Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Με αυτή τη ζέστη να λειώνει τη σκέψη και να παραλύει το σώμα, ποιος
έχει όρεξη για τα σοβαρά και περισπούδαστα;
Γι’ αυτό, ας μου επιτραπεί
να αγνοήσω την παραίνεση του πάντα σοβαρού Δημητρίου Λουδοβίκου Ερνέστου
Ραϋμόνδου Ουμβέρτου Αβραμόπουλου, που μας προέτρεψε να ασχοληθούμε με
σοβαρότερα θέματα, όταν ρωτήθηκε για την παραίτηση Νικολόπουλου. Και
αφού δεν μπορώ (επί του παρόντος...) να βρίσκομαι σε μια παραλία και να
διαβάζω το αστυνομικό μου, λέω να καταπιαστώ με τη λύση του μυστηρίου
της παραίτησης του τέως υφυπουργού Εργασίας.
Καλά, δεν ήξερε αυτός
ο άνθρωπος σε ποια θέση πήγαινε, όταν δεχόταν να γίνει υφυπουργός στο
Εργασίας; Δεν μετείχε στα διαβούλια, εκεί στη Συγγρού; Εφημερίδες δεν
διάβαζε; Τηλεόραση και ραδιόφωνο δεν άνοιγε ποτέ; Στους διαδρόμους της
Βουλής δεν συζητούσαν ό,τι συζητεί όλος ο κόσμος; Πώς είναι δυνατόν να
μην είχε ιδέα τι τον περίμενε στο υπουργείο Εργασίας;
Αρνούμαι να
πιστέψω ότι ήταν εκτός πραγματικότητας. Οπως επίσης αρνούμαι να πιστέψω
ότι έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι κάπως θα κατάφερνε να επιβάλει την
πολιτική των ονείρων του. Οχι· αυτά τα δύο, η πραγματικότητα και οι
δυνατότητες να την αλλάξεις, πάνε μαζί. (Ακόμη και στο μυαλό του
Νικολόπουλου...) Εξάλλου, ο άνθρωπος είχε εξαρχής υπαινιχθεί την
αδυναμία του να ανταποκριθεί: αμφέβαλλε αν οι ώμοι του θα άντεχαν το
βάρος των καθηκόντων του – αυτές τις λέξεις είχε χρησιμοποιήσει στις
δηλώσεις την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του.
Συνεπώς, γιατί
δέχθηκε;
Μα, αν ισχύει αυτό που υποστηρίζεις, δεν διακινδύνευσε τη
σοβαρότητά του; Φαντάζομαι ότι αυτό είναι το ερώτημα που θα θέλατε να
μου κάνετε.
Θα απαντήσω με ένα δικό μου: Και πότε την είχε για να τη
χάσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου