EΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tου Χρίστου
Στεργ. Μπελλέ
Όποτε διαβάζω τον πρώην
Πρωθυπουργό και νυν αρθρογράφο, σχολιαστή, αναλυτή,
Κώστα Σημίτη, οπτασιάζομαι πως
επιστρέφει από τη Ζέρμπα ( μυθικό νησί
των Λωτοφάγων) στο καφενείο «Η Ελλάς», συνώνυμο της διαφθοράς, της χρεοκοπίας, της
χλεύης, του συβαριτισμού.
Στη Ζέρμπα, λοιπόν, τον απήγαγαν Μοίρες και τον
μοίραναν μνήμη ελλειπτική κι επιλεκτική,
όπως γινόταν με τους Λωτοφάγους. Απεκδύθηκε εαυτόν, απολησμόνησε «βίο και
πολιτεία», τις χαίνουσες και αιμάσσουσες πληγές της εσταυρωμένης πατρίδας, που
φέρουν ανεξίτηλα και τον τύπο της κάμας του και, εν ριπή
οφθαλμού, μεταλλάχθηκε – ακόμα μια φορά στο καινούργιο του βιβλίο: «Ο εκτροχιασμός» – σε ασύστολο κριτή,
τιμητή, ινστρούχτορα και διδάχο μαζί.
· Ξέχασε,
λοιπόν, τούτος ο υπερεκτιμημένος «εκσυγχρονιστής» πως η εξίσωση «νόμιμου και
ηθικού» υπήρξε, ακριβώς, η άλλη διατύπωση του ιδεολογήματός του: «όποιος έχει
στοιχεία, οφείλει να τα πάει στον εισαγγελέα».
· Ξέχασε το ειδεχθέστερο, επί «βασιλείας» του,
οικονομικό έγκλημα στη νεότερη Ιστορία μας, του χρηματιστηρίου.
· Ξέχασε
το σκάνδαλο Siemens, που δηλητηριάζει βδελυρά τον αγέρα της «υπό οικονομική
κατοχή» πατρίδας μας, καθώς και τα «φιλοδωρήματα» στα «πρωτοπαλίκαρά
του», Τσουκάτο, Μαντέλη κλπ.
· Ξέχασε τους, επί των ημερών του, «επαγγελλόμενους»
ΠαΣοΚ και τα λοιπά αποφώλια του εκσυγχρονισμού, καθώς και τους οπορτουνιστές,
βολεμένους, μεταλλαγμένους «εκσυγχρονιστές» και τον ευγενή πόθο τους να μεταρρυθμίσουν
in vitro
το σοσιαλισμό, στο περιστύλιο Ε.Ε. και παγκοσμιοποίησης. Ανείπωτη στην Ιστορία
του τόπου η κορυβαντική φρενίτιδα της
μετριότητας να γράψει Ιστορία, της λογιστικής να συνθέσει πολιτική.
· Ξέχασε το τείχος διαχωρισμού πληβείων και
ποικιλώνυμων «δυνατών» του σοσιαλισμού, με κρυστάλλινη φιλοσοφία για
ευδαιμονισμό, νεοπλουτισμό.
· Ξέχασε
την ταχυδακτυλουργική ευημερία των αριθμών στη «χρυσή επταετία» του, τους
εικονικούς ρυθμούς ανάπτυξης (που οφείλονταν, όμως, κύρια στα Ολυμπιακά έργα,
τα οποία ποτέ δεν πίστεψε, γι’ αυτό και ο άκρατος αρχοντοχωριατισμός, η έλλειψη
προοπτικής σε βάθος χρόνου και δυναμικής αξιοποίησής τους), την εισχώρηση στην
ΟΝΕ (ενώ δεν υπήρχε η αναγκαία παραγωγική-επιχειρηματική υποδομή και παράλληλα,
δεν μπόρεσε να τιθασέψει την επέλαση, εν μια νυκτί, της θηριώδους ακρίβειας και
αισχροκέρδειας λόγω ευρώ). Ναρκισσευόταν για την «πρόστυχα» απαστράπτουσα
πολυποίκιλτη Ελλάδα του 2004, αποκρύπτοντας, δόλια, πως απ’ το 1989, με δανεικά βολεύει μισθούς
και συντάξεις.
· Ξέχασε,
τέλος, τούτος ο αειπάρθενος και εν κενώ
αναλυτής-σχολιαστής, την επί της
διακυβέρνησής του πολυδιατυμπανιζόμενη «ισχυρή Ελλάδα», αφού στο εν λόγω βιβλίο
του (χρονικό και ανάλυση της κρίσης που έπληξε την Ελλάδα του 2009), αποδίδει
αποκλειστικές ευθύνες στους δύο πρωθυπουργούς – Κώστα Καραμανλή και Γιώργο Παπανδρέου, που τον ακολούθησαν – ευθύνες που εγγίζουν, ακόμα, και την Ευρώπη «του». Ενθυμείται, όμως, στους δαιδάλους του
«θολωμένου» του μυαλού πως τούτη η κρίση,
εκτός από την βαθιά ύφεση που οδήγησε την πατρίδα, ανέδειξε τον πελατειακό
χαρακτήρα της πολιτικής, αλλά και τις διαρθρωτικές αδυναμίες και τις
παθογένειες της διοίκησης. «Ο δρόμος για τη λύση των προβλημάτων θα είναι μακρύς»,
υπενθυμίζει ασύστολα.
Κυνικός, ψιλός, μικρόθυμος και αμετροεπής μες στα
κενά περιεχομένου συμπεράσματά του. Ευένδοτος, υποταγμένος στις ποικιλώνυμες
ελίτ και το σύστημα, μικρός το «δέμας», αμετανόητος και προκλητικός που εγγίζει
όρια ύβρεως, καθώς απουσιάζουν παντελώς
τα αίτια και το τεράστιο μερίδιο ευθύνης του,
για τούτη την εθνική τραγωδία. «Οι κρίσεις – σχολιάζει, αλλού – δεν
αντιμετωπίζονται ούτε με αβάσιμες ελπίδες ούτε με φαντασιώσεις. Η γνώση της
πραγματικότητας είναι προϋπόθεση της αντιμετώπισής τους (…). Δε μας ταιριάζει
το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου που κρύβει το πρόσωπό της γιατί δεν αντέχει να
βλέπει την πραγματικότητα. Ας δούμε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία την
κατάσταση. Μόνο έτσι θα διαμορφώσουμε τα μέσα να την αντιμετωπίσουμε». Ίσως και
να σταθμίσουμε, επιτέλους, τους
υπεύθυνους και τα εγκλήματά τους, θα
αντέτεινα.
Κάθε
φορά που διαβάζω ή βλέπω τον κύριο Σημίτη, μια
μυστηριώδης δυαδικότητα μ’ εξιτάρει: από τη μια η εικονική πραγματικότητα της Ζέρμπας και των πολύπλαγκτων θεοτήτων
κι απ’ την άλλη η αλήθεια της νόσου
«Αλτσχάιμερ», που ίσως να κρύβει τούτος ο μύθος των Λωτοφάγων. Και οι δυο
περιπτώσεις δεν είναι ό,τι καλύτερο για έναν ηγέτη…
Δεν ξέρουμε πώς του μίλησε
η Ιστορία στα μοιραία ραντεβού τους
(Ίμια, ΟΝΕ, Ολυμπιακοί Αγώνες, περιβόητο «δαχτυλίδι») και τα λοιπά
συναπαντήματά τους. Ξέρουμε, όμως, την αδιαμφισβήτητη απάντησή του, που
καταυγάζουν οι πράξεις του.
Κι αυτές θ’ αποτελέσουν το μοναδικό κληροδότημά
του, αφού το μόνο πράγμα που παίρνεις μαζί σου – όταν οιακίζεις αμετάκλητο –
είναι αυτό που αφήνεις πίσω σου…
ΥΓ: Δεν ανήκω στους «δρυός πεσούσης»
ξυλευόμενους. Τα ίδια έλεγα και επί παντοδυναμίας του, τις μέρες της στυγερή
προπαγάνδας και των επικοινωνιακών αλεξιφαρμάκων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου