Στη δεκαετία του 1990, στο πλαίσιο των δικών που ακολούθησαν την ενοποίηση της Γερμανίας, 297 άτομα παραπέμφθηκαν σε δίκη με 133 κατηγορίες που αφορούσαν πράξεις βίας που διαπράχθηκαν στο Τείχος του Βερολίνου.
Δεν έζησαν όμως όλοι οι συγγενείς των θυμάτων τού τείχους την κάθαρση και την ικανοποίηση να δουν τους υπευθύνους για τους θανάτους των συγγενών τους να δικάζονται. Ετσι, παρέμειναν στην αφάνεια οι περιπτώσεις που ο θάνατος οφειλόταν σε ατύχημα, άσχετα αν η ψυχροπολεμική κατάσταση ήταν υπεύθυνη για τη μοιραία έκβαση. Εφόσον δε μπορούσαν να αποδοθούν ποινικές ευθύνες για κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, δεν μπορούσαν φυσικά να κινηθούν νομικές διαδικασίες. Για τούτο, ο θάνατος του πεντάχρονου Cetin Μert δεν έγινε ποτέ θέμα δημοσίων συζητήσεων μετά το 1990, πράγμα που πιθανότατα αντικατοπτρίζει όχι μόνο τη νομική πραγματικότητα, αλλά και τη σχετική περιθωριοποίηση της τουρκικής μειονότητας τόσο στο Βερολίνο όσο και σε όλη την ενωμένη Γερμανία.
«Μπορεί να μην είναι μια πολύ καλή λύση, αλλά ένα τείχος είναι καλύτερο από έναν πόλεμο», λέγεται ότι είπε στους συμβούλους του ο πρόεδρος Κένεντι, το 1961, όταν άρχισε να χτίζεται το Τείχος. Κανείς δεν επιθυμούσε μια ένοπλη αναμέτρηση με τη Σοβιετική Ενωση, και το δικαίωμα των Ανατολικογερμανών να βγουν από το Ανατολικό Βερολίνο ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Ο κόσμος είχε αλλάξει άποψη το 1989, και η μήκους 156 χιλιομέτρων «ζώνη θανάτου» πήρε τέλος με την κατεδάφιση του Τείχους, σηματοδοτώντας το τέλος της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της διαίρεσης της Γερμανίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου