Γειτονιά!

Της Εύας Κοταμανίδου

Ενα θλιβερό γεγονός, ο ξαφνικός θάνατος μιας φίλης, ξύπνησε μνήμες παλιές, μιας άλλης εποχής, της γειτονιάς, με όλη τη σημασία της λέξης: ζω δίπλα, κοντά, γνωρίζω, συμμερίζομαι προβλήματα και χαρές των άλλων, των γειτόνων, μετέχω, βοηθώ, είμαι αλληλέγγυος, χαίρομαι και πονώ μαζί τους, νιώθω μέλος μιας συμπαγούς ομάδας, παρ΄ όλες τις διαφορές και ενίοτε αντιθέσεις, είμαστε μαζί στις δυσκολίες, όταν χρειαστεί στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Στις πολυπρόσωπες- απρόσωπες, πολυπολιτισμικές πολυκατοικίες της Αθήνας, ζώντας αποξενωμένοι, ο καθείς στον αμπαρωμένο, κατάκλειστο χώρο του, όπου η επικοινωνία συνίσταται σε κάποιες καλημέρες καλησπέρες, άντε και μερικές κουβέντες παραπάνω στις τυχαίες συναντήσεις στο ασανσέρ ή στην είσοδο - έξοδο, είχα ξεχάσει πώς είναι η «γειτονιά» που ήξερα, που μεγάλωσα, όταν νιώθαμε τους απέναντι, τους διπλανούς, δικούς μας ανθρώπους, μπορούσαμε να τους εμπιστευτούμε, να χτυπήσουμε ανά πάσα στιγμή την πόρτα τους, να ζητήσουμε ή να προσφέρουμε συμπαράσταση στις όποιες ανάγκες.

Και να, ξαφνικά, ένα τραγικό γεγονός αναζωπύρωσε την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για συνύπαρξη, επαφή, συμμετοχή. Στο μπακάλικο, στο ψιλικατζίδικο, στον δρόμο, «οι γείτονες» ενημέρωναν ο ένας τον άλλον για τον αναπάντεχο θάνατο κι έβλεπες στα μάτια τους τον αληθινό πόνο, το αληθινό ενδιαφέρον για τον χαμό τού «γείτονα». Μια ελπίδα φωτός στα σκοτάδια των ημερών που ζούμε, το ξύπνημα μιας ανθρωπιάς που εκλείπει όλο και περισσότερο, βυθίζοντάς μας στην απελπισία της καταραμένης απομόνωσης.

Καλό ταξίδι Τούλα! Θα ΄σαι πάντα, νοητά, ανάμεσά μας, στη γειτονιά μας. Το εννοούμε!