Μια ομιλία καρτ ποστάλ

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Η χαρά του αυτοδίδακτου σημειολόγου ήταν η επίσημη ανακοίνωση της προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης. Αυτή τη φορά το σκηνικό δεν ήταν το αναλόγιο από πλεξιγκλάς μπροστά στο σβησμένο νεοκλασσικό τζάκι του Μαξίμου με τα φωτιζόμενα πυρότουβλα, όπως σε άλλες πρωθυπουργικές ομιλίες. Τώρα το μήνυμα στάλθηκε από το ακριτικό Καστελλόριζο, με φόντο το γαλάζιο του Αιγαίου, μια ψαρόβαρκα που αρμένιζε με χάρη και, στο βάθος, τα παραδοσιακά δίπατα και τρίπατα αρχοντικά. Ακόμα και η ημερομηνία ήταν σημαδιακή, η μέρα του Αϊ-Γιώργη, του άγιου-πολεμιστή που θανάτωσε τον δράκο.

Μετά το τέλος της ομιλίας, ακολούθησαν αγκαλιές και ασπασμοί. Πολλά παιδάκια, κάποια με παραδοσιακές στολές, αυθορμήτως περικύκλωσαν τον πρωθυπουργό, του πρόσφεραν λουλούδια (μια τυποποιημένη ανθοδέσμη και όχι αγριολούλουδα του νησιού) κι εκείνος δεν άφησε κανένα που να μην το αγκαλιάσει, να μην το φιλήσει, να μην το χαϊδέψει στο κεφάλι. Και η τρίτη ηλικία ήταν εκεί. Μια ηλικιωμένη γυναίκα αγκάλιασε τον κ. Παπανδρέου κι εκείνος ανταποκρίθηκε με θέρμη: ήταν η εικονογράφηση της Ελληνίδας μάνας που δίνει την ευχή της στον γιο, τον καπετάνιο που ξεκινά για ένα δύσκολο ταξίδι.

Εξάλλου, η μεταφορά του σκάφους, με Οδυσσέα και Ιθάκη κομπλέ, δέσποσε στην ομιλία. Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες ήταν οι «κερδοσκόποι» και οι «αγορές» που δεν «συνετίστηκαν», δεν «ηρέμησαν» μετά την απόφαση για τριμερή στήριξη που είχε πάρει η Ε. Ε., ανήμερα του Ευαγγελισμού και της επετείου του 1821. Πλάι στον κύμα δεν ταιριάζουν παρομοιώσεις με ποδήλατα και ορθοπεταλιές, όπως στην ομιλία στο Ζάππειο για τις 100 ημέρες της νέας κυβέρνησης, όμως τα «σηκωμένα μανίκια» είναι παντός τοπίου και καιρού.

Μια ομιλία καρτ ποστάλ, λοιπόν, en plein air και όχι κλειστοφοβική. Εξάλλου, στο «απάνεμο λιμάνι» που θα μας «παράσχουν οι εταίροι μας» θα «μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά». Ενα σκάφος που το «κληρονομήσαμε» και ήταν έτοιμο να βυθιστεί.

Τώρα για να πετύχουμε χρειάζεται «να πιστέψουμε εμείς οι Ελληνες στις δυνατότητές μας, στις αξίες μας, στον ίδιο μας τον εαυτό», όπως συμβουλεύουν και οι τηλεψυχολόγοι. Tώρα λέμε «σκάφος ξαναχτίζω» και όχι «σκαρώνω καράβι» ή «ναυπηγώ», γι’ αυτό και εδώ δεν ταιριάζει το γνωστό ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, που μελοποίησε έξοχα ο Μίκης Θεοδωράκης:

«Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα

Υστερα απ’ το φριχτό ναυάγιο και το χαμό

Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά (Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; ποιοι γλιτώσαν;)

Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα

Ενα νησί ερημικό...

Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι...

Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς».

Ενα φωτογενές σκηνικό, μια ιστορική ανακοίνωση, ένας τρυφερός επίλογος: όλα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της τηλεόρασης, έτσι που αναρωτιόμαστε πού θα διεξαχθεί η επόμενη ιστορική ομιλία: στην Κασταλία πηγή ή στον ποταμό Αχέροντα;

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ