Απο την ΚΙΤΤΥ ΞΕΝΑΚΗ
«Οταν άκουσα τους πυροβολισμούς, έτρεξα να κρυφτώ κάτω από το
κρεβάτι μου. Σκότωσαν τον θείο μου και τη θεία μου, αλλά όχι το μωρό
τους, τη Ζακλίν. Οταν βγήκα από την κρυψώνα μου, ήταν μια από τις πιο
φριχτές στιγμές της ζωής μου. Είχαν βιάσει τη θεία μου, αίμα έτρεχε από
τα γεννητικά της όργανα. Ολο το σαλόνι ήταν γεμάτο αίμα και πτώματα,
εκτός από τη μικρή, που πιπίλιζε ακόμα το στήθος της νεκρής μητέρας
της…».
Ο τίτλος της έκθεσης είναι ουδέτερος. «Unintended Consequences»,
δηλαδή «Ακούσιες Συνέπειες». Αλλά οι περισσότεροι επισκέπτες στις
Συναντήσεις, το φεστιβάλ φωτογραφίας που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι
στην Αρλ της Γαλλίας, μένουν να κοιτάζουν για ώρα, σιωπηλοί, τις
φωτογραφίες του Τζόναθαν Τοργκόβνικ.
Η δουλειά τού ισραηλινού φωτογράφου από τη Νότια Αφρική είναι από
εκείνες που σε σημαδεύουν: μητέρες με τα παιδιά τους, όλα της ίδιας
ηλικίας, όλα αποτέλεσμα βιασμών κατά τη γενοκτονία της Ρουάντας το 1994.
«…Μας επιτέθηκε μια ομάδα Χούτου. Αρχισα να ουρλιάζω. Ενας από
αυτούς με χτύπησε πολύ δυνατά στο στήθος. Διαπραγματεύονταν μεταξύ τους
για το ποιος θα με έπαιρνε μαζί του. Μετά με βίασαν. Δεν μπορούσε πλέον
να μιλήσω. Ενάμιση μήνα αργότερα έμαθα ότι ήμουν έγκυος…»
Ο Τζόναθαν Τοργκόβνικ συνάντησε, μίλησε και φωτογράφισε αυτές τις
γυναίκες που υπέστησαν στη χώρα των χιλίων λόφων, τις πιο τραγικές της
ώρες, ένα τριπλό κακό: είδαν την οικογένειά τους να σφαγιάζεται,
βιάστηκαν και είναι έκτοτε αναγκασμένες να ζουν με το σύμβολο αυτού του
δράματος.
Εχουν μια θλίψη αυτές οι φωτογραφίες αλλά και μια απρόσμενη
τρυφερότητα. Καθεμιά τους συνοδεύεται από την ιστορία της μητέρας με τα
δικά της λόγια. Και μιλά για όλα και πάνω από όλα για το ύψιστο ερώτημα:
πώς μπορείς να αγαπήσεις το παιδί μιας βεβιασμένης ένωσης με τον δήμιο
της οικογένειάς σου;
«…Μετά τον πόλεμο ξαναβρήκα τον πατέρα μου, που μου επαναλάμβανε
ασταμάτητα ότι αυτό το παιδί ήταν κακό, ότι η οικογένειά του ήταν κακή. Η
οικογένειά του σκότωσε την οικογένειά μου. Δεν έχω λοιπόν κανέναν λόγο
να την αγαπώ. Μόνο που τη βλέπω, μου θυμίζει τον βιασμό. Τον πρώτο
βιασμό, τον δεύτερο βιασμό και όλους τους βιασμούς που ακολούθησαν. Δεν
μπορώ να πω ότι την αγαπώ, ταυτόχρονα όμως δεν θα έλεγα ότι τη μισώ».
Μονότονες φωνές, σαν αυτή της Μαρί, διαδέχονται η μία την άλλη στο
ηχητικό συμπλήρωμα της έκθεσης. Κι όμως, καθεμία από αυτές τις μητέρες
στο τέλος ομολογεί πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αγαπά αυτό το παιδί
που επιτρέπει στη ζωή να ανακτήσει τα δικαιώματά της. Ετσι όπως κλείνει
το ηχητικό κομμάτι: «Τα παιδιά μου, τα ορφανά μου, η κόρη μου είναι η
ελπίδα μου»
ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου