ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 10/8/2008 στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"

Με αφορμή τη δικαστική ΔΙΚΑΙΩΣΗ της ΗΡΩΙΚΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ το αναδημοσιεύω μήπως και ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ κάποιες μόνιμα ναρκωμένες νεοελληνικές συνειδήσεις...

Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΟΥ

Αντγου ε.α., Επίτιμου Διοικητή Στρατιάς και Αρχηγού ΓΕΕΦ

Μέσα στον αφιλόξενο βάλτο των Γιαννιτσών ο πόλεμος των ελληνικών αποσπασμάτων με τους Κομιτατζήδες ήταν ανελέητος. Ο Αποστόλης καθόταν στην καλαμένια καλύβα και μπροστά του έβλεπε με τη σκέψη του το σχολείο του χωριού του, τη δασκάλα, τα παιδιά καθισμένα στα θρανία, τον μαύρο πίνακα.

Άκουγε τη ζεστή φωνή της δασκάλας του, της κυρίας Ηλέκτρας, που χαμηλόφωνα (τα καστανά της μάτια άστραφταν από ενθουσιασμό) τους έλεγε: «…Είστε Έλληνες!… να είστε υπερήφανοι! Η φυλή μας είναι η πιο παλιά, η πιο ένδοξη, η πιο πολιτισμένη, η πιο ποιητική!»

Ο μικρός Αποστόλης ήταν ο καλύτερος οδηγός του βάλτου για τα αντάρτικα σώματα που έρχονταν από την Ελλάδα. Στα στήθια του φτερούγιζαν συνεχώς τα λόγια της δασκάλας του και το αδύνατο από τις κακουχίες κορμάκι του ποτέ δεν κάμφθηκε από τις τρομερές αντιξοότητες. Έτσι λευτερώθηκε η Μακεδονία.

Σ' αυτούς τους δασκάλους οφείλουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε σήμερα.

Σ' αυτούς που τους δονούσε το ελληνικό όραμα και το πανανθρώπινο ιδεώδες του Ελληνισμού. Ήταν όλοι τους μέχρι τον τελευταίο ορκισμένοι στην αγάπη και στη λευτεριά της πατρίδος. Η Ηλέκτρα Δράκου τους οιστρηλατούσε και τους εμψύχωνε όλους στο χωριό. Τη μέρα στο σχολειό και το βράδυ με το όπλο στον αγώνα. Και ήταν δεν ήταν είκοσι χρονών. Αυτούς τους δασκάλους είχαν στόχο οι Κομιτατζήδες που όταν τους έπιαναν τους βασάνιζαν και τους αποκεφάλιζαν, περιφέροντας το τρόπαιό τους στα χωριά, για να ρίξουν το ηθικό των Ελλήνων. Τη δασκάλα της Γευγελής Αικατερίνη Χατζηγεωργίου τη βασανίσανε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο και τη σφάξανε σαν κοτόπουλο. Απ' αυτούς τους δασκάλους προέρχονται οι σημερινοί δάσκαλοι του νεοελληνικού κράτους! Οποία ομοιότης... Το ξέρουν άραγε οι δυστυχείς, ή από ενοχή δεν θέλουν να ακούσουν και να μάθουν;

Στη Θράκη
Όταν ήμουνα διοικητής στο Σώμα Στρατού στη Θράκη πήγαινα συχνότατα στην ορεινή Ξάνθη, στη γη των Πομάκων. Ένα πρωί με ζύγωσε ένας γεροπομάκος και βάζοντας το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του μου ξεδίπλωσε ένα κιτρινισμένο χαρτί, μου το έδειξε ανασηκώνοντας το γυρτό από τις δεκαετίες κορμί του και μου είπε περήφανα: «Το απολυτήριό μου από τον Ελληνικό Στρατό». Ήπιαμε καφέ και μου διηγήθηκε τα γεγονότα του 1919 που όλοι οι Πομάκοι ακολούθησαν τον Ελληνικό Στρατό στην Καβάλα. Άρπαξα την ευκαιρία και τον ρώτησα: «Καλά όλα αυτά, αλλά πώς μετά οι απόγονοί σας κατάντησαν να λένε ότι είναι Τούρκοι, αφού, όπως λες καμιά σχέση δεν έχετε μ' αυτούς σαν φυλή;».

Μου απάντησε ότι ζούνε κάτω από την απειλή των χαφιέδων του προξενείου και την ψηφοθηρική πίεση των ελλήνων πολιτικών, οι οποίοι χάριν της εκλογής τους είναι ικανοί για τα χειρότερα. Με πληροφόρησε ότι κύριος στόχος του προξενείου ήταν πάντοτε η απομάκρυνση των ελλήνων δασκάλων από τα πομακικά χωριά.

«Όταν παλιά οι έλληνες δάσκαλοι μέναν στα χωριά μας τους σεβόμασταν τόσο, που οι προξενικοί δεν βρίσκανε χώρο για την προπαγάνδα τους. Διδάσκανε ιστορία στα παιδιά μας και στις εθνικές γιορτές κάναμε παρελάσεις σ' όλα τα Πομακοχώρια».

Δυστυχώς, οι έλληνες δάσκαλοι αποχώρησαν μόνοι τους. Δεν μπορούσαν οι καημένοι να αντέξουν την απομόνωση... και τους χωριάτες… Ήρθαν οι δάσκαλοι της Άγκυρας και έγινε το κακό.

Σήμερα οι έλληνες δάσκαλοι παίρνουν τον μισθό τους και πάνε κάθε πρωί με ταξί του υπουργείου στα χωριά. Πότε φθάνουν και αν κάνουν διόλου μάθημα, μην τα ρωτάτε.

Η Θράκη κάθε μέρα παραδίδεται βορά στους Τούρκους και κανείς δεν νοιάζεται.

Προχθές πενήντα τούρκοι πολιτικοί ήτανε εκεί και διαλάλησαν με τους Πομάκους ότι η Θράκη είναι τουρκική. Τσιμουδιά από κυβέρνηση, αντιπολίτευση, λοιπά κόμματα και νεο-οθωμανούς διανοούμενους. Ας θυμηθεί και ο Γιωργάκης αυτά που έλεγε περί αυτοπροσδιορισμού, προς τους μειονοτικούς για να τους καλοπιάσει. Αντ' αυτών απήντησε το προξενείο: «Ναι, είμαστε όλοι Τούρκοι».

Κανείς έλληνας πολιτικός δεν έκανε το παραμικρό για να σταματήσει η αγορά γης από τους μουσουλμάνους με λεφτά του προξενείου. Κανείς δεν έκανε κάτι για τα τουρκικά κανάλια τηλεόρασης.

Η δασκάλα του Δερείου
Το 2005, στο μειονοτικό χωριό του Μεγάλου Δερείου, διορίστηκε η δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Κάνοντας χρήση σχετικής διάταξης του ΥΠΕΠΘ αποφάσισε να μείνει στο χωριό, ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες, αφού είχε αναλάβει αυτή την υποχρέωση. Αυτό ήταν! Μπήκε στο μάτι των πρακτόρων των Τούρκων και της έγινε ο βίος αβίωτος. Έφθασαν στο σημείο να την ξυλοκοπήσουν για να την εκφοβίσουν. Της σπάσανε το χέρι! Φοβέρες και απειλές για τη ζωή της. Τώρα την απειλούν ότι θα την κάψουν ζωντανή μέσα στο σπίτι της. Σκεφτήκανε καλύτερα και αποφάσισαν να της κάνουν έξωση για να τη διώξουν από το χωριό.

Ο Έλληνας κατά την καταγωγή και το όνομα δήμαρχος Ορφέως (κατά «Καποδίστρια») ανέλαβε να ξεκαθαρίσει το θέμα της δασκάλας. Η δασκάλα όμως δεν κάμφθηκε και απάντησε. «Νομίζουν ότι καθόμαστε εδώ για τον μισθό. Είναι γελασμένοι. Μένουμε εδώ γιατί πιστεύουμε στην Ελλάδα και αγαπάμε την πατρίδα μας».

Η δασκάλα άρχισε να δημιουργεί πρόβλημα στους Τούρκους του προξενείου. Φοβούνται πραγματικά, μήπως βρεθούν και άλλοι έλληνες δάσκαλοι και ζητήσουν, κάνοντας χρήση του δικαιώματός τους, να μείνουν στο χωριό του διορισμού τους. Στα πομακοχώρια της ορεινής της Ξάνθης αν γίνει αυτό, θα είναι πλήγμα για τους Τούρκους και τους πράκτορές τους. Ο μουσουλμάνος που κτύπησε τόσο βάρβαρα τη δασκάλα τιμωρήθηκε. Οι προξενικοί κατάλαβαν ότι ήταν προς το συμφέρον τους τη συνέχεια της υποθέσεως να την αναλάβει Έλληνας. Έτσι, ο δήμαρχος Ορφέως έπιασε αμέσως δουλειά. Αν θέλει τις ψήφους των μουσουλμάνων, ας δράσει γρήγορα και αποτελεσματικά όπως απαιτούν τα όργανα του Ερντογάν. Ειδοποίησε τη δασκάλα ότι το σπίτι της είναι του δήμου και πρέπει να το εγκαταλείψει για να επισκευασθεί. Η δασκάλα ανταπάντησε ότι κι αν ακόμα της κάνουν έξωση, αυτή δεν θα εγκαταλείψει την περιοχή!

Υποκλίνομαι εγώ ο στρατηγός, μπροστά στο σθένος της, στον πατριωτισμό της και στο θάρρος της ελληνικής ψυχής της...

Λένε ότι συνήθως οι στρατιωτικοί έχουν βαθύ το αίσθημα του πατριωτισμού. Εγώ νομίζω ότι είναι θέμα αποδείξεως και όχι απονομής.

Η δασκάλα το αποδεικνύει, ενώ ο Στρατός κωφεύει.

Σκέψου
Αν αυτά συνέβαιναν στην Τουρκία, τι θα γινότανε; Ποια θα ήτανε η αντίδραση της κυβέρνησης, των κομμάτων, των Γκρίζων Λύκων, του Τουρκικού Στρατού κ.λπ.; Έτσι τα έθνη υπογράφουν, ή όχι, την επιβίωσή τους;
Η Ηλέκτρα ζούσε στη Μακεδονία, που ήταν κάτω από τον τουρκικό ζυγό με τους Κομιταζήδες να σφάζουν τον κόσμο, ενώ η Χαρά ζει στην ελεύθερη και ευνομούμενη… Ελλάδα. Βίοι παράλληλοι που γεμίζουν ντροπή αυτό το πανάθλιο νεοελληνικό κράτος.

Δεν βρέθηκε ένας, έστω ένας Έλληνας, να αγανακτήσει και να αντιδράσει. Εκείνη τη διδασκαλική ομοσπονδία είναι να τη λυπάται κανείς. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τέτοιο κιότεμα.

Οι δάσκαλοί μας φροντίζουν για την εθνική συνείδηση των Αλβανοπαίδων, διδάσκοντάς τους παρανόμως την αλβανική γλώσσα και ιστορία. Ας είναι καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, που τους προστατεύει. Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στη Βουλή για να υπερασπιστεί την αλβανολάτριδα δασκάλα που παίρνει εντολές από τα Τίρανα.

Κράτος, αρμόδιο υπουργείο, περιφερειάρχες, νομάρχες, Στρατός, Αστυνομία, δικαιοσύνη, οργανώσεις, σύνδεσμοι Εφέδρων, όλοι σιωπούν. Η ομερτά του εθνικού ξεπουλήματος. Θλίβομαι για το ΥΠΕΠΘ και για τον υπουργό, που τον είχα σε εκτίμηση, αφού μάλιστα υπηρέτησε υπό τας διαταγάς μου στο Δ΄ ΣΣ. Η κατάργηση των Θρησκευτικών τούς έκοψε.

Οι ήρωες και οι μάρτυρες του Ελληνισμού μάς οικτίρουν για τον εθνικό μας ξεπεσμό.

ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ:

Κυρία Χαρα Νικοπούλου. Υποκλίνομαι και εγώ ταπεινά στο μεγαλείο της ψυχής σας

Στρατηγέ. Εύχομαι, γρήγορα να βγείς νικητής και απο την πιο δύσκολη μάχη που σού έλαχε μέχρι τώρα απ την ζωή να δώσεις και να ξαναπιάσεις γρήγορα την πένα σου...