Kαι τα κοψίδια μάς έκοψε το ΔΝΤ

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

«Εκλεισε ο Τσέλιγκας, έκλεισε ο Βλάχος, έκλεισε και ο Σωκράτης...» λέει λυπημένος ο ιδιοκτήτης μιας ψησταριάς στα Βλάχικα της Βάρης. Εκεί, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, φύτρωσαν φαραωνικών διαστάσεων εστιατόρια, που όμως τώρα βάζουν λουκέτο το ένα μετά το άλλο, σύμφωνα με ένα πρόσφατο ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο του Alpha (το βίντεο φιλοξενείται στο www.newstime.gr). Εδώ ο κόσμος καίγεται, η κρίση έχει πλήξει το θέατρο, τους κινηματογράφους, τα βιβλιοπωλεία… για τις χασαποταβέρνες θα κλάψουμε; Σκοπός, όμως, του ρεπορτάζ δεν ήταν να προκαλέσει τον οίκτο για τα σύννεφα που σκιάζουν τον παράδεισο της χοληστερίνης, αλλά να παρουσιάσει ένα σημάδι των καιρών.

Μάταια σφυρίζει ο μεταμφιεσμένος βλάχος με τη φουστανέλα και την γκλίτσα καθώς περνούν τα αυτοκίνητα και δεν σταματάνε. Σκονισμένες τζαμαρίες, τσιγκέλια χωρίς σφαχτά, σούβλες ασάλευτες. Και μια θάλασσα από άδεια τραπεζοκαθίσματα σε εκείνες τις ψησταριές που δεν έχουν κλείσει οριστικά, αλλά δεν σταυρώνουν πελάτη.

Κάποιος αναθυμάται τη χρυσή εποχή της ψησταριάς του. Από εδώ έχουν περάσει Σαουδάραβες πρίγκιπες, αλλά και ο Νίκι Λάουντα και ο Πελέ. «Να, σ’ αυτό το τραπέζι τα πίναμε με τον Στράτο Διονυσίου…» (Πάντως, ο άνθρωπος δεν ζήτησε να κηρυχτεί το μαγαζί του διατηρητέο μνημείο.) Μες στην πελατειακή ερημιά, μες στα αφάγωτα ψητά κοτόπουλα και τα κοκορέτσια, εμφανίζεται ένα πούλμαν με τουρίστες. Ευθύς τρέχουν να το προϋπαντήσουν ή μάλλον να προσελκύσουν τον οδηγό ψήστες και τσολιάδες από διαφορετικά μαγαζιά, οι οποίοι με αγωνιώδεις εκφραστικές χειρονομίες λένε το «έλα» σ’ όλες τις γης τις γλώσσες. Τελικά, κερδίζει ένας σερβιτόρος που έχει γονατίσει στην άσφαλτο κι έχει υψώσει και τα δύο χέρια προς τον ουρανό σαν ικέτης σε αρχαία τραγωδία.

Κάποιοι λένε ότι τα Βλάχικα συμβολίζουν το απόλυτο κιτς. Μάλλον όμως αυτά είναι ένας εύκολος στόχος εκείνων που θεωρούν τον εαυτό τους πνευματικά καλλιεργημένο και διατροφικά συνειδητοποιημένων. Αν και δεν έτυχε να τα γνωρίσω σαν θαμώνας, θα ντρεπόμουν να πω ότι τα Βλάχικα προσβάλλουν την αισθητική μου (η έμφαση στο «μου»). Ας αφήσουμε χίλια λουλούδια να ανθίσουν και, αν δεν μας αρέσει η τσίκνα τους, ας πάμε παρακάτω.

Τέρμα οι μπίρες και τα κοψίδια. Τέρμα οι πεθερές που τις τάιζαν παϊδάκια οι γαμπροί για να τις εξευμενίσουν. Τέρμα το τρεχαλητό των παιδιών και τα τσιρίδια των μαμάδων. Ομως ποιος ξέρει… όπως υπάρχει το πλοίο-φάντασμα, ίσως στον κόσμο της φαντασίας να υπάρχει και η ψησταριά-φάντασμα που όλη μέρα είναι τυλιγμένη στις αράχνες, αλλά κάποιες αφέγγαρες νύχτες ζωντανεύει. Τα φώτα ανάβουν, οι σούβλες γυρίζουν και τα τραπέζια γεμίζουν με εύθυμες παρέες και Σαουδάραβες πρίγκιπες του ’60 που ξαναβρήκαν ξαφνικά τη νιότη τους.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ