Άρθρο του Mark Stein που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Ιανουαρίου του 2006 του περιοδικού New CriterionΤο άρθρο το εντόπισα στην Αγγλική εκδοχή του στο blog του δημοσιογράφου Κυρίου ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΒΑΘΑ ( http://costas-cavathas.blogspot.com/ )
Για τους γνωρίζοντες καλά Αγγλικά το URL του ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ κειμένου είναι το εξής: http://costas-cavathas.blogspot.com/2009/09/its-demography-stupid.html
Τα περισσότερα στοιχεία αυτού που χαλαρά αποκαλούμε ως "δυτικό κόσμο" δεν θα επιζήσουν μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα. Πολλά μάλιστα από αυτά θα εξαφανιστούν εντός διάρκεια της ζωής μας, συμπεριλαμβανομένων αρκετών αν όχι των περισσοτέρων Δυτικοευρωπαϊκών χωρών.
Θα υπάρξουν πιθανώς γεωγραφικές περιοχές στο χάρτη που σήμερα είναι γνωστές ως Ιταλία ή Κάτω Χώρες οι οποίες θα αποτελούν ό,τι ακριβώς αποτελεί σήμερα στην Κωνσταντινούπολη ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Σοφίας. Ονομάζεται καθεδρικός ναός αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Στην πράξη είναι απλώς μια ονομασία για ένα κομμάτι ακίνητης περιουσίας.
Ομοίως, η Ιταλία και οι Κάτω Χώρες θα είναι απλώς ονομασίες "ακίνητης περιουσίας" .
Η πρόκληση για εκείνους που υπολογίζουν τον δυτικό πολιτισμό είναι να βρουν έναν τρόπο για να σώσουν τουλάχιστον ορισμένα κομμάτια του .Ένα εμπόδιο για να γίνει αυτό είναι το γεγονος ότι, στην τυπική προεκλογική εκστρατεία στην προηγμένη βιομηχανική δημοκρατία σας, οι πολιτικές πλατφόρμες τουλάχιστον ενός κόμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες και λίγο πολύ όλων τω κομματων στην υπόλοιπη Δύση είναι σε μεγάλο βαθμό σχετικές με αυτό που θα αποκαλούσα δευτεροβάθμια παρόρμηση της κοινωνίας των πολιτών --κυβερνητική υγειονομική περίθαλψη, κυβερνητική ημερήσια φροντίδα (που σκέφτεται ο Καναδάς να εισαγάγει ), κυβερνητική άδεια πατρότητας (την οποία η Βρετανίας επέβαλε πρόσφατα) κλπ. ---
Έχουμε δώσει προτεραιότητα της δευτεροβάθμιες διαδικασίες ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ των ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΕΙΓΌΝΤΩΝ και ΠΡΩΤΕΥΌΝΤΩΝ παραγόντων όπως ειναι η εθνική άμυνα, η οικογένεια,η πίστη και, (πιο βασικό από όλα), η αναπαραγωγική δραστηριότητα
"Αυξάνεστε και πληθύνεστε" , γιατί αν δεν το κάνετε δεν θα είστε σε θέση να ανταταποκριθείτε στα δευτερεύοντα προβλήματα όπως αυτό της ισόβιας κοινωνικής πρόνοιας Οι Αμερικάνοι μερικές φορές δεν καταλαβαίνουν πόσο μακριά τους έχει βρεθεί στο θέμα αυτό ο υπόλοιπος πολιτισμένος δυτικός κόσμος : Στον Καναδά για παράδειγμα, η "αμυντική θητεία" είναι ένα ενδιάμεσο σημείο απ όπου περνά ένας φιλόδοξος πολιτικός κατά την πορεία του προς περισσότερο ενδιαφέροντα καθήκοντα όπως αυτά για παράδειγμα του τομέα της υγείας
Δεν νομίζω οτι ο Ντοναλντ Ράμσφελντ θα θεωρούσε ως προαγωγή την τοποθέτηση του στο υπουργείο Υγείας
Ο Μεταχριστιανικός ορθολογισμός είναι,αντικειμενικά , πολύ λιγότερο ορθολογιστικός απ τον καθολικισμό ή τον μορμονισμό. Πράγματι, στην εξάρτηση της απο την μετανάστευση για να διασφαλίσει το μέλλον της, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υιοθετήσει μια παραλλαγή του 21ου αιώνα, της στρατηγικής των Shakers, στους οποίους απαγορευόταν η αναπαραγωγή και, συνεπώς,η αύξηση του πληθυσμού τους βασιζόταν μόνο στην "μετατροπή".
Το πρόβλημα είναι ότι οι κοινωνίες που επικεντρώνονται σε αυτό που προανέφερα ως δευτεροβάθμια παρόρμηση της κοινωνίας πολιτών αδυνατούν να καταλάβουν την αδυναμία ισχύος ή προσόντων τους, γι αυτό και αποδεικνύονται ασθενικές στο να διαπραγματευτούν με πρωτεύουσες δυνάμεις όπως το ΙΣΛΑΜ
Αν τώρα υποθέσουμε πως βρισκόμαστε σε πόλεμο με το Ισλάμ (φυσικά οι περισσότεροι Αμερικανοί Καναδοί Βρετανοί και λοιποί Ευρωπαίοι ΔΕΝ αποδέχονται αυτήν την υπόθεση) τι είδους πόλεμος μπορεί να είναι αυτός?
Η Μουσουλμανική πίστη ότι και αν σημαίνει για τους πιστούς Μουσουλμάνους, είναι μια προβληματική υπόθεση για εμάς τους υπόλοιπους
Υπάρχουν πολλές εστίες κρίσεων ανά τον κόσμο, αλλά κατά γενικό κανόνα, είναι εύκολο να γίνει αναφορά στους συμμετέχοντες στις κρίσεις αυτές : Μουσουλμάνοι εναντίον Εβραίων στην "Παλαιστίνη", Μουσουλμάνοι εναντίον Ινδουιστών στο Κασμίρ, μουσουλμάνοι εναντίον χριστιανών στην Αφρική , Μουσουλμάνοι εναντίον Βουδιστών στην Ταϊλάνδη, Μουσουλμάνοι εναντίον Ρώσων στον Καύκασο, Μουσουλμάνοι εναντίον τουριστών στο Μπαλί.
Όπως και οι οικολόγοι, αυτοί οι τύποι σκέφτονται παγκοσμιοποιημένα , αλλά ενεργούν τοπικά
Το Ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι ευκαιριακή λοίμωξη, όπως το AIDS: Δεν είναι ο ιός HIV που προκαλεί το θάνατο, είναι η πνευμονία ή οποιαδήποτε άλλη λοίμωξη που νικά το το προσβεβλημένο από AIDS σώμα γιατί απλά είναι αδύναμο να αμυνθεί
Όταν οι οπαδοί της τζιχαντ εμπλακούν με το στρατό των ΗΠΑ, χάνουν -- όπως έκαναν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. -- Αν επικρατούσαν ακόμα καταστάσεις σαν αυτές του 1ου 'Παγκοσμίου Πολέμου με τον αντίπαλο οχυρωμένο σε μια τάφρο και εμάς απέναντί τους σε δικό μας οχυρό την κατάσταση θα την ξεκαθαρίζαμε πολύ γρήγορα. Αυτό οι εξυπνότεροι από εμάς Ισλαμιστές το γνωρίζουν. Ξέρουν ότι δεν μπορούν ποτέ να κερδίσουν στο πεδίο της μάχης.
Γνωρίζουν όμως και οτι έχουν μια εξαιρετική ευκαιρία να μεταφέρουν την σύγκρουση εκτός πεδίου παραδοσιακής μάχης κάνοντας τον δυτικό πολιτισμό να καταρρεύσει από μόνος του συγκρουόμενος με τον ίδιο του τον εαυτό στον εαυτό για να πάρει στη συνέχεια το Ισλάμ τη θέση του
Αυτός είναι ο κίνδυνος "του δυτικού κόσμου» τούτη τη στιγμή. Η προοδευτική ατζέντα που μιλά για πλούσιο κράτος κοινωνικής πρόνοιας, για άμβλωση,για κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, και για πολυπολιτισμικότητα - είναι η πραγματική βόμβα αυτοκτονίας του πολιτισμού μας.
Πάρτε για παράδειγμα την πολυπολιτισμικότητα. Το μεγάλο θέμα με την πολυπολιτισμικότητα είναι ότι δεν προυποθέτει την γνώση για τους άλλους πολιτισμούς - (Ποιος νοιάζεται για το ποια είναι η πρωτεύουσα του Μπουτάν, ή για το ποια είναι η η κύρια εξαγωγική δραστηριότητα του Μαλάουι;) Το μόνο που απαιτεί είναι να "αισθανόμαστε καλά" για άλλους πολιτισμούς. Είναι ουσιαστικά μια απάτη, και θα έλεγα έγινε δεκτή υποσυνείδητα σε αυτή τη βάση.
Οι περισσότεροι οπαδοί της με την ιδέα ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι δεν θέλουν να ζουν σε τίποτα διαφορετικό από την προηγμένη δυτική κοινωνία.
Πολυπολιτισμικότητα σημαίνει οτι το παιδί σας πρέπει να μάθει μερικά άθλια μοιρολόγια για τη συναυλία των σχολικών διακοπών αντί να να τραγουδήσει το παραδοσιακό "Ρούντολφ το Red-nosed Reindeer" (= παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι κάτι σαν την Αγια Νύχτα) ή ότι η ολιστική μασέρ σας χρησιμοποιεί τεχνικές που αναπτύχθηκαν από την γνήσια πνευματικότητα της χώρας σας, χωρίς να σας ενδιαφέρει το γεγονός αν η κυρία αυτή θα έπρεπε να ζεί στην χώρα σας ή σε μια γνήσια αφρικανική κοινωνία
Μιλάμε για μια προοδευτικά αυξανόμενη ανοησία. Και ξαφνικά συνέβησαν τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβριου. Περιέργως η αντίδραση του κάθε σημαντικού Δυτικού ηγέτη ήταν να επισκεφτεί ένα τζαμί:
ο Πρόεδρος Μπους το έκανε, ο πρίγκιπας της Ουαλίας το έκανε, ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου το έκανε, ο πρωθυπουργός του Καναδά το έκανε. . . ο κυβερνήτης του Οντάριο δεν το έκανε, και έτσι 20 ηγέτες της μουσουλμανικής κοινότητας έκαναν μια μεγάλη διάσκεψη κορυφής για να τον καταγγείλουν για την παράληψή του να επισκεφθεί ένα τζαμί.
Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανε. Ίσως σκέφτηκε την κίνηση, ίσως τον χρόνο οδήγησης. Η ουσία είναι οτι μια τέτοια επίσκεψη για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορούσε να ενταχθεί στο ταραχώδες πρόγραμμά του. Αντί αυτού ενας Υπουργός με ιθαγένεια του Οντάριο επισκέφτηκε ένα τζαμί, αλλά οι ιμάμηδες το εξέλαβαν ως μεγάλη προσβολή, ισοδύναμη με το να ανοίξει η Βασίλισσα Αγώνες της Κοινοπολιτείας δια ασήμαντου αντιπροσώπου της.
Έτσι ο Κυβερνητης του Οντάριο έπρεπε να πραγματοποιήσει μια μεγάλη συνάντηση με τους θιγόμενους ιμάμηδες και να ζητήσει συγγνώμη για την αμέλεια του να επισκεφτεί ο ίδιος κάποιο τζαμί. Συγκεκριμένα στον τύπο αναφέρθηκε πως επισκέφτηκε τους ιμάμιδες "για να τους παράσχει τη διαβεβαίωση ότι η τοπική κυβέρνηση δεν τους βλέπει ως εχθρό"
Ο παλιός ορισμός του νανοδευτερόλεπτου ήταν το χρονικό διάστημα που μεσολαβεί απ την στιγμή που γυρνά σε πράσινο το χρώμα ενός φωτεινού σηματοδότη στη Νέα Υόρκη μέχρι να ακουστεί το πρώτο κορνάρισμα από ένα αυτοκίνητο πίσω.
Ο νέος ορισμός είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ μιας τρομοκρατικής βομβιστικής επίθεσης και του δελτίο Τύπου ενός ισλαμικού λόμπυ το οποίο θα αποτελεί προειδοποίηση για επικείμενες άδικες αντιδράσεις κατά των μουσουλμάνων.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, θα πρέπει να θεωρείται τρομερά άσχημη η γέυση της για να αποσπάσει την προσοχή από ένα πραγματικό "έγκλημα μίσους" με μοχλό την κινδυνολογία καθαρά θεωρητικού χαρακτήρα.
Περιττό να πω ότι δεν υπάρχει καμία εκστρατεία που να σχετίζεται με ισλαμοφοβίκά εγκλήματα μίσους. Αν κάτι υπάρχει στη Δύση είναι η επιδημία των αυτοκτονικών εγκλημάτων λόγω μίσους του εαυτού της. Ο Αυστραλός σχολιαστής Tim Μπλερ κατάφερε να συνοψίσει με τέλειο τρόπο την παραπάνω παρωδία σε έναν ευρηματικό τίτλο στον Guardian:
"Οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Κοινότητας Προειδοποιούν για άδικη αντιμουσουλμανική προπαγάνδα με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση που θα γίνει αύριο το πρωί"
Οι ηγέτες της μουσουλμανικής κοινότητας ξέρουν πώς να μας "μετρήσουν" Το ριζοσπαστικό Ισλάμ είναι αυτό που η πολυπολιτισμικότητα περίμενε χρόνια τώρα. Στο "Η επιβίωση του πολιτισμού" Ανέφερα κάποιες περίφημες ρήσεις της Βρετανής δικηγόρου Helena Kennedy,η οποία ήταν , νομική σύμβουλος της Βασίλισσας. Λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, η κ. Κένεντι υποστήριξε σε μια εκπομπή του BBC ότι ήταν πολύ εύκολο να δυσφημίσουν "ισλαμιστές φονταμενταλιστές." "Εμείς, ως φιλελεύθεροι Δυτικοι πολύ συχνά γινόμαστε οι ίδιοι φονταμενταλιστες," διαμαρτυρήθηκε.
"Δεν εξετάζουμε τον δικό μας φονταμενταλισμό." Λοιπόν, ερωτήθηκε στην συνέντευξη, τι ακριβώς είναι αυτος ο δικός μας δυτικος φιλελεύθερος φονταμενταλισμος; "Ένα από τα πράγματα στα οποία είμαστε πολύ έτοιμοι να επιμείνουμε είναι ότι εμείς είμαστε οι ανεκτικοί άνθρωποι και η μισαλλοδοξία (μη ανεκτικότητα) είναι κάτι που ανήκει σε άλλες χώρες, όπως οι Ισλάμικές. Και δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αλήθεια."
Χμμ. Η Lady Kennedy ισχυρίζεται οτι η ανοχή μας στη δική μας ανοχή μας κάνει μη ανεκτικούς στη μισαλλοδοξία άλλων ανθρώπων το οποίο είναι ανυποφορο...
Και, πιθανόν, όπως ακούγεται, αυτό να έχει γίνει πλέον η, πιο εκλεπτισμένη μορφή της πολυπολιτισμικότητας.
Οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ανεκτικός των υποτρόφων τέτοιου είδους, αλλά η ανοχή της μισαλλοδοξίας και της μη ανεκτικότητας δίνει μία ακόμη αίσθηση της ευχαρίστησης που βιώνουν οι πολιπολιτισμικοί μαζοχιστές.
Με άλλα λόγια, όπως ακριβώς και η πανδημία του AIDS διευκόλυνε σημαντικά την κοινωνική παράδοση στην "γκέι ατζέντα", έτσι και η 9 / 11 διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό την παράδοση μας, στην πιο ακραία μορφή της πολυπολιτισμικής agenda.
Ένας από τους γιους του κ. Khadr είχε συλληφθεί στο Αφγανιστάν μετά το θάνατο ενός γιατρού των ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ Ένας άλλος είχε συλληφθεί και κρατήθηκε στο Γκουαντάναμο. Ένας τρίτος βγήκε στο προσκήνιο με την θανάτωση ενός Καναδού στρατιώτη στην Καμπούλ. Ο Pa Khadr ο ίδιος πέθανε σε μια συμπλοκή της Αλ Κάιντα με πακιστανικές δυνάμεις στις αρχές του 2004. Και λένε ότι εμείς οι Καναδοί δεν συμμετέχουμε κατ ελάχιστον σε αυτόν τον πόλεμο! Κατά τη διάρκεια των θανατηφόρων πυροβολισμών της al-Kanadi, ο νεότερος γιος του, έμεινε παράλυτος. ΄Έτσι ο Junior νοσιλεύτικε στο νοσοκομείο των φυλακών στο Πεσαβάρ. Η κ. Khadr λοιπόν και το αγόρι της και επέστρεψαν στο Τορόντο προκειμένου ο μικρός να μπορεί να απολαύσει τα οφέλη της φροντίδας υγείας που παρέχει η κυβέρνηση του Οντάριο.
«Είμαι Καναδη, και δεν επαιτώ για τα δικαιώματα μου," δήλωσε η χήρα Khadr. "ΑΠΑΙΤΩ τα δικαιώματά μου."
Όπως λένε πάντα, προδοσία είναι δύσκολο να αποδειχθεί στο δικαστήριο, αλλά λόγω των συνθηκών του θανάτου του κ. Khadr φαίνεται σαφές ότι όχι μόνο παρείχε «βοήθεια και την άνεση στους εχθρούς της Βασίλισσας", αλλά ότι ήταν, στην πραγματικότητα, ο ίδιος εχθρός της Βασίλισσας.
Ωστόσο, ο πρωθυπουργός του Καναδά σκέφτηκε οτι οι αξιώσεις του μικρότερου γιου Khadr σχετικά με το δημόσιο σύστημα υγείας ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία για να αποδείξει τη δική βαθιά προσωπική του δέσμευση για σεβασμό στην «διαφορετικότητα». Όταν ρωτήθηκε για την επιστροφή του Khadrs »στο Τορόντο, είπε," πιστεύω ότι από τη στιγμή είστε καναδός πολίτης, έχετε το δικαίωμα της διαφορετικής προσωπικής σας απόψης και της διαφωνίας. "
Ο πρωθυπουργός του Καναδά είναι ένας τυπικός πολιτικός της Δυσης των ημερών μας:
Θα μπορούσε να πει, "καλά, αυτοί είναι άξιοι περιφρόνησης άνθρωποι και ξέρω ότι πολλοί από εμάς είναι αηδιασμένοι με την ιδέα οτι τα δολάρια των φόρων μας χρησιμοποιούνται για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης για έναν άνθρωπο του οποίου η Καναδική ιθαγένεια δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια σημαία ευκαιρίας, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η νομοθεσία και, ενώ μπορούμε να προσπαθήσουμε να την κανουμε σκληρότερη, αφήνουμε να την εκμεταλλεύονται κατώτερες μορφές ζωής."
Αντ 'αυτού, το αντανακλαστικό ένστικτο του ήταν να διακηρύξει ολόψυχα και να επιδείξει τις αρετές του πολυπολιτισμικού κράτους. Όπως πολλοί φωτισμένοι δυτικών χωρών, ο καναδός πρωθυπουργός συνεχάρη τον εαυτό του για την απέραντη ανοχή του, ακόμη αν οι δυνάμεις της μισαλλοδοξίας των κατατρώνε.
Αυτό παρεμπιπτόντως, είναι το ένα σημείο ομοιότητας μεταξύ της τζιχάντ και συμβατικών τρομοκρατικά κινήματα όπως ο IRA ή ETA.
Οι Τρομοκρατικές ομάδες εξακολουθούν να υφίστανται εξαιτίας της έλλειψης εμπιστοσύνης που χαρακτηριζει τους στόχους τους: Ο ΙΡΑ, για παράδειγμα, γνώριζε ότι οι Βρετανοί είχαν την δυνατότητα να τον συνθλίψει εντελώς, αλλά δεν έιχαν τη θέληση να το κάνουν. Έτσι, ήξεραν ότι, ενώ ποτέ δεν θα μπορούσε να κερδίσει στρατιωτικά, δεν θα μπορούσε ποτέ και να νικηθεί.
Οι ισλαμιστές έχουν καταλάβει ακριβώς το ίδιο. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι περισσότεροι τρομοκρατικοι πόλεμοι χαρακτηρίζονται απο έντονη τοπικότητα. Τώρα όμως έχουμε την πρώτη πραγματικά παγκόσμια τρομοκρατική εξέγερση, επειδή οι ισλαμιστές βλέπουν όλο τον κόσμο με τον τρόπο που ο IRA έβλεπε τους τοπικούς τυρφώνες του Fermanagh: Το θέλουν, και παράλληλα έχουν υπολογίσει ότι ολόκληρος ο πολιτισμός μας στερείται της βούλησης τους δει ώς εξωτερικά ξένα σώματα
Εμεις δαπανάμε πολύ χρόνο στη θεωρία της επίθεσης κατά της ελίτ, και καλά κάνουμε. Τα κέντρα διοίκησης του πολιτισμού συμπεριφέρονται επαίσχυντα για τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά αν αυτό ήταν μόνο ένα πρόβλημα με την ελίτ, δεν θα ήταν κάτι σοβαρό: Ο όχλος μπορεί να φτάσει σε τέτοιο σημείο εξέγερσης που να τους κρεμάει απο φανοστάτες - ένα σενάριο οχι και τόσο απίθανο σε ορισμένες χώρες Αλλά το πρόβλημα τώρα πηγαίνει μακρύτερα από κανονιστικά ερωτήματα.
Η προσκόλληση των κυβέρνησησεων σε όλο και περισσότερες βασικές αρμοδιότητες της ζωής - ανατροφή παιδιού, φροντίδα των ηλικιωμένων γονέων σας - έχει αλλάξει ριζικά τη σχέση μεταξύ του πολίτη και του κράτους. Σε κάποιο σημείο - θα έλεγα η κοινωνική υγειονομική περίθαλψη είναι ένας καλός δείκτης - διαχωριστικής γραμμής, και είναι πολύ δύσκολο στη συνέχεια να πείσουν τους πολίτες που απολαμβάνουν τόσο πολύ γενναιοδωρα κυβέρνητικά αγαθα μετακινηθούν πισω απο την γραμμή αυτη.
Στο National ReviewΠρόσφατα, εξέτασα το θέμα με την διαχωριστική γραμμή που θέτει ο Τζέραλντ Φορντ όταν απευθύνεται σε συντηρητικό κοινό και θέλει και ο ίδιος να παρουσιαστεί ως τέτοιος: "Μια κυβέρνηση αρκετά μεγάλη για να σας δώσει ό,τι θέλετε είναι εξίσου μεγάλη για να σας πάρει πίσω ό,τι έχετε."
Αυτό ανακαλύπτουν τελευταία οι η γαλλικές και οι γερμανικές πολιτικές παρατάξεις Για ανατρέξτε πίσω στις τοπικές συγκρούσεις που προανέφερα. Η Τζιχάντ έχει κάνει την εμφάνισή της πολύ καιρό τώρα απέναντι στους σκληρούς εχθρούς της. Εάν δεν ντρέπεστε να μιλήσετε για τους Ισραηλινούς, τους Ρώσους, τους Ινδους και τους Νιγηριανους, γιατί να μην αναρωτηθείτε για τις πιθανότητές σας απέναντι σε Βέλγους Δανους και Νεοζηλανδους;
Οι οπαδοί της τζιχάντ δεν κάνουν τίποτα περισσότερο απ το να μας δώσουν ένα πισώπλατο σπρώξιμο καθώς εμείς υπνοβατούμε μπροστά στο χείλος του γκρεμου. Όταν λέω "υπνοβατούμε," δεν εννοώ οτι μας χαρακτηρίζει μια κουλτούρα αδιαφορίας Αντίθετα, ένα από τα πιο σαφή σημάδια της παρακμής μας είναι ο τρόπος που καταβάλουμε τόση πολλή ενέργεια με το να ανησυχούμε για λάθος πράγματα.
Αν έχετε διαβάσει το βιβλίο του Jared Diamond "Καταρευση: Πως οι κοινωνίες επιλέγουν την επιτυχία η την αποτυχια" γνωρίζετε ότι μπαίνει σε πολλές λεπτομέρειες για την ευημερία που επέλεξαν στο Νησί του Πάσχα μέσω της κοπής όλων των δένδρων τους. Προφανώς γι 'αυτό δεν ειναι μέλος του G-8 ή του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το Ίδιο ισχύει και για τους Γροιλανδους τους οι Μάγιας και άλλες περίεργες επιλογές διαφόρων "κοινωνιών."
Πράγματι, όπως ο συγγραφέας βλέπει, λίγο πολύ κάθε κοινωνία καταρρέει επειδή καταστρέφει τα δένδρα της. Αδυνατούν να δουν το δάσος λόγω της εμμονής του με τα δέντρα.
Ένας τρόπος που οι κοινωνίες επιλέγουν να αποτύχουν ή να επιτύχουν" είναι επιλέγοντας για το τι πρέπει να ανησυχούν.
Ο Δυτικός κόσμος έχει παραδώσει περισσότερο πλούτο και περισσότερη άνεση στους περισσότερους από τους πολίτες του από κάθε άλλο πολιτισμό στην ιστορία, και σε αντάλλαγμα έχουμε αναπτύξει μια μεγάλη λατρεία του ανησυχητικού.
Γνωρίζετε τα κλασικά του είδους:
Το 1968, στο εμπορική επιτυχημενο το βιβλίο του «Η πληθυσμιακή βόμβα", ο διακεκριμένος επιστήμονας Paul Ehrlich δήλωσε: "Στη δεκαετία του 1970 ο κόσμος θα υποστεί λιμούς και εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα .
Το 1972, στη μελέτη ορόσημο "Τα όρια της ανάπτυξης,« η Λέσχη της Ρώμης ανακοίνωσε ότι ο κόσμος θα βρεθεί χωρίς κοιτάσματα χρυσού το 1981, χωρίς υδράργυρο το 1985, χωρίς κασσίτερο το 1987 , χωρίς ψευδάργυρο μέχρι το 1990, χωρίς πετρέλαιο μέχρι το 1992, και χωρις χαλκο, μολύβδο και φυσικο αερίο το 1993. Τιποτα από αυτά τα πράγματα δεν συνέβησαν. Στην πραγματικότητα, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Δεν μας λείπουν οι φυσικοι πόροι. Οι ανθρωποι μας λείπουν Οι ανθρώπινοι πόροι είναι οι απόλυτη πηγη επιβίωσης Χωρις ανθρώπινους πόρους όλα τα άλλα είναι άχρηστα
Το πιο τρανό παράδειγμα είναι η Ρωσια: είναι η μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη, είναι πλήρης φυσικών πόρων, και όμως αργοπεθαίνει ο πληθυσμός της μειώνεται δραματικά.
Ο εξ ορισμού τρόπος σκέψης της κοινωνικής μας ελίτ μας είναι ότι οτιδήποτε συμβαίνει - από την τρομοκρατία το φυσικό τσουνάμι -- μπορεί να νοηθεί μόνο ως απορροια της βλαβερότητας του δυτικού πολιτισμού. Οπως ο Jean-Francois Revel έγραψε: «Είναι σαφές ότι ένας πολιτισμός που αισθάνεται ένοχος για οτι ο ίδιος είναι και για ό, τι έχει κάνει ΔΕΝ διαθέτει την ενέργεια και την αυτοπεποίθηση για να αμυνθεί."
Εστω και αν κανένα απο τα οικολογικά προγνωστικά της δεκαετίας του 70 δεν επαληθεύτηκε το μόνο που κανουμε εδω και 30 χρόνια , είναι να αναθεωρούμε τις προβλέψεις μας για το τέλος του κόσμου Η τροποποιημένη προβλεπόμενη ώρα άφιξης του τέλους αυτού είναι τώρα το 2032. Αυτό τουλάχιστον είπαν τα Ηνωμενα Εθνη το 2002 προβλέποντας "την καταστροφή του 70% του φυσικού κόσμου σε τριάντα χρόνια, και την μαζική εξαφάνιση των ειδών.... Πάνω από το ήμισυ του παγκόσμιου θα πλήττεται από λειψυδρία, με 95% ανθρώπων στη Μέση Ανατολή έχουν σοβαρα προβλήματα επιβιωσης... 25% όλων των ειδών των θηλαστικών και το 10%των πτηνών θα πρέπει να εξαφανιστεί... »κλπ., κλπ., Οι δυσμενεις προφητείες του ΟΗΕ καταλαμβάνουν περίπου 450 σελίδες.
Και για να πάμε στη ουσία των πραγμάτων , ολα αυτά θα συμβούν όπως τονίζει ο Guardian, "Αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που, ο κόσμος μας αντιμετωπίζει τις καταστροφες"
Λοιπόν, εδώ είναι η πρόβλεψή μου για το 2032:
Το περιβάλλον θα εξακολουθεί να κρατιέται καλά. Αν είστε ένα δέντρο ή ένας βράχος, θα εξακολουθείτε περνατε "ζωή και κότα". Οι Ιταλοί και οι Σουηδοί είναι αυτοί που που απειλούνται με εξαφάνιση και με απώλεια του φυσικού τους "χώρου". Δεν θα υπάρξει "ημέρα της κρίσεως" ή "δευτερα παρουσία" για το φυσικό περιβάλλον. Δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς με αποθέματα Πετρελαίου, εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, η την αποψίλωση των δασών. Κανένα από αυτά δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο της ανησυχίας μας Αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί είναιι οτι ανησυχούμε για πράγματα που δεν χρίζουν ανησυχίας ενώ δεν ανησυχούμε για πράγματα που θα έπρεπε να μας ανησυχούν
Εδώ και 30 χρόνια, είχαμε ατελείωτες αφυπνίσεις για πράγματα που δεν άξιζε να μας να ξυπνήσουν. Αλλά για τις πραγματικα, ανελέητες αλλαγές που συμβαίνουν στην κοινωνία μας - που πραγματικά θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον μας - κοιμόμαστε του καλού καιρού. Ο κόσμος αλλάζει δραματικά , και διάφοροι υστερικοι "ειδικοί" τιτιβίζουν σχετικά με μια υποθετική μείωση του πάγου της Ανταρκτικής η οποια ειναι κατανοητό ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να συμβεί μέχρι σήμερα, χωρίς όμως να αναλογίζονται το ενδεχόμενα να μην υπάρχουν πια ουτε Ιταλοί ούτε Ιάπωνες υπέρμαχοι της προστασίας του περιβάλλοντος για να καταστραφούν από αυτήν.
Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, οι οικολόγοι μας θέλουν να ανησυχούμε για πρωτογενείς μορφές καπιταλισμού, επιβάλοντας τις απόψεις τους για βουκολικα, ποιμενικα, και πρωτόγονα τριτοκοσμικά πολιτισμικά τέλματα Ωστόσο, στο βαθμό που "παγκοσμιοποίηση" είναι μια απειλή, ο πραγματικός κίνδυνος είναι ακριβώς το αντίθετο - ότι οι ιδιαιτερότητες του τριτοκοσμικού πολιτισμικού τέλματος μπορούν με αλματώδη ρυθμό να βρεθούν σε μια στιγμή στον Δυτικό πολιτισμένο κόσμο
Τα γουρούνια στις αγροτικες περιοχές της Κινας θεωρούνται περιουσιακά στοιχεία και κοιμούνται στο σαλόνι - και το επόμενο πράγμα που μαθαίνουμε είναι μια άγνωστη ασθένεια του αναπνευστικού συστήματος που σκοτώνει ανθρώπους στο Τορόντο, μόνο και μόνο επειδή κάποιος μπηκε σε αεροπλάνο.
Αυτός είναι ο τρόπος για να εξετάσει κανείς τον ισλαμισμό:
Ανησυχούμε για τα McDonald 's και την Disney, αλλά η μεγάλη επιτυχία της παγκοσμιοποίησης είναι ο τρόπος που οι Σαουδάραβες έχουν πάρει ό,τι ήταν πριν 80 χρόνια μια σοβαρή αλλά σκοτεινή και ασήμαντη πτυχή του Ισλάμ που καλλιεργήθηκε από νομάδες Βεδουίνους και το εξηγαγαν με επιτυχία στην καρδιά της Κοπεγχάγης, του Ρότερνταμ,του Μάντσεστερ, του Buffalo...
Ποιο είναι το καλύτερο στοίχημα; Μια παγκοσμιοποίηση που εξαγει τσίζμπεργκερ και ποπ τραγούδια ή μια παγκοσμιοποίηση που εξάγει της σφοδρότερες πτυχές του πολιτισμού της;
Όταν μιλάμε για πρόβλεψη του μέλλοντος, το μόνο στοιχείο που μπορεί να συναγωνιστεί τους "σκληρούς αριθμούς" είναι ο ρυθμός γεννήσεων Αν μόνο ένα εκατομμύριο είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν το 2006, τότε είναι δύσκολο να έχουμε δύο εκατομμύρια ενήλικες εισέλθουν στο εργατικό δυναμικό το 2026 (ή 2033, ή 2037, ανάλογα με τον χρονικό ορίζοντα των σπουδών τους). Και τα σκληρά δεδομένα για τα μωρά σε όλο τον δυτικό κόσμο είναι ότι τα μωρά λιγοστεύουν πολύ πιο γρήγορα από ό, τι το πετρέλαιο.
"Ρυθμός Γονιμότητας Αναπλήρωσης " (Replacement" fertility rate) είναι ο ρυθμός γεννήσεων που πρέπει να υπάρχει για να διατηρηθεί σε σταθερά επίπεδα ο πληθυσμός μας - δηλαδή ούτε να αυξηθεί αλλά ούτε και να μειωθεί - Ο ρυθμός αυτός με τα σημερινά δεδομένα είναι 2,1 βρέφη ανά γυναίκα.
Ορισμένες χώρες είναι πολύ πιο πάνω απο αυτό το όριο: Παγκόσμιος ηγέτης στην γονιμότητα, ειναι η Σομαλία, με 6,91 μωρα ανα γυναικα, και ακολουθούν με 6,83 ο Νίγηρας, με 6,78 το Αφγανιστάν, με 6,75 η Υεμένη. Σημειώνετε οτι αυτα τα έθνη έχουν κατι κοινό;
Αν τώρα ψάξετε λεπτομερώς την λίστα που παρουσιάζει τον Ρυθμό Γονιμοτητας στις διάφορες χώρες του κόσμου αρκετά κάτω απ την πρώτη ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΑ θα δείτε τις Ηνωμένες Πολιτείες, με ρυθμό αναπλήρωσης ίσο με 2,07 γεννήσεις ανά γυναίκα. Ακόμα πιο κατω είναι η Η Ιρλανδία με 1,87, η Νέα Ζηλανδία με 1,79, η Αυστραλία με 1,76. Το ποσοστο γονιμότητας του του Καναδά έχει μειωθεί στο 1,5, αρκετά κάτω από την "ΒΑΣΗ" του 2,1 Η Γερμανία και η Αυστρία είναι στο 1,3, η Ρωσία και η Ιταλία είναι στο 1,2 Η Ισπανία στο 1,1, δηλαδή περίπου το μισό ποσοστό αναπλήρωσης. Ο πληθυσμός της Ισπανίας δηλαδή μειώνεται κατα 50% απο γενιά σε γενιά . Έως το 2050, ο πληθυσμός της Ιταλίας θα έχει μειωθεί κατά 22%, της Βουλγαρίας κατά 36%, της Εσθονίας κατά 52%.
Στην Αμερική, οι δημογραφικές τάσεις δείχνουν ότι οι "μπλε πολιτιες" θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τιμής ένεκεν συμμετοχή στην ΕΕ: Στις εκλογές του 2004, Τζον Κέρι κέρδισε τις 16 με τα χαμηλότερα ποσοστά γεννήσεων. Ο Τζορτζ Μπους πήρε τις 25 από τις 26 με τα υψηλότερα ποσοστα γεννησεων. Μέχρι το 2050, θα υπάρχουν 100 εκατομμύρια λιγότεροι Ευρωπαίοι, 100 εκατομμύρια περισσότεροι Αμερικανοί - και ως επί το πλείστον απο τις κόκκινες πολιτιες-
Οσο η γονιμότητα συρρικνώνεται οι κοινωνίες του Δυτικού πολιτισμού γερνούν .Η Ιαπωνία και μεγάλο μέρος της Ευρώπης γερνούν με ρυθμούς μεγαλύτερους από κάθε προηγούμενο ιστορικό δεδομένο λειτουργούσας κοινωνίας. Και γνωρίζουμε τι έρχεται μετά το γήρας.
Οι χώρες αυτές βγαίνουν σταδιακά εκτός παραγωγικής δραστηριότητές εκτός και αν βρουν την θέληση να αλλάξουν τον δρόμο που πήραν
Είναι όμως το ενδεχόμενο μιας τέτοιας αλλαγής πιθανό; Δεν το νομίζω.
Αν ανατρέξετε σε ευρωπαϊκα εκλογικα αποτέλεσματα - πιο πρόσφατα στη Γερμανία - είναι δύσκολο να μην καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, ενώ οι ψηφοφόροι είναι δυσαρεστημένοι με την πολιτική των ηγετών τους ο βασικότερος λόγος της δυσαρέσκειας είναι διότι πρόσφατα κλήθηκαν να να επανεξετάσουν τα προνόμια των κυβερνώντων άσχετα απο το πόσο δύσκολη έχει γίνει η καθημερινη ζωή της γενιάς τους έξω στο δρόμο. Δεν έχουν καμία πρόθεση να τους επανεξετασουν σοβαρά.
Πρόσφατα ένας σκωτσέζος αξιωματούχος έκανε πρόταση για την αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων της Σκωτίας στο δημόσιο τομεα. Είναι επί του παρόντος το όριο ειναι 60, το οποίο είναι ωραίο, αλλά δυσβάσταχτο για το Δημόσιο . Όμως, η αντίδραση του μέσου εργαζομένου Σκωτσέζους ήταν ότι το πρόβλημα είναι κάποιου άλλου.
Ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος εργάζεται πλέον κατα 22% λιγότερες ώρες ανά έτος σε σχέση με τον Αμερικανό ομόλογό του, και κανένας πολιτικός που επιθυμεί να παραμείνει "βιώσιμος εκλογικά" δεν προτείνει το κλείσιμο της ψαλίδας. Αυτό δεν είναι μια βαθιά ριζωμένη πολιτιστικη διαφορα μεταξύ του παλαιού κόσμου και του Νέου?
Οι ρίζες της Χρονολογούνται στη δεκαετία του 1970. Εάν κάποιος τοτε ήθελε να προσδιορίσει την αιτία ενος προβλήματος , αρκούσε να υποστηρίξει ότι είναι ένα προϊόν των ΗΠΑ που απελευθέρωσαν μεν την Ευρώπη αλλά εξακολουθούσαν να έχουν δραστηριότητες εγγύησης της ευρωπαικής ασφαλείας επηρεάζοντας τους ευρωπαϊκους οικονομικούς προϋπολογισμούς: αντί να πρέπει να δαπανήσουν χρήματα για όπλα, θα μπορούσαν να επικεντρωθούν σε παροχές, λαδώματος των ψηφοφόρων.
Αν το πρόβλημα της Ουάσιγκτον με την Ευρώπη είναι ότι αυτοί δεν είναι σοβαροί συμμαχοι, ποιος ευθύνεται γι αυτό; Ποιος, κατά τα έτη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δημιουργησε το ΝΑΤΟ ως μια μεταμοντέρνα στρατιωτική συμμαχία; Ο «ελεύθερος κόσμος», όπως οι Αμερικανοί τον ονομασαν, ήταν μια "ελεύθερη βόλτα" για όλους τους άλλους.
Και έχοντας απαλλαγεί από την αρχέγονη ευθύνη του έθνους, είναι περίεργο ότι τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν μικρή επιθυμία να την ξαναεπομιστούν. Στην ουσία, είναι τα πλούσια επίπεδα της δημόσιας υγείας στην ηπειρωτική Ευρώπη που επιδοτούνται από τον αμερικανό φορολογούμενο. Και αυτή η μακροχρόνια μαλθακότητα μεγάλων τμημάτων της Δύσης την καθιστά ανίκανη να αντισταθεί σε μια αρχέγονη δύναμη όπως το Islam.
Δεν υπάρχει "βόμβα πληθυσμιακή." Δεν υπήρξε ποτέ.
Οι ρυθμοί Γεννήσεων μειώνονται όλο τον κόσμο - τελικά κάθε ζευγάρι του πλανήτη μπορεί να αποφασίσει να επιλέξει το δυτικό μοντέλο του Γιάπη που αποκτά ένα μωρο στην ηλικία των 39.-
Τα Δημογραφικά στοιχεία, είναι ένα παιχνίδι για τους τελευταίους που θα επιβιώσουν.
Οι ομάδες που υποκύπτουν στην δημογραφικη απάθεια των τελευταίων καιρών θα έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα.
Ακόμη και το 1968 ο Paul Ehrlich και οι όμοιοί του θα έπρέπε να έχουν κατανοήσει ότι η λεγόμενη έκρηξη του πληθυσμού τους ήταν πραγματικά μια τεράστια προσαρμογή του πληθυσμού. Απ την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού μεταξύ 1970 και 2000, στον ανεπτυγμένο κόσμο αντιστοιχεί μόνο ένα 9% από την αυξηση αυτη ,ενώ στο μουσουλμανικό κόσμο αντιστοιχεί αυξηση της ταξης του 26%. Μεταξύ 1970 και 2000, ο αναπτυγμένος κόσμος μειώθηκε από σχεδόν 30% του παγκόσμιου πληθυσμού σε μόλις πάνω από το 20% αυτού, ενώ τα μουσουλμάνικά έθνη αυξήθηκαν από περίπου 15% σε 20%.
Το 1970 δεν είναι και τοσο μακρινό. Εάν είστε σε ηλικία ίδια με αυτή των περισσοτέρων τυπάδων του Δυτικού κόσμου που έζησαν και τις δυο εποχές το παντελόνι σας είναι μικρότερο από ό, τι ήταν τότε και τα μαλλιά σας ενδεχομένως λιγότερα , αλλά το τοπίο της ζωής σας ,η όψη του σπιτιού σας, το σχέδιο του αυτοκινήτου σας, το σχήμα της κουζίνας σας, τα ονόματα των προιόντων μέσα στο ψυγείο σας - ΔΕΝ διαφερουν σημαντικά . Εκτός από το Διαδίκτυο και το κινητό τηλέφωνο και το CD, τα πάντα στον κόσμο σας φαίνονται λίγο πολύ το ίδιο ή ελαφρώς τροποποιημενα.
Και όμως ο κόσμος έχει αλλάξει εντελώς. Για να ανακεφαλαιώσουμε τα στατιστικά στοιχεία:
Το 1970, ο ανεπτυγμένος κόσμος είχε δύο φορές μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου πληθυσμού απ ότι είχε ο μουσουλμανικος κόσμος: 30% έως 15%. Μέχρι το 2000, έχουν το ίδιο: περίπου 20% ο κάθε "κόσμος" Και το 2020;
Έτσι οι άνθρωποι του κόσμου είναι πολύ πιο Ισλαμιστές και λιγότερο "Δυτικοί" απ ό, τι ήταν τότε . Η Ευρώπη είναι πολύ πιο ισλαμική, αφου κατα την περίοδο αυτή έχει δεχθεί επίσημα πανω απο 20 εκατομμυρια Μωαμεθανούς Ο αριθμός αυτός ισοδυναμεί με τον πληθυσμό τεσσάρων Ευρωπαικών χωρών όπως η Ιρλανδία, το Βέλγιο,η Δανία και η Εσθονία
Το Ισλάμ είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη θρησκεία στη Δύση: Στο Ηνωμένο Βασίλειο, απ τους ανθρώπους που παρακολουθούν θρησκευτικές τελετες, οι περισσότεροι είναι Μουσουλμάνοι
Μπορούν αυτές τις τάσεις συνεχιστούν για άλλα 30 ετη χωρίς συνέπειες;
Η Ευρώπη από το τέλος του αιώνα θα έχει την εικόνα μιας ήπειροου που επλήγη απο βόμβα νετρονίου: Τα μεγάλα κτίρια θα εξακολουθουν να υπάρχουν, αλλά οι άνθρωποι που τα έχτισαν θα έχουν "φύγει". Ζούμε μια αξιοσημείωτη ιστορικα περίοδο: Την περίοδο της αυτο-εξαφάνισης των αγώνων οι οποίοι, για καλό ή για κακό, διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο.
Πως θα είναι η Ευρώπη στο τέλος αυτής της διαδικασίας; Ποιος ξέρει;
Από τη μία πλευρά, η Αμερική θα έχει απεναντι της μια Εξισλαμισμένη Ευρώπη πολυ πιο εύκολη στις διαπραγματεύσεις σε σχέση με την διαπραγμάτευση με ένα κύριο Μ. Σιράκ, ή έναν Herr Schroeder Από την άλλη πλευρά, με δεδομένη την ιστορία της Ευρώπης, θα είναι μάλλον πολύ επίπονο και αιματηρό το να βρεθείς εκεί Αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό είναι το πραγματικό πεδίο μάχης.
Η Αλ Κάιντα δεν θα μπορέσει ποτέ να βρει αρκετούς πιλότους αυτοκτονίας να πετούν αεροπλάνα αρκετά να πλήξουν τους ουρανοξύστες και να ανατρέψει Αμερική. Όμως, σε αντίθεση με εμάς, οι ισλαμιστές σκέφτονται μακροπρόθεσμα, και, λόγω της δημογραφικής τους υπεροχής στην Ευρώπη και των πολλών αναδυόμενων μουσουλμανικών λόμπι εκεί, δεν χρειάζεται να σου φέρουν τα αεροπλάνα στα κτίρια.Απλά θα πρεπει να περιμένουν λίγα ακόμη χρόνια . Οι ουρανοξύστες θα είναι δικοι τους. Γιατί να τους χτυπησουν;
Το τελευταίο μισό της παρακμής και της πτώσης των μεγάλων πολιτισμών ακολουθεί ένα γνωστό πρότυπο: πλούτος, απαλότητα, παρακμή, εξαφάνιση.
Δεν παρατηρήσατε τον εαυτό σας διέρχεται τα στάδια αυτά, διότι συνήθως υπάρχει ένας σαγηνευτικός μαγνήτης σε ετοιμότητα να τροφοδοτησει την ηλικία με ένα πονηρό, σύνθημα αυταπάτης - όπως αυτό του Μπιλ Κλίντον «Πρόκειται για το μέλλον όλων των παιδιών μας."
Περάσαμε τη δεκαετία του 1990 περιγελώντας ευχάριστα τις ανιαρές επικλήσεις του κυριου Κλιντον , σαν να ρίχνουμε σιρόπι πάνω από όλα από τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου μέχρι τις πιστώσεις για αυτοκινητόδρομους. Όμως, και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κράτη της Δύσης πανε πισω: Μια κοινωνία που δεν έχει παιδιά δεν έχει μέλλον.
Η Μονιμότητα είναι η ψευδαίσθηση της κάθε ηλικίας.
Το 1913, κανείς δεν σκέφτηκε οτι η ρωσική, η Αυστρίακη, η γερμανική και η τουρκική αυτοκρατορίες θα χανόντουσαν σε μισή δεκαετία.
Εβδομήντα χρόνια μετά, όλοι αυτοί που απέρριψαν τον Ρίγκαν ως "συμπαθη ηλίθιο" μας διαβεβαίωναν οτι η Σοβιετική Ένωση ήταν προ των πυλών μας και οτι ερχόταν για να μείνει.
Η Θέση των αναλυτων της CIA , ήταν οτι η Ανατολική Γερμανία ήταν η ένατη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο.
Το 1987 δεν βρέθηκε κανείς απο τους εμπειρογνώμονες να προβλέψει την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ή της ίδιας της Σοβιετικής Ενωσης,
Ακόμη και από τα ελάχιστα πρότυπα των προηγούμενων γεγονότων φαίνεται πως η Ευρώπη είναι πιο επιρρεπης από τις παραδοσιακές κοινωνίες στο να εκτιμα λανθασμένα την τρέχουσα τάση για ένα μόνιμο μέλλον .
Οι Θρησκευτικοι πολιτισμοί έχουν πολύ μεγαλύτερη αίσθηση του παρελθόντος και του μέλλοντος, όπως κάναμε εμείς πριν από έναν αιώνα, όταν μιλήσαμε για το θάνατο ως συνένωση με "τη μεγάλη πλειοψηφία» σε εναν «αόρατο κόσμο».
Αλλά αν το σημείο εκκίνησης του κοσμικού κράτους είναι ότι υπάρχουν μόνο όλα οσα βλέπουμε , δεν αποτελεί έκπληξη ότι, συνειδητά ή μη, επενδύει στο "εδώ και τώρα" με πολύ μεγαλύτερες δυναμεις αντοχής απο ποτέ.
Η ιδέα ότι η προοπτική του ευρω-παρεμβατισμού είναι η μόνιμη κατοικία της ανάπτυξης του ανθρώπου ήταν πάντα ανόητη Γνωρίζουμε πλέον ότι είναι αυτοκτονική . Για να αποφευχθεί η κατάρρευση, τα ευρωπαϊκά κράτη θα πρέπει να υποδέχονται μετανάστες σε ποσοστό που ποτέ άλλοτε μια σταθερή κοινωνία δεν έχει επιχειρήσει.
Η CIA προβλέπει οτι η ΕΕ θα καταρρεύσει το 2020. Δεδομένου ότι η CIA έχει σχεδόν σε όλα λάθος για μισό αιώνα, αυτό θα έκανε κάποιον να σκεφτεί οτι η ΕΕ έχει προοπτικές να γίνει ο Κολοσσός της νέας χιλιετίας. Καμιά φορά όμως ακόμα και εκτιμησεις-φαντασματα μπορεί να επινεναιωθούν
Η ημερομηνία πάντως της κατάρρευσης της ΕΕ αποτελεί μάλλον επιφυλακτική εκτίμηση. Φαίνεται πιο πιθανό ότι μέσα στους επόμενους δύο κύκλους των ευρωπαϊκών εκλογών, οι εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΕ θα εκδηλώνονται κατά τον συνήθη τρόπο, και ότι μέχρι το 2010, εμείς θα παρακολουθούμε την καύση των κτιρίων, τις ταραχές στους δρόμους και δολοφονίες στα ειδησεογραφικόα δίκτυα κάθε βράδυ . Ακόμη και αν αποφευχθεί αυτό το ενδεχόμενο, η ιδέα οτι μια Ευρώπη χωρις παιδιά μπορεί να ανταγωνιστει την Αμερική απο στρατιωτικη ή οικονομική άποψη, είναι γελοία.
Κάποτε μέσα στον αιώνα θα υπάρχουν 500 εκατομμύρια Αμερικανοί, και αυτό που έχει απομείνει στην Ευρώπη, είτε θα είναι πολύ παλιό είτε πολύ μουσουλμανικο.
Η Ιαπωνία αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα: ο πληθυσμός της είναι ήδη σε απόλυτη παρακμή. Η Ιαπωνία θα είναι μια οικονομική δύναμη αν κατοικείται από Κορεάτες και Φιλιππίνεζουςους; Πολύ πιθανόν. Θα είναι όμως η Γερμανία οικονομική δύναμη αν κατοικείται από Αλγερινούς; Εδώ η απάντηση έχει περισσότερο ρίσκο
Ποιο είναι το καλύτερο σενάριο;
Μια Ευρωπαική ήπειροσ με την Βιέννη να έχει Σουιδικόυς φορολογικούς συντελεστες
Το χειρότερο σενάριο? Μουσουλμανική Σαρία μεχρι το 2.040 Ημι-Σαρία, πολύ νωρίτερα - ήδη βλέπουμε μια στροφη προς αυτή την κατευθυνση.
Τον Ιούλιο του 2003, μιλώντας στις ΗΠΑ στο Κογκρέσο, ο Τόνι Μπλερ δήλωσε:
"Όπως η Βρετανία γνωρίζει, καθε κυρίαρχη δύναμη φαίνεται αρχικά ανίκητη, αλλά, στην πραγματικότητα, είναι εφήμερη. Το ερώτημα είναι: Τι αφήνει πίσω; Πολύ καλή ερώτηση. Η Βρετανια δεν πρόκειται ποτέ να ασκήσει εκ νέου την απαράμιλλη δύναμη της όπως την εποχή που ήταν στο αυτοκρατορικό απόγειο της, αλλά η Βρετανικη κληρονομία εξακολουθει να υπάρχει , σε μικρο η μεγαλο βαθμό, απο πολλούς από τους βασικούς περιφερειακούς παράγοντες στον κόσμο σήμερα - Αυστραλία, Ινδία, Νότια Αφρική - και σε δεκάδες νησιωτικά κρατίδια από την Καραϊβική μεχρι τον Ειρηνικό. Αν η Κίνα πάρει ποτέ τη θέση της ως ένα προηγμένο έθνος, θα είναι επειδή η Λαϊκή Δημοκρατία μαθαίνει περισσότερο από την βρετανική παρουσια στο Χονγκ Κονγκ και οχι επειδή το Χονγκ Κονγκ μαθαίνει από το "Μικρο Κοκκινο Βιβλίο"
Και φυσικά η κυρίαρχη δύναμη της εποχής μας αντλει τον πολιτικό χαρακτήρα της, από τον 18ο αιώνα, που οι Βρετανοί προώθησαν τις Βρετανικές ιδέες λίγο μακρύτερα από εκει που μητερα-χώρα τους επιθυμούσε να φτάσουν.
Μιάμιση δεκαετία μετά την νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο , το ερώτημα "τι θα αφήσετε πίσω;" είναι πιο επιτακτικό απ οτι οι περισσότεροι απο εμάς θα περίμεναν "Η Δύση," ως έννοια, είναι νεκρη, και η Δύση, ως θέμα της δημογραφικής πραγματικότητας, πεθαίνει. Πως θα είναι το Λονδίνο - ή το Παρίσι, η το Άμστερνταμ στα μέσα της δεκαετίας του 2030;
Αν οι ευρωπαίοι πολιτικοί δεν κάνουν καμία σοβαρή προσπάθεια αυτή τη δεκαετία για να απεξαρτησουν τις λαϊκες μαζες από την εβδομαδιαία εργασια των 35-ωρων, την συνταξιοδότηση στα 60, κ.λ.π., και στη συνέχεια, να διατηρησουν το σημερινό επίπεδο των συντάξεων και των παροχών υγείας, η ΕΕ θα πρέπει να εισάγει τόσους πολλους εργαζόμενους από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή ωστε να βρεθεί στον τέλειο δρόμο της Μουσουλμανοποιησής της μέχρι το 2030
Όπως έχουν τα πράγματα, οι Μουσουλμάνοι αποτελούν ήδη την κύρια πηγή αύξησης του πληθυσμού στις αγγλικά πόλεις. Μπορεί μια κοινωνία εκτεθειμενη ολοένα και περισσότερο στον ισλαμικό δημογραφικό χαρακτήρα της, να διατηρήσει τον πολιτικό και πολιτισμικό της χαρακτηρα ανεπηρέαστο απ τον Ισλαμισμό?
Αυτό θα έπρεπε να είναι ζήτημα της Αριστεράς. Είμαι συντηρητικός - δεν είμαι στο ίδιο άρμα με το ισλαμικό πρόγραμμα όταν σχετιζεται με σαδομαζοχιστικούς αποκεφαλισμους και ούτω καθεξής, αλλά συμφωνώ οτι η Britney Spears ντυνεται σαν πόρνη: Είμαι με το μουλά Ομάρ σε αυτό.
Γιατί τότε, αν το μεγάλο διακύβεβμά σας είναι ο φεμινισμός η έκτρωση ή ο γάμος ομοφυλοφίλων, είστε τόσο σίγουροι ότι η κουλτούρα της ανοχής θα επικρατήσει απ τη στιγμη που η μεγαλύτερη δημογραφική ανισότητα στην κοινωνία σας είναι αμείλικτο γεγονος;
Ποιοι, μετά από όλα αυτα, θα είναι τα πρώτα θύματα της κατάρρευσης του ρυθμού γεννήσεων της Δύσης; Ακόμη και αν ήθελε κανείς να υιοθετησει την αισιόδοξη άποψη ότι η Ευρώπη θα μπορέσει να αντισταθεί στην έρπουσα επιβολή της σαρία, παραμένει το γεγονός ο μουσουλμανικός κόσμος δεν είναι σε θέση να επενδύσει στην μεγάλη σημασία αυτου που εμείς λέμε "δικαίωμα της γυναίκας να επιλέξει," υπο οποιαδήποτε έννοια
Είδα το μεγάλο ράλι των αμβλώσεων στην Ουάσινγκτον το 2004, όπου τις Ashley Judd και Gloria Steinem τις επευφημούσαν γυναίκες κυματιζοντας πανό που έλεγαν "Keep your Bush off my bush" ("Κρατήστε τον Μπους σας μακρια απ τον "θάμνο" μου (το αιδοίο μου)) Δίνοντας προτεραιότητα στο δικαίωμα "της γυναίκας να επιλέξει," οι Δυτικες γυναίκες παραδίδουν τις κοινωνίες τους στα χέρια των υποτρόφων κοινωνιών πολύ περισσότερο πατριαρχικών από αυτες που βλέπαμε σε γνωστη κωμική σειρά του 1950.
Εάν οποιεσδήποτε από αυτές τις γυναίκες που διαδηλώνουν υπερ των "αναπαραγωγικών δικαιωμάτων τους," εξακολουθούν να έχουν τα μωρά, ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούν τις δημογραφικές πραγματικότητες: Ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε σήμερα, θα είναι απίθανο, κατά την ηλικία των 40 ετών, να είναι ελεύθερο συμμετεχει σε διαδηλώσεις στο Αραβοποιημένο Παρίσι ή στο Άμστερνταμ φωνάζοντας "Hands off my bush!" («Κάτω τα χέρια από το θάμνο μου!")
Φτωχη Cameron . Δυο εβδομάδες αργότερα, το τρομαγμενο πλήθος κέρδισε μα στην ουσία η Cameron παρέδοσε όλα τα δικαιώματα για το σώμα της. Μετά την τοποθετηση σας σχτικά με τις προεδρικες εκλογες του 2004 τις οποίες θεωρησατε ως δημοψήφισμα για το δικαίωμα του βιασμού, Μις Diaz ενδέχεται να ενδιαφέρεστε να μαθετε ότι οι άνδρες έχουν το δικαίωμα αυτό βάσει πολλών ισλαμικών νομικών κωδίκων σε όλο τον κόσμο.
Στο βιβλίο του «Το άδειο λίκνο," Philip Longman ρωτάει: "Λοιπόν, τα παιδιά του μέλλοντος απο που θα προέρχονται; Όλο και περισσότερο θα έρχονται από τους ανθρώπους που έρχονται σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο.
Μια τέτοια εξέλιξη, αν διατηρηθεί, θα μπορούσε να οδηγησει τον ανθρώπινο πολιτισμό μακρια απ την σημερινή προσανατολισμένη στην αγορά ατομικιστική και μοντέρνα πορεία του δημιουργώντας σταδιακά μια αντι-κουλτούρα της αγοράς που κυριαρχείται από τον φονταμενταλισμό
Συμπερασματικά για την Κάμερον Ντίαζ: Υπάρχουν χειρότερα πράγματα από τον John Ashcroft εκει έξω . Οι απόψεις του Mr. Longman ειναι κατανοητες.
Στον Δυτικό φιλελευθερισμό, κάθε φορά που κάποιος θέτει το ερώτημα κατά πόσον θα υπάρξουν Ιταλοί που ζουν στη γεωγραφική ζώνη που χαρακτηρίζονται ως Ιταλία μια δυο η και τρεις γεννιες φωνάζουν, «Ρατσισμός!" Το να ενοχλείται κανείς απ το ποσοστό του πληθυσμού είναι "λευκό" η "μαυρο" είναι πραγματικα γελοίο και ανήθικο.
Εδω όμως το θέμα δεν σχετίζεται με τη φυλή.Σχετιζεται με τον πολιτισμό. Αν το 100% του πληθυσμού σας πιστεύει στην φιλελεύθερη πλουραλιστική δημοκρατία, δεν έχει σημασία αν το 70% εξ αυτών είναι «λευκό» ή μόνο το 5% είναι. Αλλά αν ένα μέρος του πληθυσμού σας πιστεύει στην φιλελεύθερη πλουραλιστική δημοκρατία και το άλλο δεν πιστευει, τότε αποκτα τεράστια σημασία αν το ποσοστο που πιστεύει είναι το 90% του πληθυσμού ή μόνο το 60%, 50%, 45%.
Δεδομένου ότι Ο πρόεδρος παρουσίασε το λεγόμενο Δόγμα Bush - το σχέδιο για την προώθηση της ελευθερίας σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο - αμέτρητοι «προοδευτικοί» ισχυρίστηκαν ότι δεν υπάρχει απόδειξη πως οι μουσουλμάνοι θέλουν ελευθερία και, μάλιστα, ότι το Ισλάμ είναι ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία.
Αν αυτό είναι αλήθεια, είναι ένα πρόβλημα οχι μονο για τη Μέση Ανατολή σήμερα, αλλά για την Ευρώπη μεθαύριο. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του 2004, πάνω από το 60% των Βρετανών μουσουλμάνων θέλουν να ζήσουν υπό Σαρία στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Εάν ένας πληθυσμός "σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο» είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη αναπαραγωγικα ομάδα του πλανήτη Αν υπάρχουν περισσότερα μουσουλμανικά έθνη , περισσότεροι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι στα έθνη αυτα , όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι στα μη μουσουλμανικα εθνη, και όλο και πιο Μουσουλμάνοι εκπροσωπουνται σε όλο και πιο πολλα διεθνή όργανα πόσο ασφαλες στοίχημα ειναι αυτο της επιβίωσης του «σύγχρονου κόσμου"; δεν είναι καλό.
"Τι αφήνετε πίσω;" ρωτησε οΤόνι Μπλερ.
Θα υπάρχουν μόνο ελάχιστοι και ηλικιωμένοι με γνησια εθνικότητα Γερμανου Γάλλου και Ιταλου μεχρι τα μέσα του αιώνα. Τι θα αφησουν πίσω; Εδάφη που τυχαίνει να φέρουν τα ονόματά τους και ορισμένα από τα παλιά κτίρια ή οι Ευρωπαϊκες φυλες που πεθαινουν θα καταλάβουν ότι η μόνη κληρονομιά που έχει σημασία είναι αν οι λαοί που θα ζουν σε αυτές τις εκτάσεις μετά από αυτούς μπορουν να συμβιβαστούν με την πλουραλιστική, φιλελεύθερη δημοκρατία;
"Τι θα αφήσετε πίσω;"
Αυτο είναι το μόνο ερώτημα που μετράει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου