Ο τοίχος της αδιαφορίας

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Οι εκφάνσεις αδιαφορίας, αμεθεξίας, ανεπάρκειας που συντηρεί μέσα του ένα κακοφορμισμένο σύστημα επισκιάζουν συστηματικά τις εκδηλώσεις συνέπειας, οργάνωσης, ανθρωπιάς.

Η Ε.Π. ετών 45, ασφαλισμένη στο ΙΚΑ, επισκέπτεται καρδιολόγο στη μονάδα της περιοχής της φοβούμενη υψηλή αρτηριακή πίεση. «Μερικές φορές ανεβάζω 10 με 15, 9,5 με 15,5, 10 με 16. Ανησυχώ...» λέει ευθύς αμέσως στον γιατρό.

«Εχετε πίεση, θα πρέπει να πάρετε χάπι», αποκρίνεται εκείνος. Σκύβει, συνταγογραφεί. Δεν την ακροάται, δεν της παίρνει την πίεση, δεν την αγγίζει καν. Μόνο την κοιτάζει με μάτια άδεια, ανυποχώρητα, που λένε «τελειώσαμε...».

Η γυναίκα μουδιασμένη, φεύγει - 36 ημέρες περίμενε αυτό το ραντεβού. Ξεκινά τη θεραπεία και έχει πλήθος παρενέργειες. Απευθύνεται σε ιδιώτη... Yπέρηχος, χόλντερ, βιοχημικός έλεγχος, καμία ανάγκη για χάπι, μόνο δίαιτα και άσκηση.

Η Λ.Π. 39 ετών, επίσης ασφαλισμένη στο ΙΚΑ υποφέρει εδώ και 1,5 μήνα από ισχυρούς πονοκεφάλους. Περιμένει τρεις εβδομάδες για να δει παθολόγο. Μετά από μερικές διερευνητικές ερωτήσεις, την παραπέμπει σε νευρολόγο. Ομως νευρολόγο μπορεί να δει μόνο σε 45 ημέρες. Οι πονοκέφαλοι επιδεινώνονται. Ρωτάει πώς γίνεται να δει άμεσα κάποιο γιατρό. «Ελάτε νωρίς το πρωί», την πληροφορούν. «Υπάρχει ελεγκτής για επείγοντα, θα φροντίσει να σας δει κάποιος».

Ο ελεγκτής δεν εκτιμά την περίπτωση ως επείγουσα, δεν δίνει «χαρτάκι», «βρείτε τα, αν τα βρείτε, απευθείας με τη νευρολόγο», προτείνει. Μια και πλέον ώρα αναμονής. Είσοδος στο ιατρείο. «Ξέρετε, εδώ και ενάμιση μήνα...». «Πιο σύντομα, περιμένει κόσμος», την κόβει. «Πονάω εδώ, στο πίσω μέρος του κεφαλιού...». «Δεν μπορώ να σε δω τώρα, πρέπει να κλείσεις ραντεβού, μόνο με ραντεβού». «Μα υποφέρω... ». «Υποφέρεις ενάμιση μήνα, κάνε λίγη υπομονή ακόμη...». «Μήπως χρειάζεται κάποια εξέταση;». «Θα σε δει γιατρός με ραντεβού και θα αποφασίσει εκείνος αν θα πρέπει να κάνεις εξέταση...». «Κι αν χειροτερέψει;». «Να πας στο νοσοκομείο...».

Η Λ.Π. απευθύνθηκε σε ιδιώτη και κατέφυγε σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο για την αξονική τομογραφία εγκεφάλου, που της συνέστησε, με δική της επιβάρυνση. Οταν στο ταμείο της καταβάλλεται, από την ίδια και τον εργοδότη της, το 35% του μισθού της, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, για πολλά χρόνια. Οταν η ιατρική πράξη επιβάλλει την ανθρώπινη συμμετοχή -τίποτα πιο εύθραυστο, πιο ευάλωτο, πιο δεητικό από τον πάσχοντα. Οταν για κάποιους δεν υπάρχει άλλη λύση από την αδυσώπητη μηχανή βιαστικής διευθέτησης του ανθρώπινου πόνου, με το αρκτικόλεξο ΙΚΑ ή ΕΣΥ.

Γιατροί με ραντεβού φασόν, ασθενείς-νούμερα στη σειρά που διεκπεραιώνονται ανά 10λεπτο μέχρι τη λήξη του ωραρίου. Κενά βλέμματα, αδιάφορα πρόσωπα, ξύλινα λόγια, που γεννούν αισθήματα οργής, πνιγμού, αδιεξόδου. Ζωές αναλώσιμες, χωρίς «διακριτικά», στοιβαγμένες στον σωρό της ανωνυμίας. Το βρέφος από την Κοζάνη, τραγικό «μπαλάκι» μεταξύ νοσοκομείων, πέθανε όχι μόνο λόγω έλλειψης παιδιάτρου ή κλειστών κλινικών, αλλά πιθανότατα και λόγω έλλειψης προσοχής, λόγω επαγγελματικής πώρωσης, σωρευμένης εξάντλησης. Ακόμη και μετά το τέλος, οι ιατροδικαστές έριζαν για το ποιος δεν θα διενεργήσει τη νεκροτομή. Εγινε μόνο έπειτα από παρέμβαση εισαγγελέα, και παρ’ ολίγον σε λάθος σώμα...