Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ας πούμε πως είναι αλήθεια. Ας πούμε ότι επαληθεύονται οι γεωλόγοι
και οι χημικοί, δικαιώνονται οι κοινωνιολόγοι και οι απόμαχοι μουσουργοί
που διακηρύττουν ότι καθόμαστε πάνω σε θησαυρό. Ας πούμε ότι τρυπάμε
αύριο, αντλούμε μεθαύριο και αρχίζουμε να πουλάμε μέχρι τα επόμενα
Χριστούγεννα όλον αυτόν τον κοιμώμενο πλούτο.
Αχ, πώς θα άλλαζε η μοίρα μας!
Αχ, πώς θα άλλαζε η μοίρα μας!
Θα αποκαθιστούσαμε μισθούς και συντάξεις. Θα αρχίζαμε την άλλη μέρα
τους διορισμούς. Και κυρίως, δεν θα είχαμε ανάγκη κανένα μισέλληνα
δανειστή, κανένα δημοσιονομικό καταχτητή. Θα υπήρχαν επιτέλους λεφτά.
Ενα - δύο τρισ. Και βάλε.
Η κρατικοδίαιτη ευζωία θα επέστρεφε στη σκηνή του βαλκανικού εμιράτου. Αλλά το σανίδι θα έμενε σάπιο. Τα δικαστήρια θα εξακολουθούσαν να κινούνται σε ρυθμούς αρνησιδικίας. Οι εφορίες θα υπήρχαν ες αεί για τους εφοριακούς τους, τα πανεπιστήμια για τους καθηγητές τους, οι βουλευτές για τους πελάτες τους.
Η πλούσια Ελλάδα θα παρέμενε Ελλάδα: Μια πολιτεία θεσμικά καχεκτική, ανίκανη να αναμετρηθεί με τα ιστορικά της ελλείμματα, απρόθυμη να αντιμετωπίσει τις πολιτικές υστερήσεις που ανακυκλώνουν τα οικονομικά της αδιέξοδα.
Μακάρι να υπήρχε εύκολος τρόπος να πηδήξουμε την κρίση. Μακάρι να αρκούσε να πιάσουμε την καλή. Ομως, αν μείνουμε η χώρα που είμαστε, σε δύο τρεις γενιές θα έχουμε φάει τα πετρελαϊκά τρισ. Θα έχουμε ξανά χρεοκοπήσει.
Γιατί όπως η Νορβηγία δεν έγινε Νορβηγία χάρη στα πετρέλαια, ούτε και το Ιράν έπαψε να είναι Ιράν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου