Γκουντ μπάι Ντουμπάι

Του Σταμάτη Φασουλή

Αυτό το ξενοδοχείο στο Ντουμπάι σκέφτομαι, που ήτανε σαν ανοιχτό πανί στη θάλασσα αλλά στο έξτρα, έξτρα λαρτζ του. Στο υπερφυσικό. Το απάνθρωπο. Που έξυνε τον ουρανό της ερήμου και της αμετροέπειας. Πως θα ρημάζει. Που ήταν όλο επενδεδυμένο με φύλλα χρυσού, γιατί και ο τοίχος δεν μπορεί να είναι σκέτο ντουβάρι.

Με τι μούτρα θα υποδεχθεί τον πλουτοκράτορα ο σκέτος ο σοβάς; Θα μας πάρουνε για ανθρώπους κανονικούς και μετά ποιος θα γυρίσει να μας κοιτάξει;

Και καλά, ο πλουτοκράτωρ λεφτά έχει (πώς τα έχει; Από πού τα έχει;), θέλει κάπου να τα ξοδέψει. Να κάνει ένα «σόπινκ θέραπι» κάτι, ένα «θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου».

Οι άλλοι όλοι όμως που τους ακολουθούν; Κάτι ψιλοσελέμπριτι της πυρκαγιάς, κάτι ντεκαπαρισμένες, δημοσιογράφους δεν τις λες, γιατί δεν το ΄χουν καβαλήσει καλά το μετερίζι. Πρέσβειρες του πολιτιστικού γίγνεσθαι και της κοινωνικής ενημέρωσης πάλι να τις κατονομάσεις, σαν υπερβολή το βρίσκω, διότι οργανώνουν και διάφορα ιβέντς στο όρθιο με πλαστικά ποτήρια και καναπεδάκια. Κάτι σαν παράσιτες πολυτελείας, που ούτε και όμορφες μπορείς να τις πεις. Ομοιόμορφες μάλλον, λόγω κοινού πλαστικού γιατρού. Σούργελα θα τις πεις να ησυχάσεις. Και δίπλα οι καβαλιέροι- εξώφυλλα που περπατάνε, μιλάνε, γελάνε, πέρδονται Πράντα.

Όλος αυτός ο θίασος που νομίζει ότι έχει πιάσει τη χλίδα απ΄ τ΄ αρχίδια. Και με συγχωρείτε που μιλάω χυδαία, αλλά θέλω να είμαι ασορτί με το θέμα μου και το θέαμα του Ντουμπάι.

Και τώρα; Πώς γκρεμίστηκε έτσι το όνειρο του Βάνδαλου; Πώς έσβησε η ελπίδα των γκόλντεν κάουμπόι;

Και να σκεφθείς με τι πνοή ξεκίνησε αυτό το όλον έκτρωμα. Τι τεχνητά νησιά σε σχήμα γεροφοίνικα, τι χιονοδρομικά κέντρα στη μέση της ερήμου τώρα ε; Όχι Αράχωβες αηδίες και ξεράσματα. Εκεί με το αυγό να ψήνει ο ήλιος έξω και συ μέσα στον θόλο να παίζεις τις χιονόμπαλες στο έλκηθρο καβάλα. Όνειρο.

Τι το θες το Σέσι; Ποιος αδειάζει να το χέσει.

Πετάγεσαι μέχρι το Ντουμπάι και... δεν σ΄ αρέσει το χιόνι; Δίπλα έχει Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Παρίσι, Μιλάνο σε συσκευασία του ενός. Όλα τα μαγαζά στα πόδια σου. Επίσης, στου ξενοδοχείου τη σουίτα ανοίγεις την κουρτίνα στο παράθυρο και έρχεσαι μούρη με μούρη μ΄ έναν καρχαρία ίσαμε δέκα μέτρα το θαλάσσιο κτήνος. Γιατί το πολυτελές κατάλυμα βλέπει σε ενυδρείο. Καλά, θέλει πολύ νοσηρή τη φαντασία το κατασκεύασμα της Ερήμου. Δεν είναι έτσι χάιντε χάιντε τον στήσαμε τον μαχαλά. Έχουνε εμπνευσθεί οι άνθρωποι. Γιατί αυτοί οι αρχιτέκτονες - μηχανικοί εργολάβοι- μεταπράτες, μη σας φαίνετε παράλογο, είναι άνθρωποι. Όχι εγώ είμαι αντικειμενικός. Την αλήθεια θα την πω. Όσο σκληρή και να ΄ναι.

Επίσης φοβερό είναι, ήτανε μάλλον, το πλήθος του εξυπηρετικού προσωπικού. Υπήρχε άνθρωπος σου λέει μέχρι να σου αερίζει τις Βενέτα Μποτέγκα κάθε τέσσερις ώρες γιατί και το μπαγκάζ θέλει τη φροντίδα του, αλλιώς θα πιάσει μάκα.

Πάνε πια όλα αυτά. Τέλειωσαν. Όχι δεν είναι ψέμα. Είναι η σκληρή πραγματικότης. Το διάβασα (στο ίδιο περιοδικό που πέρσι με παρότρυνε μετά μανίας να κουβαληθώ στου διαβόλου τον κώλο για να ριλαξάρω στο μέγιστο αυτό κατόρθωμα του Χόμο Σάπιενς, με τα ίδια στοιχεία γραμμένο) ότι καταρρέει, λέει, το άθλιο αυτό κατασκεύασμα του διεστραμμένου ανθρώπινου νου που πήγε να ξεπεράσει τον Θεό κάνοντας την κόλαση του πυρός να μοιάζει με παράδεισο δροσιάς και απόλαυσης. Είχε μάλιστα και φωτογραφίες. Τα ίδια μέρη, αλλά πλέον έρημα και σκοτεινά να τα τρώει η μαύρη η άμμος, η οποία: «Ως ιθαγενής θα βγει και νικήτρια τελικά».

Αλησμόνητη φράση- κλειδί του ρεπόρτερ που πήγε επιτόπου διαδικτυακώς (σε απ΄ ευθείας σύνδεση με το λάπτοπ του) και ενημερώθηκε καταλλήλως .

Τι να πεις. Εγώ λέω να το ρίξω στο τραγούδι, πριν με ρίξει η γρίπη κάτω και να κελαηδήσω το λαϊκό ου μην αλλά και σοφό εκείνο «Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια».

πηγη ΤΑ ΝΕΑ