Του ΚΩΣΤΑ ΜΟΣΧΟΝΑ
Πρόσφατα, ο Φινλανδός υπουργός Εσωτερικών προέτρεψε τους πολίτες της χώρας του να μη δίνουν χρήματα στους κάθε μορφής ζητιάνους , υποστηρίζοντας ότι δεν τους βοηθούν αλλά αντίθετα τους ωθούν ακόμη περισσότερο στην επαιτεία προς αναζήτηση του εύκολου χρήματος.
Την ίδια σύσταση έχει κάνει και ο δήμαρχος των Βρυξελλών, μη κρύβοντας την επιθυμία του να «καθαρίσει» την πόλη από ζητιάνους, κλοσάρ, πλανόδιους μουσικούς και κάθε κοινωνικά αποκλειμένο, περιθωριακό ή κατεργάρη που ζητεί τον οβολό των πολιτών. Οι επαίτες ωθούνται εκτός των τειχών με το πρόσχημα ότι αποτελούν δυσφήμηση για την πόλη και προκαλούν αλγεινή εντύπωση στους «καθωσπρέπει πολίτες» και τους τουρίστες. Και, όμως, ανθίστανται προς μεγάλη απογοήτευση όσων σχεδιάζουν μια πόλη χωρίς αυτούς...
Στις Βρυξέλλες, όπως και σε κάθε μεγαλούπολη, η επαιτεία έχει επηρεαστεί από τις κοινωνικές εξελίξεις. Η έκρηξη της ανεργίας δημιούργησε μια μεγάλη κατηγορία, τους «Μη έχοντες μόνιμη κατοικία» (SDF), η οποία αντιμετωπίστηκε στην αρχή με συμπάθεια από τον πληθυσμό, αλλά στη συνέχεια τα συναισθήματα πνίγηκαν μέσα στην αδιαφορία, την ανασφάλεια και την καχυποψία. Μόνο όταν κάνει πολύ κρύο τον χειμώνα οι κρατικές και μη οργανώσεις θυμούνται τους SDF, δίνοντας ένα πιάτο φαΐ και προσφέροντας μια ζεστή αίθουσα για ύπνο, συνήθως φροντίζοντας να απαθανατίσει το γεγονός η κάμερα ενός καναλιού.
Οι SDF επαιτούν συχνά στο μετρό. Μπαίνουν στο βαγόνι και ζητούν ευγενικά μια βοήθεια από τους επιβάτες, διότι προς το παρόν δεν έχουν δουλειά. Ορισμένοι κρατούν από το λουρί ένα σκύλο. Οχι φυσικά «κανίς». Συνήθως λυκόσκυλο. Το πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές σε κάθε δύο ή τρεις σταθμούς μπαίνει και διαφορετικός SDF, με το ίδιο λογύδριο, οπότε οι επιβάτες αρχίζουν και τους αντιμετωπίζουν με αδιαφορία.
Ορισμένοι προτιμούν την περιοχή γύρω από τα κτίρια της Ε.Ε., στους δρόμους της οποίας πηγαινοέρχονται οι ευρω-υπάλληλοι με τις κάρτες διαπίστευσης να κρέμονται στο στήθος τους. Βρίσκονται, όμως, σε ανταγωνισμό με τους Αθίγγανους, που πιάνουν με τα παιδιά τους από το πρωί τις εξόδους του μετρό της πλατείας Σουμάν και τα βασικά στέκια για επαιτεία.
Το μετρό είναι ο χώρος που φιλοξενεί και τους οργανοπαίκτες. Στα βαγόνια ή στις εισόδους των σταθμών, με ακορντεόν, κιθάρα ή βιολί, σόλο ή ντουέτο, προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή των βιαστικών επιβατών, παίζοντας συχνά το κρυφτό με τους αστυνομικούς ή τις ειδικές ομάδες ασφαλείας. Ενας κιθαρίστας ζητούσε επί μήνες χρήματα από τους επιβάτες για να πληρώσει το πρόστιμο που του είχε επιβάλει η αστυνομία, η οποία του είχε κατασχέσει την κιθάρα. Μία ημέρα εξαφανίστηκε...
Οι κλοσάρ βρίσκονται συνήθως στην παλαιά πόλη, καθισμένοι καταγής σε χαρτόνια ή σε παγκάκια με το απαραίτητο μπουκάλι κόκκινο κρασί δίπλα τους, αν και, ως Βέλγοι, τιμούν ιδιαίτερα και την μπίρα.
Ολον αυτό τον μικρόκοσμο τον βλέπω καθημερινά παίρνοντας το μετρό, περπατώντας γύρω από την πλατεία Σουμάν ή στην παλιά πόλη. Και κατά κάποιο τρόπο αισθάνομαι μια συνενοχή. Αλλωστε, δεν είμαστε οι περισσότεροι εν δυνάμει κοινωνικά αποκλεισμένοι;
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου