Οι άλλοι και κρίσιμοι κίνδυνοι

Από τον Α. Λυκαύγη

Οι διαλεκτικές επισημάνσεις του Μίκη Θεοδωράκη για την αδυσώπητη κρίση που ταλανίζει την Ελλάδα, ενεργοποιώντας δυναμικές μείζονος εθνικής καταστροφής, αποτελούν ευκρινή σήματα κινδύνου. Τα οποία μόνο μυωπάζοντες ή εθελότυφλοι δεν αντιλαμβάνονται. Και τα οποία πρέπει να εκτιμηθούν δεόντως και από τις ηγεσίες και από τους πολίτες, προκειμένου να υπάρξουν -πέραν της τεχνικής διαχειρίσεως των προβλημάτων που ανακύπτουν- οι επιβαλλόμενες στρατηγικές αντιστάσεις. Για να αποσοβηθούν προβλεπτές (και δυνάμει μη αναστρέψιμες) εκτροπές σ’ αυτά που προσδιορίζονται ως εθνικά θέματα.

Σε όλο το φάσμα τους, αυτή τη στιγμή (και όχι ασφαλώς συγκυριακά) οι εξελίξεις δημιουργούν προοπτικές έως και ιστορικών διλημμάτων. Από τα ζητήματα του Αιγαίου, έως εκείνο της ονομασίας των Σκοπίων (πίσω από την οποία οχυρώνονται προφανείς αλυτρωτικές προθέσεις) και μέχρι το Κυπριακό. Στο οποίο και ήδη τείνει να ενεργοποιηθεί αντίστροφη καταληκτική μέτρηση. Είτε προς τραυματικό συμβιβασμό και εκβιαστικές ρυθμίσεις. Είτε προς αδιέξοδο. Που αυτή τη φορά όμως θα μεταποιηθεί αυτομάτως σε de facto παγίωση της γεωπολιτικής κρεουργήσεως της μεγαλονήσου. Η οποία συν τω χρόνω θα οδηγήσει σε de jure αποδοχή. Αναγνώριση δηλαδή διά της ανοχής του κατοχικού μορφώματος. Που αποτελεί για την Αγκυρα κρίσιμο στρατηγικό προγεφύρωμα σ’ αυτή τη γεωγραφία.

Εάν σε καιρούς που η Αθήνα μπορούσε να προβάλει αποτελεσματικές αντιστάσεις ήτο κατ’ εξακολούθησιν δέκτης πιέσεων και εκβιαστικών παρεμβολών, δεν είναι καθόλου δύσκολο ν’ αντιληφθεί κάποιος τι θα συμβεί τώρα. Οταν η Ελλάδα διάγει εν πολλοίς σε κατάσταση έως και πανικού. Αφού τα περί κρημνοβασίας μεταξύ χρεοκοπίας και οικονομικής υποθηκεύσεως αποτελούν μέρος του εθνικού σιτηρεσίου.

Και οι άμεσα εμπλεκόμενοι σ’ αυτά τα εθνικά ζητήματα (οι Τούρκοι) και οι τρίτοι ενδιαφερόμενοι που παρεμβαίνουν υπηρετώντας δικές τους περιφερειακές στρατηγικές, δεν θα είναι ασφαλώς ιδιαιτέρως μεγαλόψυχοι. Αντιθέτως και όπως έπρατταν πάντοτε, τώρα θα το επαναπράξουν και μάλιστα θεωρώντας ως κατεξοχήν χρυσή ευκαιρία την ελληνική περιπέτεια. Προκειμένου δηλαδή να επιτύχουν ρυθμίσεις που πάντα ήθελαν να περάσουν.

Αυτό μπορεί μεν να μην τεκμηριώνεται ακόμη από γεγονότα και μαρτυρίες. Πιστοποιείται όμως από έως και καταθλιπτικές εμπειρίες. Οι οποίες αφορούν ήδη τραυματικά τετελεσμένα σε βάρος του Ελληνισμού. Τόσο στην περίπτωση της Κύπρου όσο και στο Αιγαίο. Οπου από πολλού επιτείνονται σαφώς επιθετικές απόπειρες επιβολής τετελεσμένων. Με άξονα την προαγωγή επιχειρησιακής συγκυριαρχίας από την Αγκυρα. Χωρίς κανένας να την ανακόπτει. Ούτε καν να την ενοχλεί με τυπικές έστω παρατηρήσεις. Οπόταν και η ανοχή αποβαίνει ενθάρρυνση. Το λιγότερο.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων και κυρίως των επαπειλουμένων, είναι ακριβώς ανάγκη: παρά τη δεινή κατάσταση της οικονομίας και την επαπειλούμενη κατολίσθηση, ο σύνολος Ελληνισμός ν’ ανατάξει βούληση αντιστάσεων. Για να μην περάσουν όσα μπορεί να ακρωτηριάσουν εθνική κυριαρχία και να ακυρώσουν δικαιώματα.