Μια ΣΠΟΥΔΑΙΑ δημοσιογράφος

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Οι περισσότεροι πίστευαν πως η Φλοράνς Ωμπενά θα εξέδιδε ένα βιβλίο για την ομηρεία της στο Ιράκ. Ωστόσο το βιβλίο της δημοσιογράφου που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι κάτι τελείως διαφορετικό.

«Δεν θα έγραφα ποτέ βιβλίο για την ομηρεία μου», λέει κατηγορηματικά η Ωμπενά. «Δεν θα το έκανα από σεβασμό προς τα πρόσωπα που ήταν μαζί μου και επειδή δεν θέλω να χαρίσω στους απαγωγείς μου μια νίκη. Μου έλεγαν, για να με ειρωνευτούν, ότι το μπεστ σέλερ με την ιστορία μου το πούλησαν εκείνοι...».

Η δημοσιογράφος άλλαξε την εμφάνισή της, το χρώμα των μαλλιών της, το κτένισμά της, φόρεσε γυαλιά, έγινε αγνώριστη. Ουδείς θα κατάφερνε να την αναγνωρίσει από τη φωτογραφία της που το χειμώνα του 2005, όσο διάστημα διήρκεσε η ομηρεία της, ήταν κρεμασμένη στην πρόσοψη του δημαρχιακού μεγάρου του Παρισιού. Και επί έξι μήνες εγκαταστάθηκε στην Καν της Νορμανδίας και γράφτηκε στον κατάλογο των ανέργων της πόλης για να βρίσκει δουλειά ως καθαρίστρια. 

Το πρωί καθάριζε τα βενζινάδικα όπου σταματούσαν οι νταλικέρηδες- «έμοιαζε σαν να είχε βρέξει σκατά στους τοίχους», γράφει. Το βράδυ καθάριζε τις καμπίνες των πορθμείων για την Αγγλία. Τρία λεπτά χρονομετρημένα για να καθαρίσει τη λεκάνη, τον νιπτήρα και το ντους.

Το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο της «Αποβάθρα του Ουίστρεχαμ» (Quai de Οuistreham, Εκδ. L΄ Οlivier) για τη φτώχεια στον Πρώτο Κόσμο. Τα πρώτα 25.000 αντίτυπα εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγες ημέρες και τυπώθηκαν άλλα 100.000.

Η 48χρονη Ωμπενά εργαζόταν για τη «Λιμπερασιόν» και τώρα εργάζεται στη σύνταξη του «Νουβέλ Ομπσερβατέρ». Πήρε έναν χρόνο άδεια από τη δουλειά της λέγοντας ότι θα πήγαινε στο Μαρόκο για να γράψει ένα μυθιστόρημα. «Μόνο οι στενότεροι φίλοι μου ήξεραν την αλήθεια», λέει.

Νοίκιασε ένα επιπλωμένο δωμάτιο, άλλαξε την εμφάνισή της και βυθίστηκε στον κόσμο της προσωρινής απασχόλησης, όπου δεν υπάρχουν δικαιώματα, η δουλειά είναι σπάνια και η εκμετάλλευση στον μέγιστο βαθμό. Ανακάλυψε εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες, έτοιμους για όλα προκειμένου να βρουν δουλειά- να εργαστούν ανασφάλιστοι, στη μαύρη, με αμοιβή κάτω από τον νόμιμο ελάχιστο μισθό. Στις εταιρείες καθαριότητας, μόνο 0,8% των εργαζομένων είναι συνδικαλισμένες.

Η Ωμπενά γράφει για τη Φρανσουάζ, η οποία «πρέπει στην προηγούμενη ζωή της να ήταν κάου-μπόι», για την κομψότητα της Μιμί που καθαρίζει τους νιπτήρες «σαν να ήταν κοντέσα». «Δεν ήθελα με τίποτε να μοιάζω με εξερευνήτρια που πηγαίνει στη χώρα των αγρίων», υπογραμμίζει. Το στυλ της είναι λιτό, αυστηρό, ποτέ αυτάρεσκο. Τα ονόματα των προσώπων είναι όλα αλλαγμένα.

«Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως αυτού του είδους η δημοσιογραφία παραβιάζει τους κανόνες του επαγγέλματός μας», λέει η Ωμπενά. «Εμένα, αντίθετα, μου φάνηκε εξαιρετικός τρόπος για να ερευνήσω σε βάθος το θέμα, κάτι που δεν κάνουν πλέον οι εφημερίδες».

πηγη ΤΑ ΝΕΑ