Tου ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ
Πόσο μακρύ είναι σήμερα το χέρι του νόμου; Ο ρόλος της πιο εγκληματικής παρατράπεζας του πλανήτη, της Γκόλντμαν Σαξ, στο ξέπλυμα του κρυφού χρέους ευρωπαϊκών χωρών είναι γνωστός. Ομως ευτελίζεται από ανώδυνες εξεταστικές επιτροπές του Κογκρέσου που αποφεύγουν να εμβαθύνουν στον τρόπο με τον οποίο αυτή η παρατράπεζα και οι κυβερνήσεις των χωρών με τις οποίες συνεργάστηκε απέκρυψαν από τους λαούς τους την πραγματική εικόνα των οικονομιών τους. Σύντομα, άλλη μια τέτοια εξεταστική επιτροπή θα αναλάβει να διερευνήσει τις ευθύνες της ΒΡ για την καταστροφική πετρελαιοκηλίδα της. Η αλήθεια όμως είναι μία: όταν επιστρατεύονται οι εξεταστικές επιτροπές, αποστρατεύεται η Δικαιοσύνη.
Οι παρανομούντες ξεπλένουν τα βρώμικα χέρια τους σε «πλυντήρια» που στήνονται επί τούτου, καθώς οι πολιτικοί προστάτες τους καταργούν τη μοναδική εξουσία που θα μπορούσε να τα δείξει: τη Δικαιοσύνη. Με την αποποινικοποίηση του εμπορικού δικαίου στην οποία προχώρησε η Γαλλία, διαγράφοντας είκοσι οικονομικά αδικήματα από τον γαλλικό ποινικό κώδικα, το χέρι του νόμου κόντυνε ακόμη περισσότερο. Τόσο, που έκανε το συνδικάτο των γάλλων δικαστών να καταγγείλει ότι ο Σαρκοζί «δείχνει ολοένα και περισσότερη ανοχή στους ισχυρούς που παρανομούν, ενώ σκληραίνει ολοένα και περισσότερο τους νόμους του εναντίον των αδυνάτων». Ο Μπερλουσκόνι ήταν ο πρώτος που χάραξε τον δρόμο. Για να αποφύγει τη δίωξη για τα σκάνδαλα της οικονομικής αυτοκρατορίας του, «μεταρρύθμισε» την ιταλική δικαιοσύνη. Ενας που μπήκε στο δικαστικό σώμα με το όνειρο να πατάξει το μαύρο χρήμα και που όταν πια βγήκε στη σύνταξη εξακολουθούσε να το παρατηρεί να περνάει ακόμη ανενόχλητο από χέρι σε χέρι ήταν ο Μπερνάρ Μπερτοσά.
Ο τέως γενικός εισαγγελέας της Γενεύης ένιωθε σαν να τον κοροϊδεύει. Γιατί υπήρξε πρωτοπόρος στην Ευρώπη στον αγώνα κατά του ξεπλύματος αυτού του παράνομου χρήματος. Λίγο μετά τη συνταξιοδότησή του, είχε μιλήσει στην εφημερίδα «Λε Μοντ» για τα εμπόδια που βάζουν διάφορες χώρες στους αδιάφθορους δικαστές που επιχειρούν τη διαλεύκανση του οικονομικού εγκλήματος. «Εχουμε εθνικούς δικαστές που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια διεθνοποιημένη εγκληματικότητα» έλεγε. «Στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δυστυχώς η εθνική κυριαρχία εγκαταλείφθηκε σχεδόν σε όλους τους άλλους τομείς πλην της Δικαιοσύνης. Η ιδέα πως ένας δικαστής θα μπορούσε να αποκτήσει δικαιοδοσία και έξω από τα όρια της χώρας του, κάνει τους περισσότερους πολιτικούς να παθαίνουν αναφυλαξία. Η διαφθορά δεν περιορίστηκε. Απλώς μετατοπίζεται από χώρα σε χώρα».
Ο ελβετός δικαστής δεν τα είπε αυτά εκ του ασφαλούς, όταν είχε πια βγει στη σύνταξη. Τα είχε πει και το 2001, όταν είχε μιλήσει για τα «μαύρα κουτιά της παγκοσμιοποίησης». Οπως πρέπει να τα λέει και κάθε δικαστής. Και όχι μονάχα λίγοι αφοσιωμένοι, μερακλήδες, που το μεράκι τούς κάνει να μένουν ανεπηρέαστοι από εκείνο ακριβώς που επηρεάζει τους περισσότερους συναδέλφους τους: από το γεγονός δηλαδή πως οι αμοιβές τους είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις αμοιβές των πολιτικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου