"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Η ανεμπόδιστη επέλαση του ΔΝΤ στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Του Ρούσσου Βρανά

Ας φανταστούµε ένα υποθετικό σενάριο. Η αµερικανική πολιτεία Χ κηρύσσει στάση πληρωµών. Αντί όµως να προστρέ ξει η οµοσπονδιακή κυβέρνηση να τη βοηθήσει µε δάνεια και εγγυήσεις, αναλαµβάνει αυτή τη δουλειά το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Θα µπορούσε άρα γε αυτό το υποθετικό σενάριο να συµβεί πραγµατι κά; Ποτέ. Οχι στις ΗΠΑ. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, όµως, τα πράγµατα είναι διαφορετικά.

Η ευρωζώνη έκανε τα πάντα για να δείξει στον κόσµο πως είναι κάτι πολύ πιο σηµαντικό από όσο είναι πραγµατικά. «Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα όταν η πρώτη υπερχρεωµένη χώρα της άρχισε να λυγίζει κάτω από το βάρος των κερδοσκοπικών επιθέσεων», λέει ο οικονοµικός αναλυτής Καρίµ Ρεµτάλα, ειδικός στις αναδυόµενες αγορές. «Η Ευρωπαϊκή Ενωση έκανε πίσω και παραχώρησε τη θέση της στο Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο. Μάλιστα, την ίδια ώρα, οι ηγέτες της δεν δίστασαν να γίνουν περίγελως, επικρίνοντας την εµπλοκή του ΔΝΤ και δηλώνοντας πως «ό,τι συµβαίνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα παραµείνει εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Αυτό ήταν ένα ψέµα». Με το επίχρισµα του ενιαίου νοµίσµατος, η ευρωζώνη προσπάθησε να δώσει µια εντύπωση οµοιογένειας. Και απέτυχε. Το ευρώ και η Συνθήκη του Μάαστριχτ έχουν σήµερα πια ξεγυµνωθεί. Ολος ο κόσµος µπορεί να το δει. Και δεν είναι καθόλου ωραίο θέαµα.
Υστερα από όλα αυτά έχουν γίνει επίσης περίγελως όσοι υποστήριζαν κάποτε - µαζί και ο γράφων - ότι το ευρώ θα µπορούσε ίσως να αντικαταστήσει το δολάριο και να γίνει ένα παγκόσµιο αποθεµατικό νόµισµα (µερικές µεσανατολικές χώρες, µάλιστα, είχαν αρχίσει να αποτιµούν ορισµένα εµπορεύµατά τους σε ευρώ). Σήµερα όµως η σιωπή για το µέλλον του ευρώ είναι εκκωφαντική. Και όλα δείχνουν ότι δεν έχουµε ακόµη δει τα χειρότερα.

Αυτό που βλέπουµε µπροστά µας είναι µια κρίση των «χωρών συ νοχής», λέει ο νοµπελίστας οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν: «Πρόκειται για χώρες που µπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ενωση σχετικά φτωχές και που για ένα διάστηµα έλαβαν σηµαντική βοήθεια µέσω του ταµείου συνοχής. Αλλο όµως συνοχή και άλλο σύγκλιση». Οι διαφορές τους από τις χώρες του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης παραµένουν τραγικές. Οπως άλλωστε και οι ανάγκες τους. «Επιφανειακά, τα δηµοσιονοµικά προβλήµατα της Πορτογαλίας δεν δείχνουν τόσο σοβαρά όσο της Ελλάδας», λέει ο Κρούγκµαν. «Εχει όµως µια τόσο µεγάλη φούσκα στα ακίνητα, που οι αγορές εκτιµούν ότι οι τράπεζές της θα έχουν πρό βληµα. Την ίδια ώρα κοιτάζω τα spreads ανάµεσα στα ιταλικά και τα γερµανικά οµόλογα. Και η εικόνα αρχίζει να γίνεται κι εκεί τροµακτική».

Το ΔΝΤ έχει βάλει πια για τα καλά το πόδι του στην ευρωζώνη και έχει δηµιουργήσει προηγούµενο µε την εµπλοκή του στην Ελλάδα. Αν αφεθεί να κάνει το ίδιο στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, υπάρχει άραγε κανείς στις Βρυξέλλες που θα µπορούσε να το εµποδίσει να επεκτείνει την κυριαρχία του στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενωσης;

Δεν υπάρχουν σχόλια: