Οι εγκλωβισμένοι της Καρπασίας

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ

Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής-Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μετά το πρόσφατο αιματηρό επεισόδιο που έλαβε χώρα στα ανοιχτά της Γάζας, κατά την προσπάθεια αρμάδας ακτιβιστών να προσεγγίσουν την πολύπαθη περιοχή της παλαιστιανικής γης και να προσφέρουν ανάσα ζωής στους εγκλωβισμένους, καταπιεσμένους και εξαθλιωμένους εδώ και δεκαετίες κατοίκους της, το δράμα των κατοίκων της Γάζας θύμισε σε πολλούς από μας την εδώ και 36 χρόνια συνεχιζόμενη τραγωδία της κατεχόμενης Κύπρου και κατ' αντίστιξη προς τη Γάζα, τους εγκλωβισμένους ηρωικούς κατοίκους της Καρπασίας, καθώς και την πόλη-φάντασμα, ακατοίκητη εισέτι, Αμμόχωστο.

Ειδικότερα, όμως, η Καρπασία, που όπως και ολόκληρη η κατεχόμενη Κύπρος κατοικείτο πριν από την εισβολή του «Αττίλα» κατά 90% και πλέον από Έλληνες που υποχρεώθηκαν βιαίως και παρανόμως να «μεταναστεύσουν» στην ίδια την πατρίδα τους στη βάση μιας πολιτικής εκτοπισμού, περιήλθε στην αφάνεια της διεθνούς δημοσιότητας, κινδυνεύοντας μάλιστα να ξεχαστεί και να οριστεί εν τέλει διακοινοτική υπόθεση. Αναφερόμαστε στην Καρπασία γιατί εκεί παρέμεινε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού κατά τρόπο ηρωικό, αφού αντιμετώπιζε τη θηριωδία της λαίλαπας του «Αττίλα». Το 1974 και τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή είχε ακόμα η Καρπασία 15.000 Έλληνες, οι οποίοι αρνούνταν, παρά την τρομοκρατία, να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Στη συνέχεια, με μεθόδους αγριότητας του κατακτητή, μεγάλη μάζα των εναπομεινάντων εγκατέλειψε σταδιακά και κατέφυγε στην ελεύθερη Δημοκρατία της Κύπρου και μαζί με αυτούς κυριολεκτικά εξεδιώχθη και η γνωστή στον Ελληνισμό δασκάλα Ελένη Φωκά.

Σήμερα παραμένουν στην Καρπασία μερικές εκατοντάδες ηρωικών Ελλήνων που κρατούν άσβεστη τη φλόγα της ελληνικότητας μαζί με το δημοτικό σχολείο και τα ολιγάριθμα Ελληνόπουλα που πρόσφατα επεσκέφθησαν και το Μουσείο της Ακρόπολης, προσκεκλημένα της Βουλής των Ελλήνων.

Διερωτώμεθα λοιπόν, κατόπιν τούτου, πού είναι οι ανθρωπιστικές οργανώσεις που πήγαν στη Γάζα; Ξέχασαν την Καρπασία και απέπλευσαν παρανόμως από το κατεχόμενο λιμάνι της Αμμοχώστου. Τούτο δε, γιατί ανεξαρτήτως του ότι ο κορμός της επιχείρησης Γάζα ήταν τουρκικός, όλοι οι άλλοι, των μη κυβερνητικών οργανώσεων κυρίως, οι Έλληνες που διεκδικούν και δικαίως την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπερασπίζονται τον ανθρωπισμό και το δίκαιο παντού, γιατί δεν ζήτησαν από την αρμάδα των ΜΗΚΥΟ να ξεκινήσει πρώτα από μια επίσκεψη στην Καρπασία, καταγραφή των προβλημάτων των ανθρώπων που είναι εκεί και ζουν το μαρτύριο της σκλαβιάς, να μοιράσουν ανθρωπιστικό υλικό στα παιδιά, τους γονείς και τους δασκάλους τους και στη συνέχεια να πλεύσουν από ένα νόμιμο λιμάνι της Κυπριακής Δημοκρατίας προς τη Γάζα ως δεύτερο προορισμό;

Κάτι τέτοιο θα καθιστούσε την αποστολή αξιόπιστη, θα την περιέβαλε με διεθνές κύρος αντικειμενικότητας και θα την απάλλασσε από πολιτική σκοπιμότητα και υστεροβουλία.

Ζούμε όμως σε μια εποχή όπου τα κράτη λειτουργούν και δρουν με βάση το εθνικό τους συμφέρον, παραβιάζοντας κατά κόρον το διεθνές δίκαιο και τους κανόνες που διέπουν τη διεθνή κοινότητα ως κοινότητα κρατών. Από την άλλη, οι γνωστές μας ΜΗΚΥΟ, στις περισσότερες περιπτώσεις, ενώ διακηρύττουν την ανθρωπιστική τους αποστολή ως περιεχόμενο δράσης και πολιτικής, υποτάσσουν στην πράξη τη δραστηριότητά τους στις πολιτικές σκοπιμότητες κρατών και οργανισμών που τις χρηματοδοτούν.

Ας μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν, γιατί τα δύο μέτρα και δύο σταθμά μπορεί να υπάρχουν στη διεθνή πολιτική, αλλά δεν μπορεί να θεωρούνται ως θεμιτή λειτουργία σε περιπτώσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων.