"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Οι δίκες των δολοφόνων

Γραφει η Γαβριέλλα Ετμεκτσόγλου

Στη δεκαετία του 1990, στο πλαίσιο των δικών που ακολούθησαν την ενοποίηση της Γερμανίας, 297 άτομα παραπέμφθηκαν σε δίκη με 133 κατηγορίες που αφορούσαν πράξεις βίας που διαπράχθηκαν στο Τείχος του Βερολίνου.

Εβδομήντα οχτώ από τους κατηγορουμένους απαλλάχθηκαν από κάθε κατηγορία, ενώ όσοι κρίθηκαν ένοχοι έλαβαν μικρές ποινές. Αυτό παρά το γεγονός ότι, σύμφωνα με μια ετυμηγορία, οι «βασικές αρχές της ανθρωπότητας» ίσχυαν και στην άλλη πλευρά του τείχους και οι φρουροί της Ανατολικής Γερμανίας θα έπρεπε να είχαν καταλάβει ότι πυροβολώντας με τα ημιαυτόματα όπλα τους «... επεδείκνυαν πλήρη περιφρόνηση για το υψηλότερο όλων των δικαιωμάτων, το δικαίωμα της ζωής».

Παρ΄ όλα αυτά, το 1997, ο Siegfried Β., που ήταν ο μόνος επιζών από την ομάδα των φρουρών που πυροβόλησαν τον 10χρονο Joerg Ηartmann και τον 13χρονο Lothar Schleusener, έλαβε την αμελητέα ποινή φυλάκισης 20 μηνών με αναστολή.

Μια άλλη δίκη, έξι στρατηγών της συνοριακής φρουράς, διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1995 ως τον Σεπτέμβριο του 1996 και οδήγησε στην καταδίκη του 66χρονου Κlaus-Dieter Βaumgarten, τελευταίου επικεφαλής της συνοριακής φρουράς της Ανατολικής Γερμανίας και άλλων πέντε ανώτατων αξιωματικών του Σώματος. Ο Βaumgarten, που εμφανίστηκε εντελώς αμετανόητος στο δικαστήριο, καταδικάστηκε σε φυλάκιση εξίμισι ετών για ανθρωποκτονία, ενώ οι άλλοι πέντε στρατηγοί έλαβαν ποινές διάρκειας τριών και τεσσάρων ετών για συνέργεια.

Δεν έζησαν όμως όλοι οι συγγενείς των θυμάτων τού τείχους την κάθαρση και την ικανοποίηση να δουν τους υπευθύνους για τους θανάτους των συγγενών τους να δικάζονται. Ετσι, παρέμειναν στην αφάνεια οι περιπτώσεις που ο θάνατος οφειλόταν σε ατύχημα, άσχετα αν η ψυχροπολεμική κατάσταση ήταν υπεύθυνη για τη μοιραία έκβαση. Εφόσον δε μπορούσαν να αποδοθούν ποινικές ευθύνες για κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, δεν μπορούσαν φυσικά να κινηθούν νομικές διαδικασίες. Για τούτο, ο θάνατος του πεντάχρονου Cetin Μert δεν έγινε ποτέ θέμα δημοσίων συζητήσεων μετά το 1990, πράγμα που πιθανότατα αντικατοπτρίζει όχι μόνο τη νομική πραγματικότητα, αλλά και τη σχετική περιθωριοποίηση της τουρκικής μειονότητας τόσο στο Βερολίνο όσο και σε όλη την ενωμένη Γερμανία.

«Μπορεί να μην είναι μια πολύ καλή λύση, αλλά ένα τείχος είναι καλύτερο από έναν πόλεμο», λέγεται ότι είπε στους συμβούλους του ο πρόεδρος Κένεντι, το 1961, όταν άρχισε να χτίζεται το Τείχος. Κανείς δεν επιθυμούσε μια ένοπλη αναμέτρηση με τη Σοβιετική Ενωση, και το δικαίωμα των Ανατολικογερμανών να βγουν από το Ανατολικό Βερολίνο ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Ο κόσμος είχε αλλάξει άποψη το 1989, και η μήκους 156 χιλιομέτρων «ζώνη θανάτου» πήρε τέλος με την κατεδάφιση του Τείχους, σηματοδοτώντας το τέλος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της διαίρεσης της Γερμανίας


ΠΗΓΗ BHMA

Δεν υπάρχουν σχόλια: