορεί να τραβήξει, σε μάκρος, για πολύ. Θα υπάρξει λαϊκή αντίδραση, που θα το ανατρέψει και θα επαναφέρει την τάξη στην προτέρα κατάσταση. Λάθος. Το «παραμύθι» τώρα έχει «κακό λύκο». Ποιος είναι αυτός; Το σίγουρο ενδεχόμενο, σε αυτήν την περίπτωση, να μην ανοίξει το ταμείο των 110 δισ. στην επόμενη λήξη μεγάλης έκδοσης. Κι από τη στιγμή που δεν θα μπορούμε να δανειστούμε το ποσό από τις αγορές, μία θα είναι η λύση που θα μας απομένει: να πτωχεύσουμε (εκτός κι αν μας τα δανείσει το ΚΚΕ, με το ΠΑΜΕ). Τι σημαίνει αυτό; Στάση πληρωμών. Οπότε μισθοί και συντάξεις δεν θα πληρωθούν. Αρα;