Της Σοφίας ΒούλτεψηΧωρίς να αμφισβητούμε την άθλια δημοσιονομική κατάσταση της χώρας και, βεβαίως, χωρίς να γνωρίζουμε γιατί φθάσαμε σ’ αυτό το χάλι –τα περί διεθνούς οικονομικής κρίσης δεν στέκουν, διότι μέχρι πρόσφατα λέγαμε ότι δεν μας χτύπησε η κρίση διότι… ευτυχώς δεν παράγουμε τίποτε– καταλήγουμε σε μια πικρή διαπίστωση: Είμαστε καταδικασμένοι, κυβέρνηση μπαίνει κυβέρνηση βγαίνει, να βρισκόμαστε συνεχώς υπό ευρωπαϊκή επιτήρηση. Και κάθε φορά να παρακολουθούμε ως άβουλοι και μοιραίοι τους επόμενους να ρίχνουν τα βάρη στους προηγούμενους.
Τα στοιχεία δεν έχουν πάψει να είναι ανατριχιαστικά. Μαύρα και άραχλα από το 2003, όταν το ταμειακό έλλειμμα του προϋπολογισμού έκλεισε στο ύψος-ρεκόρ των 12,7 δισ. ευρώ. Η Ελλάδα σταθερά μπαίνει κάθε τόσο στη διαδικασία του υπερβάλλοντος ελλείμματος. Συνέβη το Νοέμβριο του 2004, λόγω της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, συμβαίνει και τώρα λόγω της πολιτικής Ν.Δ.
Αναρωτιόμαστε συνεχώς πώς γίνεται με τόσο βαριά φορολογία και τόσο μεγάλες κοινοτικές εισροές να βρισκόμαστε συνεχώς στα ίδια χάλια. Πώς γίνεται να είμαστε συνεχώς η πιο υπερχρεωμένη χώρα της Ευρώπης. Την ημέρα που, τον Ιούλιο του 2004, πανηγυρίζαμε για την πρωτιά στο EURO, γινόταν γνωστό ότι θα πληρώνουμε χρέη ως το 2100, ενώ η πρόβλεψη για το Βέλγιο ήταν για το 2017 και για την Ιταλία για το 2031.
Την ίδια ώρα, η Eurostat μας έλεγε ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα πιο άδικα φορολογικά συστήματα στην Ευρώπη. Εδώ και χρόνια πληρώνουμε για τόκους τουλάχιστον το ένα τέταρτο των εσόδων από φόρους. Περισσότερα χρήματα από όσα το κράτος διαθέτει για την παιδεία ή για την υγεία.
Παρακολουθούμε και τώρα την ίδια πολιτική. Φόροι και επιδόματα.
Τα στοιχεία δεν έχουν πάψει να είναι ανατριχιαστικά. Μαύρα και άραχλα από το 2003, όταν το ταμειακό έλλειμμα του προϋπολογισμού έκλεισε στο ύψος-ρεκόρ των 12,7 δισ. ευρώ. Η Ελλάδα σταθερά μπαίνει κάθε τόσο στη διαδικασία του υπερβάλλοντος ελλείμματος. Συνέβη το Νοέμβριο του 2004, λόγω της πολιτικής ΠΑΣΟΚ, συμβαίνει και τώρα λόγω της πολιτικής Ν.Δ.
Αναρωτιόμαστε συνεχώς πώς γίνεται με τόσο βαριά φορολογία και τόσο μεγάλες κοινοτικές εισροές να βρισκόμαστε συνεχώς στα ίδια χάλια. Πώς γίνεται να είμαστε συνεχώς η πιο υπερχρεωμένη χώρα της Ευρώπης. Την ημέρα που, τον Ιούλιο του 2004, πανηγυρίζαμε για την πρωτιά στο EURO, γινόταν γνωστό ότι θα πληρώνουμε χρέη ως το 2100, ενώ η πρόβλεψη για το Βέλγιο ήταν για το 2017 και για την Ιταλία για το 2031.
Την ίδια ώρα, η Eurostat μας έλεγε ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα πιο άδικα φορολογικά συστήματα στην Ευρώπη. Εδώ και χρόνια πληρώνουμε για τόκους τουλάχιστον το ένα τέταρτο των εσόδων από φόρους. Περισσότερα χρήματα από όσα το κράτος διαθέτει για την παιδεία ή για την υγεία.
Παρακολουθούμε και τώρα την ίδια πολιτική. Φόροι και επιδόματα.
Επί σοσιαλισμού την ονομάζουν διανομή. Μόνο που χωρίς ανάπτυξη οδηγούμεθα σε φαύλο κύκλο. Και χωρίς σταθερό φορολογικό περιβάλλον οι επενδύσεις, απαραίτητες για την ανάπτυξη, δεν πρόκειται να έλθουν ποτέ. Διότι η Ελλάδα αυξάνει ή επιβάλλει νέους φόρους, όταν οι άλλοι τους μειώνουν.
Το ΠΑΣΟΚ γνώριζε την κατάσταση. Γι’ αυτό ζητούσε εκλογές. Για να σώσει την οικονομία. Ετσι, όμως, μπορούσαν και οι προηγούμενοι…
ΠΗΓΗ: ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου