Ο Φρανσίσκο Μαρίνιο φυτοζωεί σήμερα μεταξύ φτώχειας κι αλκοολισμού, αρρώστιας και μοναξιάς, ανήμπορος να συντηρήσει τον εαυτό του, πόσο μάλλον τα 13 του παιδιά, σπαρμένα, από δω κι από κει, σε διάφορες βραζιλιάνικες πόλεις.
Τα μαλλιά του άσπρισαν απότομα κι η κλινική του εικόνα δεν θυμίζει τίποτα από το αγγελικό πρόσωπο με το μακρύ, κίτρινο μαλλί που στο Μουντιάλ του '74 είχε γίνει αιτία να τον ερωτευτεί ο μισός γυναικείος πληθυσμός της Γερμανίας, τόσο της Δυτικής, όσο της Ανατολικής, ακόμη χωρισμένες από το τείχος της ντροπής.
Βρισκόμαστε στην εποχή των Beatles και των Rolling Stones, της ερωτικής απελευθέρωσης και της μίνι φούστας, του Τζορτζ Μπεστ και του «total football» και στη γερασμένη, πλέον, την προσοχή κλέβει ο Φρανσίσκο Μαρίνιο.
Ηταν ένα κλασικό μπακ, αλλά με το ελάττωμα να θέλει να βάζει γκολ, με αποτέλεσμα να τον βρίσκεις μονίμως στην επίθεση, άλλοτε επίτηδες, άλλοτε κατά λάθος «ξεχνώντας» να γυρίζει πίσω και να βοηθήσει στην άμυνα.
Ηταν ένας ποδοσφαιριστής που ίσως να ταίριαζε περισσότερο στην Ολλανδία του Κρόιφ, παρ' όλα αυτά ήταν ο άνθρωπος που έστρωσε τον δρόμο για μελλοντικές γενιές full back αμυντικών, από τους Μαλντίνι, Ρομπέρτο Κάρλος και Ρίιζε, έως τους Καφού, Μαϊκόν, Ασλεϊ Κόουλ με τη διαφορά ότι εκείνοι δεν θα 'φηναν ποτέ τους τον τερματοφύλακα ακάλυπτο. Ο,τι ακριβώς συνέβη στον άμοιρο Φρανσίσκο, στον «μικρό» τελικό με την Πολωνία: ξεχάστηκε στην περιοχή του Τομαζέφσκι, ο Λάτο είδε ξαφνικά μπροστά του έναν αυτοκινητόδρομο, ευχαρίστησε, κεραυνοβόλησε τον Λεάο χαρίζοντας παράλληλα στον Κάζιμιερζ Γκόρσκι την 3η θέση στον κόσμο. Μετά, στ' αποδυτήρια, λέγεται ότι ο Λεάο τού επιτέθηκε και τον χτύπησε, δεν θα 'ταν όμως η πρώτη φορά που 'τρωγε ξύλο από έναν τερματοφύλακα.
Γεννημένος το '52 στο Νατάλ, μαγευτική πρωτεύουσα του Ρίο Γκράντε ντο Νόρτε, ο Φρανσίσκο ντας Σάγκας Μαρίνιο μετά το «αγροτικό» του σε Ριασουέλο, Abc και Ναούτικο «εξερράγη» στην Μποταφόγκο και μέσα σε δύο χρόνια άλλαξε φανέλα αποκτώντας όλο και μεγαλύτερη φήμη, αλλά και χρήμα. Επαιξε στη Φλουμινένσε, στον Κόσμο της Νέας Υόρκης, τους «galacticos» της εποχής δίπλα από τους Πελέ, Κινάλια, Μπεκενμπάουερ, Νέεσκενς, Κάρλος Αλμπέρτο, στο Φορτ Λοντερντέιλ με τον Μπεστ, μετά στις Σάο Πάολο, Μπανγκού, Φορταλέζα, Αμέρικα ντε Νατάλ, Λος Αντζελες Χιτ, κλείνοντας την καριέρα του το '88 στη Γερμανία, με τους Χάρλεκιν Αουζμπουργκ.
Από τα χέρια του πέρασαν δισεκατομμύρια Real και Crusado, αλλά κι από το κρεβάτι του πέρασαν εκατοντάδες γυναίκες κι η μυθική του περιουσία εξατμίστηκε σε χρόνο «dt».
Ο Φρανσίσκο Μαρίνιο σήμερα πάσχει από ηπατίτιδα C, το συκώτι του είναι κομματιασμένο από το αλκοόλ και τα 4x4 που νοικιάζει στους τουρίστες, στην παραλία του Νατάλ, δεν φτάνουν ούτε για τ' απαραίτητα. Μόνο οι σφαλιάρες του Λεάο θα μπορούσαν να τον αφυπνίσουν: κι είμαστε βέβαιοι ότι, μπροστά στη μάχη για τη ζωή, δεν έχει καμία σημασία το γκολ του Λάτο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου