(Αφιερωμένο στον κύριο Βενιζέλο)
Διά βίου και σκληρή εκπαίδευση. Εικοσιτετράωρη επαγρύπνηση. Περιορισμοί στην προσωπική ζωή. Μα πάνω απ’ όλα ο κίνδυνος, ως modus vivendi, είναι λίγες από τις φράσεις που μπορούν να περιγράψουν την καθημερινότητα ενός ιπταμένου της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Ο Ι.Δ. μετρά περισσότερα από 20 χρόνια στον κλάδο. Μπήκε στη Σχολή Ικάρων αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Λύκειο και την επιτυχή εξέταση σε ιατρικές, ψυχοτεχνικές και αθλητικές δοκιμασίες. Ανήκει, επίσης, στο 50% των Ικάρων (δηλαδή 40-50 άτομα κάθε χρόνο) που καταφέρνουν να τελειώσουν τη σχολή και να περάσουν στο στάδιο του ανθυποσμηναγού και από κει –περνώντας από αδιάκοπους έλεγχους και αξιολογήσεις– να ανέβουν στην κλίμακα της Αεροπορίας.
Ενα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της δουλειάς του πιλότου είναι, σύμφωνα με τον Ι.Δ., η συνεχής και έντονη επαφή με τον κίνδυνο. «Εγώ προσωπικά στα 20 χρόνια που είμαι στον κλάδο έχω δει να χάνονται περισσότεροι από 15 συνάδελφοι. Είναι γεγονός ότι τα ατυχήματα κατά τη διάρκεια πτήσης πολεμικού αεροσκάφους αποτελούν φύση του επαγγέλματός μας και έχουμε μάθει να τα περιμένουμε, να τα αντιμετωπίζουμε και να προσπαθούμε συνεχώς να τα μειώσουμε. Ωστόσο, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την απώλεια ενός συναδέλφου. Το κόστος δυστυχώς σε κάποιες σειρές ιπταμένων φτάνει και τους έξι νεκρούς, ένα ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό, αν αναλογιστούμε ότι κάθε σειρά έχει 40-60 ιπταμένους», λέει ο 40χρονος σήμερα πιλότος και μας μεταφέρει την πιο τραγική στιγμή του επαγγέλματος:
«Από την ώρα που ακούγεται η είδηση ενός ατυχήματος και μέχρι να ανακοινωθεί το όνομα του νεκρού, αν υπάρχει, χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα αγωνιούν. Στην καριέρα μου δεν γνώρισα ποτέ γυναίκα ή μάνα ή παιδί συναδέλφου που μπορούσε να συμβιβαστεί έστω και θεωρητικά με την ιδέα ότι το αγαπημένο του πρόσωπο μπορεί να φύγει αύριο το πρωί για τη δουλειά και να μη γυρίσει ποτέ».
Πέρα όμως από το φόβο του πιθανού ατυχήματος, η οικογένεια του πιλότου καλείται να αντιμετωπίσει και την περίπλοκη καθημερινότητά του καθώς και τη συχνή απουσία του.
«Κατ’ αρχήν, ακόμα και τις ώρες που βρισκόμαστε εκτός υπηρεσίας, είμαστε και συμπεριφερόμαστε ως πιλότοι, κάτι που επιφέρει αμέτρητους περιορισμούς στην προσωπική μας ζωή, τους οποίους αναπόφευκτα ακολουθεί και η υπόλοιπη οικογένεια. Για παράδειγμα, οι απαιτήσεις των αεροσκαφών της τρίτης γενιάς των 9 G’s είναι ιδιαιτέρως υψηλές και καθιστούν αναγκαία την καθημερινή σκληρή ενασχόληση με τη σωματική άσκηση και την αποφυγή κάθε είδους καταχρήσεων και “καλής ζωής”», εξηγεί ο Ι.Δ. και συνεχίζει:
«Αντίθετα με ό,τι θεωρεί ο κόσμος, δεν παίρνουμε απλά ένα αεροσκάφος για να κάνουμε “κόλπα” και ακροβατικά. Η τυπική ημέρα ενός ιπταμένου περιλαμβάνει πολύωρη προετοιμασία, αναλυτική ενημέρωση και απενημέρωση, εκπαιδευτικές και φυσικά επιχειρησιακές πτήσεις. Κατά τη διάρκεια αυτών οι ιπτάμενοι παραμένουν σε ετοιμότητα για απογείωση, για αναχαίτιση ύποπτων ιχνών, εκτελούν πραγματικές αναχαιτίσεις, εκτελούν αποστολές αεροπυρόσβεσης, διακομιδής ασθενών, διάσωσης ναυαγών κ.ά. Για την εκτέλεση αυτών σε ένα μεγάλο ποσοστό τα πληρώματα μετασταθμεύουν σε άλλα αεροδρόμια για χρονικά διαστήματα από λίγες ημέρες έως και μήνες (περίπτωση CL και PZL την περίοδο αεροπυρόσβεσης). Ολα αυτά σε συνδυασμό με τις ασκήσεις και τις νυχτερινές πτήσεις κάνουν έναν ιπτάμενο να απουσιάζει από την οικογένειά του έως και 15 ημέρες το μήνα».
1 σχόλιο:
Όλα σωστά.Για να τα λέμε όλα όμως θα πω και εγώ αυτά που παρέλειψες.Καταρχίν δεν υπάρχει κανένας ιπτάμενος που να περνάει όλους αυτούς τους περιορισμούς που πολύ σωστά είπες χωρίς την θέληση του,θέληση η οποία πηγάζει απο την αστείρευτη παιδική τρέλα της πτήσης η οποία μέσα απο σκληρές δοκιμασίες ωρίμασε και έγινε αίσθηση καθήκοντος προς την πατρίδα.Αρκετά όμως με αυτά.Ένας ιπτάμενος ,μέχρι πρόσφατα που υπηρετεί σε μοίρα μαχητικών α/φων (πρίν τα έκτακτα μέτρα)το πτητικό επίδομα ήταν περίπου 9.000 ευρώ το εξάμηνο ενώ τα επιπλέον επιδόματα επίσης πολλά θα αναφερθώ σε αυτά εκτενέστερα στην συνέχεια.Επίσης μέχρι πριν περίπου έξι μήνες όταν ένα πλήρωμα ετοιμότητας (δύο πιλότοι) εκτελόυσαν υπηρεσία εθνικής ετοιμότητας (α/φη που αποτρέπουν τις παραβάσεις-παραβιάσεις στο Ελληνικό FIR) η αμοιβή για μεταστάθμευση σε κάποιο απο τα ελληνικά νησιά,ανέρχόταν για 4 ημέρες περίπου 1000 ευρώ.Ποσόν που είναι περίπου ίδιο με τον μηνιαίο μισθό ενός Αξιωματικού απόφοιτου τετραετής στρατιωτικής σχολής.Επίσης μετά την παύση πτητικής δραστηριότητας (λόγω φυσικών αιτίων,ηλικία κτλ.)οι εν λόγο ιπτάμενοι συνεχίζουν να αμοίβονται με το πτητικό επίδομα εκτελώντας παράλληλα χρέη τις περισσότερες φορές διοικητικών θέσεων.Βέβαια είναι μικρότερο το ποσό,δεν παύει όμως να ακούγεται κουφο.(όσοι είναι μέσα στα πράγματα θα πουν για τις πτήσεις "τσουβάλια" κάτι το οποίο ήταν,είναι και θα είναι μύθος)Αξίζει εδώ να αναφέρω οτι οι μη-ιπτάμενοι της πολεμικής αεροπορίας για τις εικοσιτετράωρες άπειρες υπηρεσίες δεν πληρώνονται ούτε ένα λεπτό του ευρώ ενώ δυστυχώς καλούνται να υπηρετήσουν τον Ε.Ο.Τ παρά την πατρίδα,και σε κτίρια-εγκταταστάσεις που περισσότερο θυμίζουν τρώγλη του 1940 παρά κτίρια που υποτίθεται οτι αντιπροσωπεύουν τον τεχνολογικά σύγχρονο στρατό μας.Αυτό που έγεινε πρόσφατα με την λευκή απεργία των ιπταμένων δείχνει την εξαθλίωση του ελληνικού συστήματος και πως αυτή έχει αρχίζει να επηρεάζει τις μικρές κρίσιμες ομάδες (ιπτάμενοι,Ο.Υ.Κ,υποβρύχια κτλ.)Ο μύθος τύπου καραμέλας : Δεν το κάνω για τα λεφτά,καττέρευσε.Ο κόσμος έχει αρχίσει και ξυπνάει.Η κατάσταση των ιπταμένων με τα πρόσφατα οικονομικά μέτρα είναι μόνιμη για πολλά χρόνια για τους υπολοίπους στρατιωτικόυς,πόσο μάλλον όταν αυτοί είναι οικογενειάρχες και πληρώνουν 2 ενοίκια λόγω σπουδών,δάνεια και ποιός ξέρει τι άλλο.Ξεκολλήστε πλέον με τους νεκρόυς εν ώρα υπηρεσίας,τα άγχη της υπόλοιπης οικογένειας,τις ώρες απουσίας απο την οικογένεια την σωματική κόπωση και την γενικότερη γκρίνια.Κανένας δεν πετάει F16 xωρίς την θέληση του,κανείς δεν πάει στο φαρμακονήσι με το ζόρι και κανείς δεν πάει Αγγλία με υποβρύχιο ντε και καλά.Δέν γίνεται να πέρνουν του γέροντα απο τα 500 τα 200 και απο αυτές τις μικρές ομάδες να μην παίρνουν τίποτα.E?Μεταξύ μας τώρα ρε παιδια.....δεν είναι λίγο άδικό?
Δημοσίευση σχολίου