Ο ολεσίπτολις* Κρητικός…

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ

Ανήκει στην κατηγορία εκείνη των ατόμων-πολιτικών τα οποία κατά τον ευφυή ορισμό του Ιωάννου-Βαπτιστού Πρετεντέρη-Ιακωβάτου («Νέα», 3/7/2012) αποτελούν τον «ασφαλέστερο τρόπο για να διαλύσεις μία χώρα (αρκεί) να τη θέσεις υπό τον έλεγχό (τους), τα οποία ελάχιστα τη γνωρίζουν και καθόλου δεν την καταλαβαίνουν»!
 

Βεβαίως, πόρρω απέχει (εκ των μέχρι σήμερα πολιτικών πράξεών του αυτό προκύπτει) από τους ανθρώπινους εκείνους χαρακτήρες που ο Οικουμενικός Συμπατριώτης του «σκιτσάρει» στο εικοσάλεξο απόφθεγμά του:

• «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω…». (Νίκος Καζαντζάκης, «Ασκητική»).

Αλλά («κατά Μάνα, κατά Κύρη…») ουδόλως διαφορίζεται από τον «πνευματικό του Κύρη» στην πολιτική, τον γηραιό αρχηγέτη της «Φαμίλιας» Μητσοτάκη.

Και αναμφιβόλως ουδόλως (εκ των μέχρι τούδε δηλώσεών του εξάγεται) τύπτει τη συνείδησή του η αγωνία να διευρύνει τη συμμετοχή του Ανθρώπου στην απόλαυση των Δημόσιων Αγαθών (Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας), κατά την προτροπή του αιώνια αναπαυόμενου στην «Τάπια Μαρτινέγκο» Μεγάλου Κρητικού:

• «Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω!'' φωνάζει η καρδιά μου και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη…» (Ν. Καζαντζάκης : «Αδερφοφάδες»).

Η προτεσταντική ηθική…

Εκ της μακράς θητείας του στην Εσπερία (Ευρωβουλή) ουδέ καν ψιμυθιώθηκε του Ουμανιστικού Πνεύματος που διαρρέει τη Γηραιά Ήπειρο, η οποία σεμνύνεται για το μέγα επίτευγμά της: Την απαλλαγή του Ανθρώπου από τον Φόβο της Ανεργίας, της Φτώχειας, της Ασθένειας, της Αβεβαιότητας για το Αύριο.

Αντιθέτως, ως νεοφώτιστος ανήγαγε το απάνθρωπο πρόσωπο του Νεοφιλελευθερισμού και της Προτεσταντικής Ηθικής στο βάθρο θρησκείας και την Ανθρώπινη Ευτυχία συγκαταλέγει στα «Προπατορικά Αμαρτήματα»!

Και το κυριότερο: Ευρωλάγνος, ψυχή τε και σώματι, αποτάσσεται «μετά βδελυγμίας» τις εκλάμψεις του Ελληνικού Πνεύματος, και δη την Αλήθεια που per mare per terra διακηρύσσει ο «Ερημίτης της Αντίπολης»:

• «Η ταύτισή μας με το Σύμπαντο γεννάει τις δύο ανώτατες αρετές της ηθικής μας: την ευθύνη και τη θυσία…» (Ν. Καζαντζάκης: «Ασκητική»).

Δείγμα του Μικροελληνισμού του η καταστροφή του Εθνικού μας Αερομεταφορέα στην προηγούμενη κυβερνητική του θητεία, κατά την «Προτεσταντική Ηθική» «Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», ενός διαπλανητικού μέσου σύνδεσης του Ελλαδικού Χώρου με τον Οικουμενικό Ελληνισμό της Διασποράς. Αντί της διόρθωσης των κακώς κειμένων, η Καταστροφή!

Η μικρόψυχη τακτική…

 

Η οπτική εικόνα που διαχέει ο σωματότυπός του, αν δεν παραπέμπει σε Μικροψυχία, πάντως ουδόλως αντανακλά το περίσσευμα καρδίας που ο «αφορεσμένος του Μικροελλαδισμού» Συμπατριώτης του μονολογεί:

• «Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη…» (Ν. Καζαντζάκης: «Ασκητική»).

Σήμερα, ο ίδιος και υπό το «Αριστερό Άλλοθι» του αποφωλίου της Ελληνικής Προοδευτικής Σκέψης και Πράξης, της ΔΗΜΑΡ του κ. Φώτη Κουβέλη, ως διεκπεραιωτής, ουχί της βούλησης του Ελληνικού Λαού, αλλά των επιταγών των Μεταπρατών Χρυσοκανθάρων -εκφραστών ξενικών συμφερόντων-, τίθεται επικεφαλής των εκποιητών του Δημόσιου Πλούτου και ευαγγελίζεται το μέλλον του Ελληνισμού ως των θεραπαινίδων (γκαρσόνια) καλλίπυγων Βορειοευρωπαίων!

Βεβαίως, πού η Ανάταση και η εκπόνηση προγραμμάτων Οικονομικής Ανόρθωσης της Χώρας, εκεί που η μικρόνοια προσφεύγει στην εκποίηση των Δημόσιων Αγαθών (Σιδηροδρομικό δίκτυο), το οποίο στο πρόσφατο παρελθόν αποτέλεσε τον βατήρα των εξαγωγών του πλούτου της Ελληνικής Γης στο εξωτερικό και συνετέλεσε ώστε η «Ψωροκώσταινα» να σπάσει τον φραγμό της μιζέριας και να χαρίσει στους Πολίτες της τη γεύση των αγαθών του Πολιτισμού.

Πού 'ναι το πνεύμα του «Καπετάν Μιχάλη»;

Αναντιρρήτως θα αποτελούσε ματαιοπονία ν' αναζητήσει κανείς στους κήρυκες του Μικροελλαδισμού, ως ο περί ου ο λόγος Κωστής Χατζηδάκης, το πνεύμα του «Καπετάν Μιχάλη»:

• «Η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη όταν συνεπαρθεί από μία μεγάλη Ιδέα…» (Ν. Καζαντζάκης: «Καπετάν Μιχάλης», σελ. 460).

Ο σκαπανέας της ευρωπαϊκής κοινωνιολογικής σκέψης Μαξ Νορντάου θα συγκατέλεγε την περίπτωση του «υπερυπουργού» Κωστή Χατζηδάκη στα «κατά συνθήκη ψεύδη» του και ο συνεπώνυμος και συντοπίτης του, μέγας γλωσσολόγος, Γεώργιος Χατζιδάκις, μάλλον θα προσέφευγε στον όρο ολεσίνοος, αν δεν συμβούλευε τον επίγονό του, σημερινό πολιτικό, με τα λόγια του «επικατάρατου» της Ελληνικής Εκκλησιαστικής Διοίκησης:

• «Κάμετε το ιδεατό σας πορτρέτο όπως θα θέλατε να είστε. Κολλήστε το στον τοίχο κι ορκιστείτε ποτέ να μην το ντροπιάσετε…».

Η «εσωτερική τρόικα» (Α. Σαμαράς-Ευ. Βενιζέλος-Φ. Κουβέλης) και οι άμεσοι συνεργάτες τους στο Υπουργικό Συμβούλιο, αν ληφθούν υπόψη οι διακηρύξεις τους, οι πράξεις και οι προγραμματιζόμενες δράσεις τους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα αποτρέψουν τον ιστορικό του μέλλοντος να χρησιμοποιήσει τον όρο Ηρόστρατοι για την παρουσία τους στη διακυβέρνηση της τάλαινος Ελλάδος…

• Ολεσίπτολις = Ο καταστροφέας της Πόλης, της Χώρας.