ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Η ολική επαναφορά (της Παιδείας στην μετριότητα)

Της Βάσως Κιντή 

Επίκουρης καθηγήτριας Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Με τις τροπολογίες που, σύμφωνα με πληροφορίες, προωθεί το υπουργείο Παιδείας (με αγαστή συνεργασία των τριών κυβερνητικών εταίρων) ξηλώνεται μεθοδικά όλη η λογική του νόμου που ψηφίστηκε πέρυσι και ο οποίος επιχειρούσε να μας συντονίσει κατά το δυνατόν με όσα συμβαίνουν διεθνώς. Μεταξύ πολλών άλλων:

• Επανερχόμαστε στα φέουδα των τομέων και των τμημάτων όπου πλέκονται τα πελατειακά δίκτυα. Οι εκλογές και οι εξελίξεις των καθηγητών επιστρέφουν στο Τμήμα (από τη Σχολή όπου βρίσκονταν με τον 4009), όπως επιστρέφουν οι κλινικές και τα εργαστήρια.

• Βγαίνουν στο προσκήνιο οι κομματικές παρατάξεις, καθώς επανέρχονται οι φοιτητές στις συνελεύσεις των τμημάτων, όπως ίσχυε παλαιά.

• Παραδίδεται το πανεπιστήμιο στη συντεχνία των καθηγητών του. Παύει η διεθνής προκήρυξη για τον πρύτανη (μόνο καθηγητής του ιδρύματος μπορεί να είναι υποψήφιος) και τα εξωτερικά μέλη των Συμβουλίων δεν χρειάζεται να έχουν διακριθεί στην κοινωνική, οικονομική ή πολιτική ζωή. Αρκεί να έχουν διακριθεί στις επιστήμες, στις τέχνες και στα γράμματα, δηλαδή να είναι κατά κανόνα πρώην καθηγητές.

• Αποδυναμώνονται το Συμβούλιο Ιδρύματος και η αυτοτέλεια: ο πρύτανης μετά την εκλογή του από τους καθηγητές (και τους μη μόνιμους λέκτορες) διορίζεται όχι από το Συμβούλιο αλλά από τον υπουργό Παιδείας.

• Οι κοσμήτορες εκλέγονται και με τις μειωμένες πλέον αρμοδιότητές τους δεν θα ενδιαφέρονται να ελέγξουν κανέναν από τους ψηφοφόρους τους, αφού θα μεριμνούν για επανεκλεγούν, καθώς θα επιτρέπεται δεύτερη θητεία.

• Αποσυνδέεται η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων από την υποχρέωσή τους να εφαρμόσουν τον νόμο. 

 

Τα πανεπιστήμια προσαρμόζονται στη μετριότητα των επιτελείων των κομμάτων και στη μετριότητα των συντεχνιών. Απομακρύνεται η ευρωπαϊκή προοπτική τους και καταδικάζονται τα δημόσια ιδρύματα σε αργό θάνατο.  

Η ελληνική νεολαία, οι φοιτητές, θυσιάζονται στον βωμό της συντεχνίας που φοβάται την αξιολόγηση, τη διεθνή σκηνή, το βλέμμα της κοινωνίας. 

Οταν κάποτε επιτραπούν εκ των πραγμάτων τα μη κρατικά πανεπιστήμια, οι ίδιες συντεχνίες θα οδύρονται γιατί θα έχει μείνει στα χέρια τους ένα σάπιο σκέλεθρο. Αυτοί θα έχουν απαξιώσει οικτρά το δημόσιο πανεπιστήμιο. Και είναι θλιβερό, όταν η χώρα καίγεται από την οικονομική κρίση, στη συνάντηση των τριών αρχηγών να συζητούν ως μεσίτες (με πρωτοβουλία μάλιστα του προέδρου της ΔΗΜΑΡ!) πώς θα εξαντλήσουν τη θητεία τους οι αδούλωτοι και ανυπότακτοι πρυτάνεις. Κρίμα!