Περιούσιος λαός χωρίς περιουσία!

Από τον athadim50 @gmail.com

(Mέσω ιστολογίου του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ)

“Αρχουσα εν χωραις εγενηθη εις φορον” 

 (Ιερεμιας)

Σιγουρα δεν ηταν τυχαια η επιλογη της χωρας μας να δοκιμαστει το παγκοσμιοποιημενο καθεστως της οικονομικης τυραννιας, αυτο που για περισσοτερο απο δυο χρονια χαρακτηριζω ως τραπεζοκρατια και τη βιαιη, χωρις ηθικες αναστολες και κοινωνικα προσχηματα, επιβολη του ως τραπεζοφασισμο.

Ηταν ο πιο αδυνατος και ευενδοτος κρικος της Ευρωζωνης, ενος ενοποιημενου και ομοιογενοποιημενου μηχανισμου νομισματικης εξουσιας, που εκανε πιο ευελικτη και αποτελεσματικη την εκμεταλλευση της καπιταλιστικης διεθνους εξουσιας (οικονομικος – χρηματοπιστωτικος ιμπεριαλισμος).

Ειχε αμβλυμενη την εθνικη συνειδηση με την αλλοτριωση της απο την οικονομικη συνειδηση.

Ειχε σταδιακα διολισθησει στην παθογενεια της οικονομικης εξαρτησης του εμποριου της νομισματικης σαρκος.

Ειχε το βαρος και το στιγμα της πολιτικης απαξιας και της δοκιμασιας και αμφισβητισης των ηθικων δεσμων του πολιτευματος της δημοκρατιας.

Ηταν κατω απο την παραισθησιογονο επηρεια και την ευθραυστη ισορροπια του ευκολου νεοπλουτισμου, που αναλωνε τον πλουτο φετιχιστικα και οχι παραγωγικα.

Τελος, παρειχε τα αδιαμφισβητητα εχεγγυα, πως μια επιτυχια του πειραματος της παγκοσμιοποιημενης οικονομικης δικτατοριας (χρηματοπιστωτικος ιμπεριαλισμος) στη χωρα που γεννησε τη δημοκρατια και εχει το ιστορικο βαρος της αντιστασης σε καθε μορφη τυραννιας, θα διασφαλιζε τη σταθεροτητα και τη βεβαιοτητα της απροσκοπτης διαδοσης και λειτουργικοτητας του νεου πολιτικοκοινωνικοοικονομικου μοντελου εξουσιας.

Ενα κειμενο του Βελγου επικοινωνιολογου Raoul Vaneigem και του Ελληνογαλλου φιλοσοφου Yannis Youlountas στην εφημεριδα Libération στις 20 Φεβρουαριου του 2012 προσπαθει να αφυπνισει την Ευρωπαικη συνειδηση για την ανθρωπιστικη βαρβαροτητα, που με σαδιστικη αλληλεγγυη επιβαλλει το Ευρωπαικο κεκτημενο της οικονομικης κατοχης στη χωρα μας.
Μεταφερω ενα συντομο αποσπασμα και μια ελευθερη αποδοση του στη γλωσσα μας:

“Le Grec ne danse pas et ne dansera jamais au pas de l’oie ni en courbant l’échine, quels que soient les régimes qu’on lui impose. Il danse en levant les bras comme pour s’envoler vers les étoiles. Il écrit sur les murs ce qu’il aimerait lire ailleurs. Il brûle une banque quand elle ne lui laisse plus les moyens de faire ses traditionnelles grillades. Le Grec est aussi vivant que l’idéologie qui le menace est mortifère. Et le Grec, même roué de coups, finit toujours par se relever”.

“Ο Ελληνας δεν χορευει και δε θα χορεψει ποτε στο ενα ποδι, ουτε θα σκυψει δουλικα, ανεξάρτητα απο τα καθεστωτα που θελουν να του επιβαλλουν. Χορευει σηκωνοντας τα χερια του, σαν να θελει να πεταξει προς τα αστερια. Γραφει στους τοιχους αυτο που θα του αρεσε να διαβασει κάπου αλλού. Καιει μια τραπεζα οταν δεν του αφηνουν πλεον τα μεσα να ψησει στην παραδοσιακη ψησταρια του. Ο Ελληνας ειναι τοσο ζωντανος, οσο η ιδεολογια της απειλης θανασιμη. Και ο Ελληνας αν και χτυπημενος μεχρι θανατου, στο τελος παντα σηκωνεται”.

Το ιδιο ειχε πει ο Ριτσος με την ποιητικη λεβεντια του στη διαρκεια της στρατιωτικης χουντας:
“Τη Ρωμιοσυνη μην την κλαις εκει που παει σκυψει, με το σουγια στο κοκκαλο, με το λουρι στο σβερκο.

Νατη πετιεται απο ξαρχης κι αντριευει και θεριευει και καμακωνει το θεριο με το καμακι του ηλιου”.

Δυστυχως, στη σημερινη οικονομικη χουντα του τραπεζοφασισμου “οι μελλουμενοι ποιητες δεν ζουνε πια κι αυτοι που θα μιλουσανε πεθαναν ολοι νεοι” (Αναγνωστακης).