Χωρίς στρατηγική

Του Κ. ΤΣΟΥΠΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ακόμη και νομπελίστες οικονομολόγους έχουν ως οικονομικούς συμβούλους οι γεωργικοί συνεταιρισμοί της Ολλανδίας, μας έλεγε προχθές, με αφορμή τα αγροτικά μπλόκα, ειδικός επιστήμονας που είχε χρηματίσει γεωργικός ακόλουθος στην ελληνική πρεσβεία της χώρας με τις τουλίπες. Στην Ελλάδα, ούτε λόγος να γίνεται για ένα οργανωμένο, υπεύθυνο και σοβαρό επιτελείο μελετών των αγροτών. «Τα οικονομικά αιτήματα καταρτίζονται εν είδει λίστας από τους συνδικαλιστές και αναφέρονται πάντα στη συγκυρία. Εχουμε χαμηλές τιμές, ζητάμε ενίσχυση για την επιβίωσή μας», είναι ένα από τα συνήθη ευρήματα, έτσι για να το πούμε όσο το δυνατόν πιο απλά.

Οι στρατηγοί του κάμπου και της υπαίθρου είναι ατρόμητοι ήρωες που αναλαμβάνουν να οδηγήσουν σε αγώνες. Τις περισσότερες φορές, όμως, τα όσα υποστηρίζουν και διεκδικούν μπορεί μεν να είναι σωστά, είναι, όμως, ατεκμηρίωτα. Δεν πείθουν. Με συνέπεια η κοινή γνώμη να βλέπει τους αγροτικούς αγώνες απλώς σαν ένα ξέσπασμα και ένα ξύπνημα από τον λήθαργο του χειμώνα. Στρατηγική των αγροτών για να πάρουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη και τους καταναλωτές δεν υπάρχει. Είναι από τα σοβαρότατα και επικοινωνιακά προβλήματα των αγροτικών κινητοποιήσεων. Και υπάρχουν γι' αυτό ευθύνες.

Αλλά οι ευθύνες των αγροτών είναι πολύ πιο σοβαρές όταν η συζήτηση επεκταθεί στις υποδομές και στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Δισεκατομμύρια έφτασαν στην ελληνική ύπαιθρο για να ενισχυθεί το βιοτικό επίπεδο των αγροτών και να αλλάξουν οι συνθήκες παραγωγής και εμπορίας αγροτικών προϊόντων. Τέσσερα κοινοτικά πλαίσια στήριξης έριχναν χρήμα στον πίθο των Δαναΐδων. Και αντί οι γεωργικοί συνεταιρισμοί να ενισχυθούν, κατέρρευσαν. Τρεις φορές η Αγροτική Τράπεζα έχασε τα κεφάλαιά της για να τα ενισχύσει.

Η αλόγιστη σπατάλη πόρων έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις. Κάθε βαμβακοπαραγωγός ήθελε το δικό του τρακτέρ, το δικό του «καρούλι» ποτίσματος, τα δικά του «λάστιχα». Κάθε παραγωγός δημητριακών ήθελε σχεδόν το δικό του ξηραντήριο.

Πού καιροί και συζήτηση για συλλογικότητες, συνεταιρισμούς, συνεταιριστικές βιομηχανίες, ομάδες παραγωγών, κοινή αγορά σπόρων, φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων με τις τιμές να σφάζουν τους αγρότες. Κάθε χρόνο και με αφορμή τις κινητοποιήσεις και τα μπλόκα γίνεται κατανοητό όλο και περισσότερο ότι το αγροτικό πρόβλημα δεν λύνεται σε ατομικό επίπεδο ούτε και σε συλλογικό με συνταγές του παρελθόντος (π.χ. διορισμοί πράσινων ή γαλάζιων «ημετέρων» στις Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών, «διπλοζύγια» στα συνεταιριστικά εκκοκκιστήρια κ.ο.κ.).

Το 2013 η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) με τη μορφή που τη γνωρίσαμε (επιδοτήσεις και ενισχύσεις) ουσιαστικά καταργείται. Η «αγορά» και οι κανόνες της καταλαμβάνουν, πλέον, τον αγροτικό χώρο. Και αυτό σημαίνει ότι οι αγρότες θα πρέπει να το σκεφτούν τριπλά, μια και είναι συγκεντρωμένοι στα μπλόκα τους.

Πρώτον, πώς θα αντιμετωπίσουν το άμεσο πρόβλημα επιβίωσης.

Δεύτερον, τι πρωτοβουλίες θα λάβουν για να αλλάξουν τις δομές στην ύπαιθρο επ' ωφελεία τους.

Και τρίτον, πώς θα συμμαχήσουν με τους καταναλωτές των αστικών κέντρων που θέλουν φθηνά και ποιοτικά αγροτικά προϊόντα. Με ένα φορολογικό κλικ η κυβέρνηση μπορεί π.χ. να συνδέσει τα τιμολόγια αγοράς, που παρουσιάζουν οι έμποροι (χωρίς οι αγρότες να ενδιαφέρονται -άρα οργιάζει η κερδοσκοπία- για τις τιμές που αναγράφουν) με το φορολογητέο εισόδημα. Τέρμα τότε η φορολογική ασυλία, το τελευταίο «κεκτημένο» δικαίωμα των αγροτών.

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ