Δεν θ’ αργήσει ο καιρός που θα μας πουλήσουν και το θάνατό μας, αλλάζοντας τις λέξεις και τα νοήματα. Όχι, δεν αναφέρομαι στο μυθιστόρημα «ευτυχισμένος θάνατος» του Α. Καμύ, αλλά στους κυβερνητικούς επικοινωνιολόγους, που προσπαθούν σαν τον μυθιστορηματικό ήρωα να μας πουλήσουν όχι το προϊόν ούτε το γεγονός αλλά τις λέξεις, το παραμύθι, το μαγικό ξόρκι, το Μεγάλο Αυτό, το μέγιστο φόβο, την αναγκαιότητα –το μονόδρομο-, τη σωτηρία.
Αυτοί που δημιούργησαν το κενό, μέσω των διαφημιστών, των επικοινωνιολόγων και των δημοσιογράφων, προωθούν πρώτα τον κατευνασμό, ισχυριζόμενοι ότι δεν γίνεται αλλιώς και ότι το κενό πρέπει να πληρωθεί με τα πτώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Και παραδόξως οι τελευταίοι τους πιστεύουν, όπως εκείνη η θρήσκα δούλα του Τρούμαν Καπότε που συναίνεσε στο βιασμό της, καθώς ερωτεύθηκε το βιαστή της, βλέποντας στο πρόσωπό του το πρόσωπο του Χριστού.
Θυμάμαι τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη που έλεγαν ότι ο εργαζόμενος δεν είναι εκμεταλλευόμενος, αλλά, απλώς, ξεπερασμένος και αδέξιος, το περιττό λίπος που η κοινωνία πρέπει να αποβάλλει. Τώρα, ξαφνικά, μας προκύπτουν τα ίδια, αλλά με διαφορετικούς όρους. Αντί για εκσυγχρονισμό, τώρα μας μιλούν για εξορθολογισμό.
Αλλά ποιος είναι πέραν της λογικής; Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι ή εκείνοι που συσσώρευσαν τεράστιο πλούτο; Για τη χρεοκοπία του ασφαλιστικού φταίνε οι προνομιούχοι… εργαζόμενοι, ή μήπως φταίει το σύστημα των ανισοτήτων; Παραδόξως, και πάλι οι αδικοπραγούντες δεν είναι παρά οι… άλλοι εργαζόμενοι, τα ρετιρέ, καθώς θα προωθηθούν οι δευτερεύουσες «ισότητες» (οι εξισώσεις προς τα κάτω- με τα χαμηλότερα εισοδήματα), που δεν είναι παρά τα αναγκαία άλλοθι για τη βιωσιμότητα του συστήματος. Αυτή η εξέλιξη παραπέμπει σε παρωχημένα οικονομικά μοντέλα και στον περίφημο «εμφύλιο των κάτω», επαναθέτοντας το αίτημα της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου