Ερχονται και με ΔοΝηΤή

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν είναι -λέει- οικονομική υποστήριξη αυτή που απέσπασε προχθές ο πρωθυπουργός από τους εταίρους μας, αλλά πολιτική.  Ο ίδιος άλλωστε διατείνεται ότι δεν ζήτησε χρήματα, αλλά «ψυχολογική και πολιτική στήριξη». Ποια είναι όμως η διαφορά μεταξύ οικονομικής και πολιτικής στήριξης; Οτι στην τελευταία περίπτωση δεν σου δίνουν λεφτά. Και τότε τι σου δίνουν, αν όχι λεφτά, και μάλιστα τη στιγμή που τα λεφτά είναι το μόνο για το οποίο κόπτεσαι;

Δεν σου δίνουν λεφτά, αλλά τη διαβεβαίωση ότι δεν θα αφήσουν να χαθείς. Και αν κάποτε έρθει η απευκταία ώρα της απωλείας, με τι θα σπεύσουν να σε σώσουν; Με μπαρμπούτσαλα;

Πολιτική υποστήριξη λοιπόν δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά την υπόσχεση για μελλοντική οικονομική στήριξη και συνδρομή.

Η μόνη διαφορά μεταξύ πολιτικής και οικονομικής στήριξης έγκειται απλώς και μόνο στο πότε θα πάρεις τα λεφτά. Διότι περί τα φράγκα στρέφεται κάθε στήριξη, είτε πολιτική είναι αυτή είτε οικονομική είτε (καινούργιο φρούτο αυτό...) ψυχολογική.

Και θα πλακώσει και το ΔΝΤ, όχι βέβαια για να μας δανείσει -φτου κακά!- αλλά για να μας προσφέρει την τεχνογνωσία του. Γνωρίζει τις τεχνικές, έχει την πείρα και τις ικανότητες, λένε άνθρωποι της κυβέρνησης.

Σε αντίθεση με ποιους; Με τους οικονομικούς υπουργούς μας; Οι οποίοι, τι; Ούτε την τεχνογνωσία έχουν, ούτε τις ικανότητες να διαχειριστούν τα οικονομικά της χώρας; (Δεν τα λέω εγώ. Τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη το ομολογούν, αναγνωρίζοντας την υπεροχή του ΔΝΤ στην επίλυση δημοσιονομικών προβλημάτων.) Και τότε, τους δικούς μας τι τους έχουμε στα οικονομικά επιτελεία; Για να τους καμαρώνουμε;

Δηλαδή, αν για τα φράγκα χρειαζόμαστε τη Γιουροστήριξη και για την τεχνοδομή το ΔΝΤ, τότε για ποιο λόγο ψηφίσαμε ΓΑΠ και την κυβέρνησή του; Για να μας φτιάξει ΠΣΑ; ΑΚΠ! (Αηδία Καταντήσαμε Πια!)

Η μόνη που κάνει αντιπολίτευση είναι η κ. Παπαρήγα. Προσοχή, δεν είπαμε σοβαρή αντιπολίτευση, πάντως αντιπολίτευση κάνει. Σε αντίθεση με τον κ. Σαμαρά, που τον έχει φάει η σοβαρότητα. Αλλά από αντιπολίτευση μηδέν. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει ξεμείνει και από τα δύο.

Γιούρια στο γιούρο κάνουν οι κερδοσκόποι. Γιατί, άραγε, το δολάριο του Ομπάμα δεν κινδυνεύει από κερδοσκόπους και μόνο στην ευρωζώνη βρήκαν και αλωνίζουν οι αλήτες;

Κακά τα ψέματα. Κοινό νόμισμα προϋποθέτει και κοινή πολιτική. Και από πολιτική η Ε.Ε., ας μην πούμε τίποτα χοντρό, ας είναι καλά το Μάαστριχτ για δημοσιονομική πειθαρχία και οι τραπεζίτες για ισχυρό ευρώ και υψηλά επιτόκια. Τώρα, πώς τα κατάφερε ο Ομπάμα με δημοσιονομικό χάλι (1,3 τρισ. έλλειμμα), σκορπώντας λεφτά σε τράπεζες και επιχειρήσεις και κόβοντας χρήμα κατά βούληση, να σημειώνει ανάπτυξη κοντά στο 6% και να ανατιμάται και το νόμισμά του έναντι του ευρώ, είναι ένα ζήτημα.

Βλέπετε, οι Αμερικανοί έβαλαν την πολιτική πίσω από το νόμισμα, όταν οι Ευρωπαίοι βάζουν την τοκογλυφία πάνω από την πολιτική.

πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ