Παραφράζοντας τον Ρακίνα...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ

Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ

«Η μόνη μου ελπίδα είναι η απελπισία μου»

Ρακίνας

Σε αυτόν τον μάταιο βίο, πολύ λίγες βεβαιότητες διαθέτω. Αλλά κάποιες από αυτές τις ελάχιστες, δυστυχώς επιβεβαιώνονται διαρκώς. Αν θεωρήσουμε σαν αξίωμα ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα στην παρούσα ιστορική συγκυρία για μία ανεπτυγμένη Ευρωπαϊκή χώρα, τότε τα δεδομένα και η λογική οδηγούν στο θεώρημα ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί, πολύ απλά γιατί ΔΕΝ υπάρχει.

Η Δημοκρατία για να λειτουργήσει ο πολίτης ΠΡΕΠΕΙ να έχει την δυνατότητα επιλογών. Νοιώθω καθημερινά να με στοιχειώνει μια φράση της Σαντάλ Μουφ στο Δημοκρατικό παράδοξο. «Αν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην Coca Cola και στην Pepsi Cola, στην πραγματικότητα δεν έχεις επιλογή». Και ναι στην Ελλάδα, και στην κατ’ επίφαση δημοκρατία της, ο πολίτης ΔΕΝ έχει επιλογές και κατ’ επέκταση ΔΕΝ έχει Δημοκρατία.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, είναι βαθιά …σάπιο, η γάγγραινα έχει διαλύσει τα πάντα, στο μόνο που παραπέμπει είναι σε εκείνους τους απογόνους των βασιλικών και αυτοκρατορικών οίκων που αναπαραγόμενοι επί χρόνια μεταξύ τους κατέληγαν παθολογικά και ψυχικά ασθενείς. Η μόνη πολιτική που έχουν την δυνατότητα να ασκήσουν εξαντλείται σε έναν ατελειωτο επικοινωνιακό βερμπαλισμό, για το αν ο προηγούμενος ήταν πιο ανήθικος από τον διάδοχο, μέχρι και ο νυν να γίνει τέως.

Οι κυβερνήσεις, δεν έχουν ιδεολογικά εργαλεία, δεν έχουν στόχους, δεν διαθέτουν την στοιχειώδη ευφυΐα να ασκήσουν ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ο μόνος σκοπός κάθε άλλο παρά …ιδεολογικός είναι, αρχίζει και τελειώνει στη διατήρηση της εξουσίας και των …πλεονεκτημάτων της, για μια μεγαλούτσικη είναι η αλήθεια κάστα ανθρώπων. Αλλά πολύ, πολύ πολύ …πολύ μικρότερη απο το πλήθος των πολιτών.

Ιδεολογία τα Κόμματα δεν διαθέτουν. Από καιρού εις καιρόν απλώς έχουν ιδέες. Ή μάλλον, αντιγράφουν ιδέες. Ιδέες που συγκρίνονται μόνο με αυτήν την ιστορική φράση της Αντουανέτας για το πως θα μπορούσε να αναπληρωθεί η έλλειψη ψωμιού…

Άλλωστε στην ιστορία της Ελλάδας, οι Κυβερνήσεις δεν πέφτουν ποτέ από την ιδεολογική επάρκεια της Αντιπολίτευσης. Πληρωμένα συμβόλαια με τους κάθε λογής τηλε-ευαγγελιστές ενεργοποιούνται και αυτοί που χειροκροτούσαν και έγλειφαν τον νυν Κυβερνήτη, γονατίζουν ευλαβικά το γόνυ στον επόμενο εν δυνάμει συνεργάτη τους, στην επόμενη Κυβερνηση.

Όταν οι ευαγγελιστές των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, καταλάβουν ότι η επόμενη Κυβέρνηση είναι του χεριού τους, απλά βγάζουν στην φόρα τα σκάνδαλα, βομβαρδιζοντας απο γυαλιού και απο χαρτιού με ηθικολογίες, με τσιτατα και χρηστομάθεια, καλοπληρωμένη με δημοσια έργα, με διαφημιση, με τζαμπα συχνότητες, με μετρητα. Στην Ελλάδα, πάντα οι Κυβερνήσεις καταρρέουν …στο «εκτυφλωτικό» φως των σκανδάλων.

Όσο για την «Αριστερά», ήταν, είναι και θα είναι πάντα ευτυχής στον ρόλο του μίζερου κομπάρσου. Ένας ευνούχος που βαυκαλίζεται ότι θα παραμείνει πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής.

Αν στην κεντρική πολιτική σκηνή, η δημοκρατία «δεν μένει πια εδώ», οι «εσωκομματικές δημοκρατίες των Κομμάτων» είναι το πιο μεγάλο ανέκδοτο. Επαγγελματίες κομματοσκυλα κοκκινίζουν τα χέρια τους βαρώντας παλαμάκια, επιδίδονται σε λασποπολεμο σε όποιον δεν αντιλαμβάνεται το Κόμμα σαν στράτευμα, αλλά σαν ιδεολογική παλαίστρα, και διακονούν με ιερή αγανάκτηση την διαιώνιση της σαπίλας και της καμαρίλας.

Η δικαιοσύνη στην καλύτερη περίπτωση κοιμάται και στην χειρότερη εξυπηρετεί το μεγάλο αφεντικό, τον εκάστοτε πελάτη, και ο συνδικαλισμός… Νομίζω ότι αν υπήρχε διαβάθμιση στην σαπίλα, ε, το Όσκαρ σαπίλας πρέπει να αποδοθεί με συνοπτικές διαδικασίες στο συνδικαλιστικό ΣΥΣΤΗΜΑ.

Και αυτή όπως και η προηγούμενη, όπως και η προ-προηγουμενη, όπως και η προ-προ-προηγουμενη Κυβέρνηση, θεώρησε ότι απλά καταγγέλλοντας την καμένη γη, θα την βγάλει για κάποια τέρμινα. Αφού το σύστημα δούλευε τόσα χρόνια, γιατί να μην δουλέψει και τώρα ρε αδερφέ;

Όταν …κατάλαβαν ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον με γυάλινα τείχη, ότι δεν είμαστε εξωγήινοι, ότι το πολιτικό σύστημα δεν ζει στον Άρη και έχει να …διαπραγματευτεί μόνο με το ακροατήριο των χωρίς εναλλακτική πολιτών-ιθαγενών, άρχισε το παλατζο ανάμεσα σε ψευτοτσαμπουκάδες ανώριμων εφήβων, σε παρακαλετά στους άγνωστους Θεούς, σε νουθεσίες του πατέρα που βιάζει τα παιδιά του, αλλά παλεύει να τα πείσει ότι αυτά φταίνε, και σε επίκληση ψευδεπίγραφων πατριωτισμών. Από τα βαριά όπλα που ήταν έτοιμα να εκπυρσοκροτήσουν φτάναμε στο «έλεος, κάντε κάτι», από τους πανηγυρισμούς στα διαγγέλματα του καπετάνιου του Τιτανικού, από τις ηθικολογίες, τις χρηστομάθειες και τις ατέλειωτες ανοησίες στον πιο βαθύ λάκκο του τρόμου, και κοίτα να δεις…αντί ο μαθητευόμενος Υπουργός να βγάλει το κουνέλι …να βγάζει πάντα το φίδι από το καπέλο.

Ζούμε ιστορικές στιγμές.

Το ΔΝΤ, δημιουργήθηκε το 1944, με πολλά βαρύγδουπα στο καταστατικό του αλλά με ένα και μόνο στόχο. Να διαφυλάξει πάση θυσία τα λεφτά των δανειστών. Να εξασφαλίσει ότι όποιος έβαλε λεφτά στο σάπιο, θα τα πάρει πίσω. Με κάθε τρόπο. Με κάθε θυσία.

Ακούμε διάφορα ευχολόγια που συνοδεύονται με διάφορα χαμογελάκια των «αξιωματούχων»…μα οι χώρες δεν πτωχεύουν σαν τις εταιρίες.

Δυστυχώς έτσι είναι. Γιατί …όταν μια εταιρία πτωχεύσει, στον πτωχεύσαντα θα επιτρέψουν τουλάχιστον να ζήσει. Στην πτωχευμένη χώρα ο μπάτσος ΔΝΤ, θα δώσει τα ψίχουλα για ένα και μόνο λόγο. Για να διαφυλάξει ότι οι δανειστές θα πάρουν πίσω διπλά και τριδιπλα ότι δάνεισαν.

Ναι, το ΔΝΤ, από όπου πέρασε άφησε πίσω του συντρίμμια. Μα αυτός είναι ακριβώς ο ρόλος του. Τους δανειστές προστατεύει, με κάθε κόστος, με κάθε θυσία, με κάθε αίμα, με κάθε θάνατο.

Άλλος τα πήρε, άλλος τα διαχειρίστηκε και άλλος θα πληρώσει.

Που πήγαν τα λεφτά; Μα κανείς μας δεν θα μάθει. Ή μήπως πιστεύει κανείς μας ότι από τα 9,5 εκατομμύρια σελίδες της υπόθεσης της Siemens, που διαχειριζεται το πολιτικό συστημα που έκανε παντιερα της δημοκρατίας τον Νομο περί …απολυτης ανευθυνότητας Υπουργού, θα φωτιστουμε; Ακόμα και αυτός που παραδέχτηκε ότι ναι ρε παιδιά τα πήρα, …έξω είναι και πασχαζεται.

Ποιος θα δώσει τα λεφτά; Αυτό το ξέρουμε. Εμείς. Εμείς …οι χωρίς εναλλακτική. Εμείς …οι χωρίς επιλογή. Εμεις, που αν για κάτι όντως φταιμε, είναι ότι απεμπολισαμε την δυνατοτητα της Δημοκρατίας.

Από το 1944, η Ελλάδα έζησε πολέμους, εμφύλιους, χούντες, αλλά μπόρεσε να κρατήσει το ΔΝΤ μακριά. Σήμερα του ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του σπιτιού. Και μπορούμε να πίνουμε καφέδες επιχειρηματολογώντας σε πραγματικά και διαδικτυακά καφενεία για τις κρυμμένες αλήθειες και τις κρυμμένες εξηγήσεις. Αλλά η αλήθεια, δεν είναι ποτέ κρυμμένη. Είναι πάντα αυτή που φαίνεται. Η αλήθεια έχει πάντα προφανείς εξηγήσεις. Η Δημοκρατία για να υπάρχει προϋποθέτει ο πολίτης να έχει επιλογές. Στην Ελλάδα, ο πολίτης έπαψε να έχει ιδεολογικές επιλογές εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι βαθιά σάπιο, είναι απόλυτα χρεοκοπημένο. Κόμματα, Δικαιοσύνη, Συνδικαλισμός, Τύπος, Θεσμοί, είναι απόλυτα σάπια και απόλυτα χρεοκοπημένα.

Στις πάσης φύσεως Μαρίες Αντουανέτες, από εδώ, από εκεί, από πάρα πέρα, η απάντηση μόνο μία. Δυνατή, ηχηρή, και μόνο ΜΙΑ.

«Η ελπίδα ΜΑΣ, είναι η απελπισία ΜΑΣ»