Ανατροπή συστήματος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Μια ιλαροτραγωδία η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση και λοιπές πολιτικές δυνάμεις. Η κοινωνία βολοδέρνει στη θεσμική ανυπαρξία της και οι αγορές πανηγυρίζουν μιας και όλα πλέον εξαρτώνται από τα συμφέροντά τους (και τη διάθεσή τους).

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η νεωτερικότητα έχει επικρατήσει, ότι αυτό που πρεσβεύει έχει πλήρως εγκαθιδρυθεί στο υπάρχον καθεστώς. Με λίγα λόγια ο λαός δεν είναι ικανός να αναλάβει την ευθύνη της πολιτικής του μοίρας. Κι έτσι αλωνίζουν στην πολιτική σκηνή διάφοροι σαλτιμπάγκοι, που αυτοχρίζονται υπουργοί και αποφασίζουν για την τύχη μας.

Η«αγέλη» ορά (και δρα;) σωτηριολογικά. Περιμένει από τους πολιτικούς ηγέτες να τη βγάλουν από την κρίση και να την οδηγήσουν στον καλό δρόμο της ευτυχίας. Αντ' αυτού, οδηγείται ακόμη και στην απώλεια της αξιοπρέπειάς της, την ίδια ώρα που η άρχουσα πολιτική τάξη είναι υπεράνω του νόμου και απολαμβάνει κάθε νομική ασυλία (ακόμη και ο πιο μικρός προϊστάμενος, το πιο ασήμαντο ένστολο όργανο της τάξεως).

Η αδράνεια της «αγέλης» ερμηνεύεται εντούτοις. Δεν οφείλεται, απλώς, στον άκρατο υποκειμενισμό (ατομικισμό) του κάθε μέλους, αλλά στην απουσία ενός θεσμικού υπόβαθρου που θα της προσέδιδε πολιτική δύναμη. Εντούτοις μες στην «αγέλη» γίνονται τελευταία πυκνές ζυμώσεις για το πώς μπορεί να εμφανιστεί στο πολιτικό σύστημα με ενεργό μάλιστα ρόλο.

Διαπιστώνει (μετά από πολλά χρόνια...) το έλλειμμα αντιπροσώπευσης, αντιλαμβάνεται ότι αυτοί τους οποίους ψηφίζει την αγνοούν άμα τη καταλήψει της εξουσίας και συνειδητοποιεί τον εγκιβωτισμό της στην ιδιωτική σφαίρα (δηλαδή τον αποκλεισμό της από τη διοίκηση του οικονομικού και πολιτικού συστήματος το οποίο νέμονται οι «αντιπρόσωποι»). Μεγάλο μέρος εξακολουθεί να μην αντιδρά παρ' όλες αυτές τις αλήθειες που ανακαλύπτει. Είναι όμως μια αρχή για όλους να επαναστοχαστούν πάνω στο πολιτειακό σύστημα. Η «αγέλη» (δηλαδή η κοινωνία) ανήκει δικαιωματικά στο τρίπολο κράτος-αγορά-κοινωνία (διότι χωρίς την τελευταία δεν υπάρχει ούτε αγορά ούτε κράτος).

Να, όμως, που το κεφάλαιο «συνομιλεί» μόνο με το κράτος και την αγορά (και τελευταία μόνο με την αγορά· το κράτος απλώς διεκπεραιώνει τις επιθυμίες της αγοράς).

Αρα είναι σχεδόν νομοτέλεια για την κοινωνία να δράσει από μόνη της για την ανατροπή αυτού του χυδαίου πολιτικού συστήματος. Η ανατροπή προβάλλει ως εκ των ων ουκ άνευ και ας φωνάζει αυτό ότι, αν δεν βοηθήσει η κοινωνία, θα καταρρεύσει, θα κηρύξει χρεοκοπία, πτώχευση και λοιπά τάχα μου δραματικά. Και, έως ότου η κοινωνία αποκτήσει θεσμικό ρόλο, οι εξεγερμένοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε μέσο για την ανατροπή (οι συλλογικότητες βεβαίως είναι το καλύτερο, όχι όμως οι υπάρχουσες κομματικές· απαιτείται μία από τα «κάτω» ανάδυσή τους...).

Μόνο έτσι, με την ανασυγκρότηση και εκ νέου θεμελίωση των βασικών εννοιών μπορούν να αναχαιτίσουν κράτος και αγορά [λακέδες του πολιτικού συστήματος και αδίστακτοι σαδιστές οικονομέτρες (κάτι αλαζονικά παιδαρέλια των Χάρβαρντ, ΜΙΤ και λοιπών τιτλικών «δεξαμενών σκέψης», που καθορίζουν την τύχη ολόκληρων χωρών μέσα από τους τελευταίας τεχνολογίας υπολογιστές τους)]. Μερικές από τις έννοιες: ελευθερία, αυτονομία, δικαιώματα, συλλογικότητα, αντιπροσώπευση, Δημοκρατία, αναρχία και πολλές σαν αυτές που τις έχουμε σχεδόν εξορίσει από το λεξιλόγιό μας, από την κάθε μέρα μας.

Οι προσπάθειες των κυβερνώντων (επικίνδυνων ερασιτεχνών της πολιτικής) να μας βγάλουν από την κρίση, το λιγότερο που μπορούν να χαρακτηριστούν είναι γελοίες· είναι απόδειξη της δουλοφροσύνης τους στο ανήθικο κεφάλαιο, στους ανήθικους υπηρέτες του, Ευρωπαίους, Αμερικανούς και λοιπούς απάνθρωπους...