Le Monde / Από το κύριο άρθρο
(...) υπάρχει ένας συνομιλητής στην Τεχεράνη; Η εικόνα που δίνεται από την ηγεσία της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι, περισσότερο από ποτέ, αυτή μιας διχασμένης ομάδας με διαφορετικές επιδιώξεις.
Πριν από μερικές ημέρες, ο πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και ο υπουργός Εξωτερικών Μανουσέρ Μοτακί υιοθέτησαν έναν συμφιλιωτικό τόνο. Αφησαν να εννοηθεί ότι θα μπορούσαν να δεχτούν την πρόταση που τους έγινε τον Οκτώβριο [για τον εμπλουτισμό του ιρανικού ουρανίου στο εξωτερικό] (...)
Την Κυριακή, ο τόνος άλλαξε: ο κ. Αχμαντινετζάντ ανακοίνωσε ότι οι Ιρανοί θ' αρχίσουν να παράγουν οι ίδιοι πυρηνικό καύσιμο εμπλουτισμένο κατά 20%. (...)
Ο κ. Αχμαντινετζάντ δεν έχει τον τελευταίο λόγο στα πυρηνικά. Αυτός ανήκει στον ανώτατο πνευματικό ηγέτη Αλί Χαμενεΐ ο οποίος είναι επίσης αποδέκτης αντικρουόμενων πιέσεων. Το πυρηνικό πρόγραμμα αποτελεί μείζον διακύβευμα της ιρανικής εσωτερικής πολιτικής στους κόλπους ενός καθεστώτος που βγήκε από την αμφισβητούμενη επανεκλογή του Αχμαντινετζάντ τον Ιούνιο με πληγωμένη την αξιοπιστία του. Στις κλίκες που περιτριγυρίζουν τον ανώτατο ηγέτη, υπάρχει ένας εθνικιστικός υπερθεματισμός. Οποιος δώσει την εντύπωση ότι θέλει να διαπραγματευτεί για τα πυρηνικά κατηγορείται αμέσως ότι ξεπουλά τα "εθνικά συμφέροντα". (...)
Τι πρέπει να κάνουμε έχοντας απέναντί μας ένα ασταθές καθεστώς, το οποίο έχει χάσει σε μαγάλο βαθμό τη νομιμότητά του στο εσωτερικό και είναι ανίκανο να απαντήσει στην παραμικρή πρόταση ανοίγματος; Η πυρηνική απειλή είναι τέτοια που επιβάλλει την επιβολή κυρώσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου