«ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ»…

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

«ΠΤΩΧΕΥΣΗ: Η κατάσταση ταμειακής δυσχέρειας φυσικού προσώπου ή επιχείρησης, που μεταφράζεται σε αδυναμία πληρωμής των βραχυπρόθεσμων (άμεσων) οικονομικών υποχρεώσεων η οποία επιφέρει εξαιρετικά δυσάρεστες νομικές και όχι μόνο συνέπειες…»

Ο ορισμός είναι ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟΣ και κατανοητός ακόμα και από αγράμματους. Προσέξτε το μεγαλείο απλότητας και σαφήνειας που τον χαρακτηρίζει. Δεν καθορίζει ύψος υποχρεώσεων, δεν καθορίζει έναντι ποίου έχουν αναληφθεί οι οικονομικές υποχρεώσεις. Ακόμα και μια «τρύπια δεκάρα» να χρωστάς σε «αδερφό», αν δεν μπορείς να την επιστρέψεις την χρονική στιγμή που έχει συμφωνηθεί, έχεις πρακτικά πτωχεύσει.

Άρα απλά και πρακτικά αν δεν θες να πτωχεύσεις για την «τρύπια δεκάρα» την οποία ΔΕΝ έχεις μέσα στις τσέπες σου, πρέπει πριν την χρονική στιγμή «μηδέν» που θα στην ζητήσει ο δανειστής σου, ή να την ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ με υπηρεσίες ή προϊόντα που κάπου θα προσφέρεις, ή να ΕΚΠΟΙΗΣΕΙΣ περιουσιακά στοιχεία αν έχεις ή να ΔΑΝΕΙΣΤΕΙΣ από αλλού, ή να ΑΝΑΝΕΩΣΕΙΣ την «σύμβαση» με τον δανειστή που σου έχει βάλει τη θηλιά στο λαιμό, μεταφέροντάς τη λήξη της στο μέλλον.

Ας μπούμε τώρα λίγο μέσα στην «ψυχή» των δύο παραπάνω οντοτήτων. Ας ξεκινήσουμε γινόμενοι ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ στερούμενοι ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ (θα φανεί καθαρά παρακάτω ο λόγος) θεωρώντας επίσης πως το δανειζόμενο κεφάλαιο μας ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ. Ας γίνουμε δηλαδή ο μέσος «θεσμικός επενδυτής»

Αν ήσασταν ο δανειστής κάποιου που σας παίρνει στο τηλέφωνο να ζητήσει παράταση ή ανανέωση του δανείου που λήγει αύριο και αδυνατεί να σας αποπληρώσει, σε ποια περίπτωση θα κάνατε δεκτό το αίτημά του? Όπως επίσης αν κάποιος ζητούσε την βοήθειά σας για να αποπληρώσει οφειλές προς τρίτους σε ποια περίπτωση θα τον βοηθούσατε?

Υποθέτω πως το βασικό κριτήριο αποδοχής του αιτήματος και στις δυο περιπτώσεις είναι η διασφάλιση του κεφαλαίου αλλά και η εξασφάλιση κέρδους. Αν δηλαδή ο «πελάτης» σας είναι άνθρωπος που έχει τα αντικειμενικά προσόντα είτε με υπηρεσίες είτε με προϊόντα είτε με πώληση περιουσιακών στοιχείων, να συγκεντρώσει μελλοντικά το ποσό με τις ανάλογες προσαυξήσεις, και με δεδομένο πάντα το γεγονός ότι το ποσό που θα σας καθυστερήσει δεν το έχετε ανάγκη, θα είστε μάλλον κορόιδα αν δεν ανανεώσετε τη σύμβαση στον παλιό πελάτη σας η αν δεν πιάσετε νέο πελάτη αυτόν που σας χρειάζεται για να καλύψει τρίτους

Αν φυσικά ο πελάτης σας είναι ένα ρεμάλι, ένας άσωτος υιός που δεν έχει στον ήλιο μοίρα έχοντας ξεκοκαλίσει την οποία περιουσία του απ τη οποία έχουν απομείνει μόνο τα «ασημικά» , και διαθέτοντας μηδενικά αντικειμενικά προσόντα παραγωγικότητας, τότε μάλλον θα είστε κορόιδο αν δεν τον αφήσετε να πτωχεύσει διεκδικώντας μερίδιο απ τα «ασημικά» του τελειωμένου

Γιατί τα λέω αυτά? Μα φυσικά γιατί με λύπη μου διαπιστώνω ότι μέχρι και εξαιρετικοί δημοσιογράφοι διατυπώνουν παιδαριώδη ερωτήματα του τύπου πως είναι δυνατόν να «χρεοκοπεί» η Ελλάδα και όχι άλλες χώρες με πολλαπλάσια ελλείμματα και μεγαλύτερα χρέη. Κάποιος (πραγματικά εξαιρετικός δημοσιογράφος) γράφει χαρακτηριστικά «Ενώ όμως στις πλούσιες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά επικρατεί άνεση και τάση αύξησης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, στον μεσογειακό Νότο επικρατεί κλίμα... κηδείας»

Θεωρεί προφανώς πως η χώρα που δεν παράγει ούτε μανταλάκια για να κρεμάσει τις μπουγάδα της, δίνει την ίδια εικόνα αξιοπιστίας στον δανειστή , με μια Ιαπωνία, μια Γερμανία, ή με τις ΗΠΑ…

Ναι είναι γεγονός πως οι ΗΠΑ χρωστάνε ακόμα και σε όποιον μιλά έστω και σπαστά αγγλικά, είναι όμως επίσης αλήθεια πως συγκρινόμενες το τεμπελχανείο του Βαλκανικού Νότου ως προς την αξιοπιστία τους είναι σαν να αναρωτιόμαστε αν είναι προτιμότερο να δανείσουμε έναν υπερχρεωμένο καλλιτέχνη, ή έναν άσωτο πρεζάκια της πλατείας Ομονοίας που απλά χρωστά κάτι ψιλά στο φαστφουντάδικο της γωνίας και στα βαποράκια που τον κατάντησαν έτσι…

Το πρόβλημα επομένως είναι δεδομένο. Είναι πραγματικό και όχι πλασματικό όπως κάποιοι επιμένουν να το εμφανίζουν. Στην «δουλειά» δεν μας παίρνει κανείς, δική μας «δουλειά» αδυνατούμε να στήσουμε, τα ασημικά σχεδόν τελείωσαν και ο εθισμός μας στον κηφηνισμό είναι γεγονός. Η χώρα μας δυστυχώς κατάντησε να αποτελεί εικόνα και ομοίωση του εξαρτημένου «ασώτου» της Ομονοίας που κατάγεται από καλή οικογένεια.

Του δυστυχισμένου εξαρτημένου που δεν έχει παρά τρείς τηλεφωνικούς αριθμούς να καλέσει.

Ο ένας είναι αυτός του προμηθευτή του . Ο Δεύτερος είναι αυτός των «κορακιών» της ίδιας πλατείας. Αυτών που αν αναχρηματοδοτήσουν τις οφειλές του είναι για να του πιούν και τις τελευταίες σταγόνες αίματος πριν το θύμα παραδώσει πνεύμα σε κάποιο πεζοδρόμιο

Ο ΤΡΙΤΟΣ είναι ο αριθμός κάποιου «δικού» του. Κάποιου «δικού» του που ναι μεν είναι συνυπεύθυνος γιατί τον άφησε να κατρακυλήσει, έχει όμως διάθεση να βοηθήσει έστω και για καθαρό προσωπικό όφελος. Έστω και για να μην γίνει ρεζίλι το κοινό τους οικογενειακό όνομα . Κάποιου «δικού» του που για να βοηθήσει τον θέλει ΚΑΘΑΡΟ, (έστω και για το κοινό όνομα και όχι για ανθρωπιστικούς λόγους) και θέτει τους σκληρούς όρους της ΒΑΣΑΝΟΥ της απεξάρτησης.

Και όμως ενώ διακηρύττουμε παντού την αποφασιστικότητά μας για ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ, απευθυνόμαστε στα κοράκια και όχι στον «συγγενή» Αντί να κάνουμε χρήση της ΜΙΑΣ ΜΟΝΟ γραμμής, τις καλούμε όλες. Απ τον συγγενή ζητάμε να πιστοποιήσει ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ την αποφασιστικότητά μας, για να τον πείσουμε μένουμε λίγο χαρμάνηδες μπροστά του, και μόλις κλείσουμε το τηλέφωνο καλούμε τα κοράκια και τον προμηθευτή μας…

Ένα βράδυ στη «στέρηση» ένα βράδυ στην «πρέζα»

Και το χειρότερο? Μόλις αποσπάσουμε δύο λόγια του ΑΕΡΑ (βλέπε πολιτική υποστήριξη και τρίχες κατσαρές) και δούμε ότι τα κοράκια δεν τρώνε κουτόχορτο, ζητάμε και τα ρέστα από τον «συγγενή» μας γιατί ήταν ανεκτικός στο δικό μας κατήφορο !!!

Δυστυχώς όσο και αν ο πρωθυπουργός μας εξακολουθώντας να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου επιμένει να διατηρεί τον κάλπικο εγωισμό με δηλώσεις της μορφής «ΔΕΝ ΖΗΤΑΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ» από τους εταίρους μας, με στήριξη βασιζόμενη σε ΑΕΡΑ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα περισσότερο από ΑΕΡΑ ΕΠΙΣΗΣ ΚΟΠΑΝΙΣΤΟ

Τα πράγματα είναι προδιαγεγραμμένα και όσο καθυστερούμε ξεφτιλιζόμαστε ακόμα περισσότερο

Η ΜΟΝΗ ελπίδα είναι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ από την ΕΕ, την οποία η εκλεκτή μας «συγγενής» θα ανταλλάξει με την υποχρεωτική ένταξη όλων μας (δικαίων και αδίκων, εξαρτημένων και μη) στην επίπονη διαδικασία απεξάρτησης, προκειμένου να είναι σίγουροι οι εταίροι μας ότι θα διασώσουν το «καλό» όνομα της οικογενείας στην οποία ανήκουμε όλοι μας. Δυστυχώς όλοι μας σε λίγο θα σχηματίσουμε κύκλο και θα φωνάζουμε απ το πρωί μέχρι το βράδυ "με λένε Έλληνα και είμαι καλά"

Αν «καθαρίσουμε» ίσως στο μέλλον κάνουμε θαύματα όπως τόσα παλικάρια της καθημερινότητας γύρισαν σελίδα και μεγαλουργούν

Στον «κελί αποτοξίνωσης» ΔΥΣΤΥΧΩΣ θα μπούμε ΟΛΟΙ και αυτά που λέει ο πρωθυπουργός μας περί δικαιοσύνης είναι ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΑΡΕΣ έτσι όπως τα κατάφερε και αυτός και όλοι οι προηγούμενοί του.

Το πρόβλημα είναι με ποιό τρόπο θα μας πείσει ενώ δεν φταίμε, να περάσουμε το ίδιο λούκι μαζί με αυτούς που φταίνε Αν υπάρχει τρόπος πιστεύω πως είναι ένας και μοναδικός

Να μπει πρώτος αυτός, ΜΑΖΙ με τους εν ζωή προκατόχους του, και τα επιτελεία τους και να σύρουν το χορό εν χορώ φωνάζοντας «ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ»…

Μετά ίσως ακολουθήσουμε και εμείς, κι ας μην "τα ήπιαμε" ποτέ μαζί τους…