Φαυλοκρατία!

Του ΓΙΑΝΝΗ Κ. ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Δεν πρόλαβε να καθήσει στην καρέκλα ο νέος υπουργός Παιδείας με τον υφυπουργό του και εκδήλωσαν τις προθέσεις τους: θέλουν να αλλάξουν τον νόμο για τα ΑΕΙ.

 

Θέλουν, δηλαδή, να αλλάξουν έναν νόμο που ψηφίστηκε προ έτους από τρία κόμματα και σχεδόν 220 βουλευτές. Και τον οποίο αρνούνται έκτοτε να εφαρμόσουν οι πανεπιστημιακές Αρχές, είτε πιεζόμενες από οργανωμένες και βίαιες μειοψηφίες είτε επειδή δεν θέλουν να αφήσουν την κουτάλα από το χέρι.

 

Τώρα, λοιπόν, η νέα διακομματική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας εμφανίζεται έτοιμη να ενδώσει στην «αντίσταση» της πανεπιστημιακής παθογένειας και να αποδεχθεί τις απαιτήσεις μιας συντεχνιακής συναλλαγής.

 

Ετσι, σχεδιάζουν να παρατείνουν τη θητεία των αγωνιζομένων πρυτανικών Αρχών και να εξασφαλίσουν τη χρηματοδότηση των ΑΕΙ.

 

Να διασφαλίσουν, δηλαδή, ότι οι αγωνιστές των ΑΕΙ θα συνεχίσουν και να αγωνίζονται αλλά και να εισπράττουν το χρήμα του κράτους, ακόμη και αν δεν εφαρμόζουν τον νόμο του κράτους - αφού, ως γνωστόν, οι αγώνες κατά της νομιμότητας στη χώρα μας αποτελούν όχι μόνο ευγενή αλλά και επιχορηγούμενη δραστηριότητα...

 

Μα καλά, θα ρωτήσετε, ο υπουργός και ο υφυπουργός δεν προέρχονται από τα κόμματα που ψήφισαν τον νόμο;

 

Η πολιτική ηγεσία δεν υποχρεούται πρωτίστως να υπερασπίζεται το δημόσιο συμφέρον, όπως το έχει προσδιορίσει μέσα από τους κανόνες και τις διαδικασίες της η συντεταγμένη Πολιτεία;

 

Ασφαλώς. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση, ο υπουργός και ο υφυπουργός δεν είναι μόνο εκπρόσωποι της Πολιτείας που οφείλει να εφαρμόσει τον νόμο αλλά και μέλη της συντεχνίας που αρνείται να τον εφαρμόσει.

 

Προφανώς μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου, επέλεξαν το δεύτερο. 

 

Λογικό. Υπουργός δεν γίνεσαι για πάντα. Ενώ καθηγητής είσαι στο διηνεκές - ακόμη περισσότερο αν φροντίζεις να τα έχεις καλά με τους συναδέλφους σου...

 

Τι μήνυμα, λοιπόν, στέλνουν στην κοινωνία οι δύο λαμπροί πολιτικοί και πανεπιστημιακοί αστέρες;

 

Πρώτον, ότι η Πολιτεία οφείλει να νομοθετεί υπέρ των επιμέρους επαγγελματικών ομάδων ή συμφερόντων και αν συμβεί να νομοθετήσει διαφορετικά, τότε τα παίρνει πίσω διότι οι θιγόμενοι βάζουν τις φωνές.

 

Δεύτερον, ότι η μη εφαρμογή του νόμου ανταμείβεται με την κατάργηση του νόμου που αρνούνται οι άλλοι να εφαρμόσουν.

 

Τρίτον, ότι η δημοκρατική Πολιτεία δεν έχει κανόνες, ούτε αρχές, αλλά προσαρμόζεται κάθε φορά στις διαδικασίες συναλλαγής και συνδιαλλαγής που προκύπτουν από τις περιστάσεις.

 

Δεν είναι, δηλαδή, υπουργοί. Νταραβερτζήδες είναι οι άνθρωποι.

 

Κι επειδή ορισμένοι μπορεί να αναρωτιούνται τι σόι καθεστώς είναι αυτό που στηρίζεται σε τέτοιες μεθόδους, δεν έχω πρόβλημα να το πω: ονομάζεται φαυλοκρατία!..