Ο Μιχάλης Γενίτσαρης γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου το 1917, στην Αγια-Σοφιά, στον Πειραιά.
Άρχισε να παίζει επαγγελματικά μπουζούκι και να τραγουδάει από το 1935. Το 1937 δισκογράφησε το αυτοβιογραφικό "Εγώ μάγκας φαινόμουνα", που είναι και το πρώτο τραγούδι που ερμηνεύει ο ίδιος σε δίσκο.
Μέχρι το 1952 εργάστηκε σε πολλά μαγαζιά και στη δισκογραφία ως εκτελεστής και συνθέτης. Συνεργάστηκε με τους περισσότερους καλλιτέχνες της εποχής του. Μετά, ασχολήθηκε με το εμπόριο φρούτων και λαχανικών και οι μουσικές εμφανίσεις του περιορίστηκαν πολύ.
Ωστόσο, με την μεταπολίτευση, έρχεται και πάλι δυναμικά στο προσκήνιο, με την λεγόμενη "αναβίωση του ρεμπέτικου". Συμμετέχει στον δίσκο "Ρεμπέτικα της Κατοχής" με τον Γιώργο Νταλάρα, με 3 τραγούδια, από τα οποία ο -θρυλικός πλέον - "Σαλταδόρος", θα τον καθιερώσει στη λαϊκή συνείδηση. Από τότε εμφανιζόταν συχνά-πυκνά σε διάφορα ρεμπετάδικα της πρωτεύουσας.
Συνέθεσε αρκετά τραγούδια, Στον Πειραία που κατοικώ, Με πιάσαν επί Μεταξά, Οι μαυραγορίτες, Γειά σου Πειραία αθάνατε, Θάρθω νύχτα τοίχο-τοίχο, Στα όρη βγαίνει η κάπαρη, αλλά τα δύο που σφράγισαν την πορεία του ήταν τα: "Εγώ μάγκας φαινόμουνα" και "Θα σαλτάρω" (Σαλταδόρος).
Υπήρξε ένας από τους "Μάγκες" του Πειραιά. Ο ίδιος, χωρίς να είχε αρνηθεί τον χαρακτηρισμό, έδινε σε αυτόν την έννοια του "λεβέντη", του "κύριου". Όπως, και απαρνιόταν τη λέξη "ρεμπέτης". (βλ. συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία, το 1996 ):
«Bγαίνω στη μορτιά. Mόρτης, ε, όχι ρεμπέτης».
Yπάρχει διαφορά;
«Ο ρεμπέτης είναι ένας άνθρωπος άσωτος, ένας χαμένος, ο τελευταίος άνθρωπος του κόσμου. Eνας χασομέρης, δεν πάει στη δουλειά του».
Ο μόρτης;
«Eίναι ο καλός άνθρωπος, ο αλανιάρης. Bοηθάει τους φτωχούς. Aν δει και χτυπάνε έναν αδύνατο άνθρωπο, θα πάει να τον υπερασπιστεί ο μάγκας. Ο μάγκας είναι ο Xριστός. Ο,τι έκανε ο Xριστός. Eδειρε κι αυτός. Δεν πήγαν στον οίκο του Θεού οι Eβραίοι; Πήρε μια βέργα και τους κοπάνησε».
Διαβάστε και:
Ο Γενίτσαρης συνομιλεί με τον Πάνο Γεραμάνη- ΝΕΑ (1997) (http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=15977&m=P03&aa=1)
Να αναζητήσετε την αυτοβιογραφία του:
Μιχάλης Γενίτσαρης - Μάγκας από μικράκι (Επιμέλεια: Στάθης Gauntlett, Δωδώνη 1992)
Αντιγράφω τον επίλογο:
"Εγώ το ρεμπέτικο το ένοιωσα σαν μια μουσική που ανακουφίζει κάθε βασανισμένο, κάθε αδικημένο και κάθε ταλαιπωρημένο από την ψεύτικη κοινωνία που ζούμε. Εμένα το ρεμπέτικο με εκφράζει, και με ξεκουράζει, όταν παίρνω το μπουζούκι μου και παίζω. Γι' αυτό έγραψα τώρα ένα τελευταίο μου τραγούδι.
Λέω:
Με τη γλυκιά του τη φωνή
πάντοτε μου μιλάει.
Όταν χτυπώ τα τέλια του, και τραγουδώ
μου λέει πως μ' αγαπάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου