Αποκαθήλωση σταυρού

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Να αποκαθηλωθούν από τις σχολικές αίθουσες τα θρησκευτικά σύμβολα απεφάνθη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Με εντολές άνωθεν πλέον πορευόμεθα, η Δημοκρατία επιβάλλεται από την εξουσία! Διότι, ασφαλώς και είναι δημοκρατικό να μην εκβιάζεται η πίστη του μαθητή, να μη χειραγωγείται το θρησκευτικό φρόνημά του. Εξάλλου η πίστη δεν διδάσκεται. Πιστεύει κανείς ή δεν πιστεύει. Τα σύμβολα μας υπενθυμίζουν, απλώς, ότι κάποιοι τα χρησιμοποιούν για να διατηρήσουν την εξουσία τους και τις εξ αυτής απολαβές.

Δυσανασχετούν οι κυβερνώντες διότι θα έλθουν σε ρήξη με αυτή την (πανίσχυρη, δυστυχώς) εξουσία αν εφαρμόσουν την αποκαθήλωση. Αλλά, τι να κάνουν; Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θέλαμε άπαντες; Και ας μην ξεχνάμε ότι η ευρωπαϊκή ομοσπονδιοποίηση ήταν αναρχικό πρόταγμα, αιώνες πριν... και ας μην εννοούσαν οι διανοητές της αναρχίας τέτοιου είδους συνένωση.

Αλλά η Δημοκρατία δεν επιβάλλεται· γεννιέται η ίδια από κάτω. Αφού, όμως, οι «κάτω», η κοινωνία, είμαστε εκτός των δημοκρατικών διαδικασιών (συμμετοχή - κριτική, λήψη αποφάσεων κ.λπ.), υφιστάμεθα τη «μοίρα» μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Πειθαναγκαζόμαστε όμως ότι, ναι, έτσι είναι η Δημοκρατία της νεωτερικότητας.
Κάποιοι δηλαδή φωστήρες θα μας ανοίξουν τα μάτια, θα μας πουν ποιο είναι το καλό μας, θα μας δείξουν πώς πρέπει να φερόμαστε για να φαινόμαστε Ευρωπαίοι, ήγουν «εκπολιτισμένοι», θα μας «διδάξουν» πώς να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, τη μειονοτικότητά μας, την ιδιαιτερότητά μας κ.λπ.

Οι ίδιοι φωστήρες μάς αποτρέπουν από κάθε τι «σκοταδιστικό», από τη λαϊκή παράδοση, την κοινωνική συνοχή διά της συμπάθειας και της αλληλεγγύης, από το αίτημά μας να συμμετέχουμε ενεργώς (ως θεσμικός εντολέας) στο πολιτικό σύστημα, από τη «φτωχική» καταγωγή μας. Να μην καπνίζουμε, να μην τρώμε κοκορέτσια, να μην εμμένουμε στην πρωταρχία των ρημάτων, να μην εξωτερικεύουμε τη θρησκευτική μας πίστη (αλλά αυτό είναι θέμα του καθενός δημοκρατικώς σκεπτόμενου, όχι των «φωστήρων» της Δύσης).
Να αποκαθηλωθούν τα θρησκευτικά σύμβολα, ναι, όχι όμως επειδή μας το επιβάλλουν οι «Ευρωπαίοι», αλλά επειδή το αποφασίσαμε (αν...) εμείς.

Αλλά την ίδια στάση θα 'πρεπε να κρατούσαμε και με τις αποφάσεις της δικής μας εκάστοτε κυβέρνησης. Η δημόσια διαβούλευση να μην είναι απάτη και στάχτη στα μάτια, αλλά ουσία, πραγματική συμμετοχή. Ζούμε σε Δημοκρατίες στις οποίες αποφασίζουν ευάριθμοι ερήμην των πλειόνων, μάλιστα υπερηφανευόμαστε γι' αυτό, κατοχυρωμένοι πίσω από την «ασφάλεια» του κόμματος, της εργασίας, των γνωριμιών με τους εξουσιάζοντες και πάει λέγοντας. Υπερήφανοι βεβαίως είναι οι «ευνοούμενοι» του πολιτικού συστήματος και είναι αρκετοί από δαύτους, κυρίως στα ΜΜΕ όπου συντελείται όλο το πολιτικό πανηγύρι.

Απογοητευόμαστε, θρησκεύοντες και μη, όχι τόσο από την απόφαση για την αποκαθήλωση όσο με τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να την «πετύχουν». Θα φωνάξουν οι Εκκλησίες, αλλ' αυτό ουδένα ενδιαφέρει. Εδώ που τα λέμε, ο σταυρός δεν είναι μέρος της ελληνικής παράδοσης· έχει βιαίως εισχωρήσει σ' αυτήν. Μπορεί κάποτε να ήταν το αποκούμπι των φτωχών κι απελπισμένων (ο σταυρός ή η Ορθοδοξία), αλλά όχι πια. Απλώς πρέπει να το συνομολογήσουμε και να συναποφασίσουμε ότι τα σύμβολα έχουν πεθάνει, έχουν μετουσιωθεί, μετά τόσους αιώνες, σε πνευματική διεργασία. Είτε εντός της συνείδησης είτε εντός της άγνωστης αγωνίας του ανθρώπου.

πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ