Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ
Κάθε φορά που η πόλη πολιορκείται, οι πολίτες σε ολονυχτίες καταφεύγουν στους ποιητές και εξορκίζουν και προσεύχονται:
«Τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα. Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν, χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν, σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς κοπροκρατούν το μέλλον!
Οπου κι αν σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη»
(Οδ. Ελύτης)
«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και ηγαπημένε πάντοτ΄ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε!» (Δ. Σολωμός)
«Αν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά» (Δ. Σολωμός)
«Ω θεϊκιά κι όλη αίματα πατρίδα» (Δ. Σολωμός)
«Οταν υπό τα σκήπτρα σας νέους λαούς καλείτε, νέους ιδρώτας θέλετε εσείς διά ΄να πληρώσητε πλουσιοπαρόχως.
Τα ξίφη οπού φυλάγουσι τα τρέμοντα βασίλεια σας, τα ξίφη οπού τρομάζουσι την αρετήν, και σφάζουσι τους λειτουργούς της»
(Α. Κάλβος)
«Το χέρι οπού προσφέρετε ως προστασίας σημείον εις ξένον έθνος, έπνιξε και πνίγει τους λαούς σας, πάλαι, και ακόμα»!
(Α. Κάλβος)
«Πάντα είναι αργά για κάθε τι- μάλιστα τώρα»
(Μ. Αναγνωστάκης)
«Σβησμένες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα»
(Κ. Παλαμάς)
«Ιδεολόγοι και νιτερεσσολόγοι, των «όλα αλλάζουν» οι διαλαλητάδες κι όσοι στο γυρισμό των ίδιων καίτε λιβάνι, κι όσοι καταφρονητάδες των όχλων, κι εσείς οι άθεοι κι όσοι θρήσκοι κι εσείς, των προλετάριων οι λαμπάδες, κι όλοι, υπεράνθρωποι, άνθρωποι, ανθρωπίσκοι!»
(Κ. Παλαμάς)
«Λοιπόν φτιάξαμε μια ζωή με υπόλοιπα;»
(Τ. Πατρίκιος)
«Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας. Κι αυτός, ο περίφανος, γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν. Εγραψαν υποθήκες πάνω του· πήραν δικαιώματα· αξιώνουν· μιλάνε για λογαριασμό του· του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα· τον ελεούν, τον ντύνουν μ΄ άλλα ρούχα, ξέχειλα, χαλαρωμένα, τον σφίγγουν μ΄ ένα καραβόσκοινο στη μέση»
(Γ. Ρίτσος)
«Λίγη αγάπη, πολλή απάτη!»
(Δ. Σολωμός)
Αλλά ποιος ακούει τους ποιητές;
1 σχόλιο:
* Στοπ...., ντεμοντέ....!
.....Πέταξ’ την πένα, ποιητή....,
τους λογισμούς παράτα....,
το τι...., το πώς..... και το γιατί.....
να ψάχνεις ‘τα σταμάτα....!
Κανείς γι’ αυτά δε νοιάζεται....,
αλλάξανε κι οι μήνες....,
ο κόσμος, πια, στοχάζεται
για….. ροζ κρεβατοσκάνδαλα,
‘κονόμες και κομπίνες....!
Πέταξ’ την πένα στους ‘’τρελούς’’....,
‘’σκυλάδικα’’…., αν θες...., γράψε....,
για έρωτες μαζοχικούς....,…..
στοπ...., ντεμοντέ...., και ‘’κλάψε’’....!.....
* Ψάχνουνε...., μα....!
..... Ψάχνουνε, και, για χρυσάφι….,
κάτω…., μες στης Γης τα βάθη....,
μα οι ψυχές τους άψαχτες.....
και σκούριασε η αγάπη....!
Και..... υπόθεση πολύπλοκη η Ζωή.....
κι ο Θάνατος υπόθεση απλή....!
Κι αυτούς…., που ψάξανε, βαθιά,
μες στην ψυχή και την καρδιά τους.....
και βρήκαν θείο ουρανό….,
ώς και ουδετερόχρωμο….,
κι ηλιόγεννο χρυσάφι....,
τρελούς τους είπανε....,
---- φτου, ρε....! ---- τους φτύσανε.....
και τους αφήσανε....!.....
* Πουλιά στο περιθώριο….!
..... Πουλιά στο περιθώριο….,
ξανά, μην κελαηδήστε….,
τα θύματα τα δίποδα….,
που δυναμώνουν θύτες τους….,
τετράποδα…., αφήστε….!
Αφήστε ‘τα στο χάλι τους….,
που μοίρα –τους δεχτήκαν….,
η νύχτα τους χαλάλι τους….,
σ’ αυτήν το ‘’φως’’ τους βρήκαν….,…..
γλιτώνετε το φτύμα τους….,
τα «σταύρωσον….!» στο στόμα τους,
Πουλιά, για σας βαλθήκαν….!
Πουλιά στο περιθώριο….,
σταυρούς για σας, βρε, φτιάχνουν….,
τετράποδα και δίποδα….,
στα μοιρασμένα πόστα τους….,
‘’τη βρίσκουν’’…., ‘’δεν την ψάχνουν’’….!.....
* Τ’ αγριοχόρταρα μας πνίγουνε…., Ειρήνη....!
..... Γέμισε η Γης ιερόσυλους ρακοσυλλέκτες.....
κι αιμοχαρείς εγκληματίες Θάνατους σπέρνουν....,
αλύγιστα πτώματα οι φτωχοί ζωντανοί
μπροστά στης Δύναμης την τυραννία....,
σ’ αέρινους τάφους θαμμένοι.....
και οι Μαμωνάδες τυμβωρύχοι....!
Του Ουρανού γκρεμίζονται οι αποθήκες.....
και των "θεών" οι υποθήκες στους βόθρους σαπίζουν....!
Τ’ αγριοχόρταρα μας πνίγουνε…., Ειρήνη….,
και τα λουλούδια…., που οι ποιητές….. για σένα….. ανθίζουν....,
οι δυνατοί με φαρμάκι φαρμακώνουν....,
μαζί, κι οι αδύναμοι...., κλείνοντας τ’ αυτιά τους....,
όταν αυτοί σε τραγουδούνε....,
να...., τα τραγούδια –τους μαζί τεφρώνουν....!.....
* Ο ποιητής με τ’ άσπρο φως και τ’ άσπρο Όνειρο….!
..... Αρνιότανε να είναι παράλληλος
στο χάος του Κράτους…., στη Νύχτα υπάλληλος….,
και έστρεψε το όπλο –του ενάντια –της…..
και πυροβόλησ’ Εξουσία και κατάντια –της….!
Κι εκείνη πάνω –του έστρεψε τους προβολείς –της….,
εκείνους με το μαύρο φως…., το διαλυτικό….,
και τον ‘ξαφάνισε, μεμιάς, απ’ τη ζωή –της….,
που, έκτοτε, οι σπιούνοι –της τον είχαν στριμωχτό….!
Μα, κάποτε, μικρό το Αχ –της άκουσε….,
σε βόλι ‘’Σιωπής’’ –του…., να βγάζει….. και δάκρυσε….,
που Δόξας μερτικό επήρ’ ολόκληρο….,
ο ποιητής με τ’ άσπρο φως και τ’ άσπρο Όνειρο….!.....
* Του ‘’σημαδεμένου’’ ποιητή….!
….. Στον πρώτο χιλιόκυκλο
φρακάρουν τη φωνή μου….,
το σήμα του κίνδυνου
μου στέλνει η ζωή μου….!
Αιχμάλωτο μ’ έχουνε….,
σε φάκα με κλείνουν….,
‘’γραμμή’’ δεν ανέχομαι
αρχόντοι να μου δίνουν….!
Δηλώνω ανυπόταχτος….,
τη ράχη δε σκύβω…..
με χέρια δεμένα….,
και τάφους ανοίγω….!
Δηλώνω ανυπόταχτος….,
‘’στο λούκι δεν μπαίνω’’….,
με σκέψη λευτέρια
κάλλιο να πεθαίνω….!.....
Γειά -σου, πολυθεματικέ ''RADAR''..... με τα ωραία -σου....:
''Η Μαριάνθη των ανέμων'' -- ''Η αλλαξόφυλη Τειρεσία''.....
Δημοσίευση σχολίου