Tου Γιωργου Σ. ΜπουρδαραΓίνεται πάλι όλη αυτή η συζήτηση για το ποιους επιλέγουν οι αρχηγοί, για το ποια πρόσωπα περιλαμβάνονται στους εκλογικούς συνδυασμούς, για το ποιοι είναι εκείνοι οι οποίοι θα βρουν την επομένη των εκλογών ένα έδρανο στη Βουλή να τους περιμένει.
Ολοι μας προετοιμαζόμαστε να επικρίνουμε, να αποδοκιμάσουμε, να χλευάσουμε τους επόμενους. Να επαναλάβουμε, δηλαδή, ό,τι πράττουμε διαχρονικά με εκείνους οι οποίοι αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν - και με τους άλλους που έχουν κάθε φορά τον ρόλο του ελεγκτή των εκάστοτε κυβερνώντων. Να πούμε τους πρώτους «ανίκανους» ή και επικίνδυνους, να χαρακτηρίσουμε τους άλλους βολεμένους, υποκριτές ή και «λίγους». Μέρος του παιχνιδιού είναι όλα αυτά. Αλλά, σκυμμένοι, όπως είμαστε, πάνω από αυτό το παιχνίδι, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να προετοιμάζουμε μια ακόμα ήττα μας. Διότι τους «ανίκανους», τους «επικίνδυνους», τους βολεμένους υποκριτές και τους «λίγους», είμαστε εμείς που διαχρονικά τους επιλέγουμε! Δεν μας τους επιβάλλουν.
Εμείς που καθημερινά παραβιάζουμε κάθε γραπτό και -κυρίως!- άγραφο νόμο, από εκείνους οι οποίοι καθορίζουν τους όρους μιας αξιοπρεπούς διαβίωσης, με στοιχειώδη σεβασμό στο περιβάλλον και τους συνανθρώπους μας.
Είμαστε εμείς που διαθέτουμε τα αυθαίρετα - εκείνα τα οποία κατά κανόνα «αποκαλύπτονται» σε κορυφές και πλαγιές βουνών έπειτα από κάθε καταστροφική πυρκαγιά.
Εμείς που σπεύδουμε να φυτέψουμε τσιμέντο, εκεί όπου ξεριζώθηκαν δένδρα.
Που ρυπαίνουμε διαρκώς τις πόλεις μας με κάθε είδους σκουπίδι.
Που σπαταλάμε πολύτιμους φυσικούς πόρους και ενέργεια.
Που μπαίνουμε με το αυτοκίνητό μας σε λεωφορειόδρομους, αδιαφορώντας ακόμα και για το γεγονός ότι έτσι παρεμποδίζουμε και ασθενοφόρα.
Που οδηγούμε μονίμως προκλητικά και επικίνδυνα.
Είμαστε εμείς που έχουμε κάνει εθνικό άθλημα τη φοροδιαφυγή και που έχουμε αναδειχθεί σε πρωταθλητές της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία, εξαιτίας της συμπεριφοράς και των επιλογών μας στις πόλεις και τις γειτονιές.
Βέβαια, δεν είμαστε όλοι έτσι. Υπάρχουν κι εκείνοι που είτε από επιλογή ευσυνειδησίας, είτε από ανάγκη, επιμένουν να πορεύονται με κυρίαρχο στοιχείο τον σεβασμό προς την κοινωνία της οποίας είναι μέλη - έστω κι αν αυτή η διαδρομή τους έχει κατά κανόνα υψηλότατο προσωπικό ή και οικογενειακό κόστος. Ωστόσο, μάλλον είναι είτε η πλειοψηφία της σιωπής είτε μια ρομαντική μειοψηφία, που έτσι ή αλλιώς δεν καταφέρνει ν’ αλλάξει την κατάσταση μέχρι στιγμής.
Οσοι επιπλέουμε, οι συνήθεις φωνασκούντες, όλοι που διαρκώς κρίνουμε αποφεύγοντας να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας (εκτός κι αν είναι ειδικής παραγγελίας «παραμορφωτικός»), φαίνεται πως μπορούμε ακόμα να καθορίζουμε το ποια θα είναι και Αύριο η κατάσταση. Η στάση μας στην κάλπη είναι ίδιας ποιότητας και περιεχομένου, με όλες εκείνες της υπόλοιπης ζωής μας: Ψήφος - στάση βολέματος, επιβράβευσης της ανικανότητας, και υποκρισίας.
Είμαστε εμείς που έχουμε κάνει εθνικό άθλημα τη φοροδιαφυγή και που έχουμε αναδειχθεί σε πρωταθλητές της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία, εξαιτίας της συμπεριφοράς και των επιλογών μας στις πόλεις και τις γειτονιές.
Βέβαια, δεν είμαστε όλοι έτσι. Υπάρχουν κι εκείνοι που είτε από επιλογή ευσυνειδησίας, είτε από ανάγκη, επιμένουν να πορεύονται με κυρίαρχο στοιχείο τον σεβασμό προς την κοινωνία της οποίας είναι μέλη - έστω κι αν αυτή η διαδρομή τους έχει κατά κανόνα υψηλότατο προσωπικό ή και οικογενειακό κόστος. Ωστόσο, μάλλον είναι είτε η πλειοψηφία της σιωπής είτε μια ρομαντική μειοψηφία, που έτσι ή αλλιώς δεν καταφέρνει ν’ αλλάξει την κατάσταση μέχρι στιγμής.
Οσοι επιπλέουμε, οι συνήθεις φωνασκούντες, όλοι που διαρκώς κρίνουμε αποφεύγοντας να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας (εκτός κι αν είναι ειδικής παραγγελίας «παραμορφωτικός»), φαίνεται πως μπορούμε ακόμα να καθορίζουμε το ποια θα είναι και Αύριο η κατάσταση. Η στάση μας στην κάλπη είναι ίδιας ποιότητας και περιεχομένου, με όλες εκείνες της υπόλοιπης ζωής μας: Ψήφος - στάση βολέματος, επιβράβευσης της ανικανότητας, και υποκρισίας.
ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου