Μήπως...

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Ετσι, για την ιστορία, μπας και βάλουμε μυαλό:

Στην πιο κρίσιμη στιγμή της Βαυαροκρατίας άνθησε η θεατρική αντίσταση με τον Χουρμούζη, τον Βυζάντιο, τον Σοφοκλή Καρύδη, τους Σούτσους, τον Ραγκαβή.

Στην εικοσαετία 1890-1910, αυτή στην οποία μας ντρόπιασε η πτώχευση, ο πολιτισμός μάς προίκισε με τα έργα του Παλαμά, του Βάρναλη, του Σικελιανού, εφεύραμε την επιθεώρηση, το δραματικό και κωμικό ειδύλλιο, τη μουσική του Σαμάρα, τους Τήνιους γλύπτες και το όργιο του Τσίλερ.

Στους Βαλκανικούς Πολέμους το θέατρο πήρε φωτιά: Ξενόπουλος, Χορν, Μπόγρης, Μελάς.

Στη μεταξική δικτατορία το Εθνικό Θέατρο έγραψε ιστορία εφάμιλλη των μεγάλων ευρωπαϊκών.

Στην Κατοχή το θέατρο, η μουσική ακόμη και η όπερα με την πρωτόβγαλτη Κάλλας μάς παρηγόρησαν.

Τα Ιουλιανά δοξάστηκαν με Χατζιδάκι, κυρίως Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο και τα πρώτα αριστουργήματα της μεγάλης δραματουργικής μας σχολής.

Μήπως, λέω, ΤΩΡΑ πρέπει να στραφούμε προς τη συνείδηση του τόπου που ζει χωρίς δάνεια, δηλαδή τον πολιτισμό και ΜΟΝΟ;