«Ο Έλληνας και η μάνα του»

Της Μαίρης Κατσανοπούλου

Kαι ενώ περιμένω με ανυπομονησία την ημέρα που θα ακούσω ανατριχιάζοντας τον ωραιότερο ύμνο όλων των εποχών- «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον»-, διαβάζω μία έρευνα (της ψυχολόγου Χαράς Νομικού και των συνεργατών της) που καταπιάνεται με ένα εξαιρετικά «επικίνδυνο» για την ελληνική κοινωνία θέμα: «Ο Έλληνας και η μάνα του», το άβατον των οικογενειακών σχέσεων!

Η έρευνα έγινε σε 134 γυναίκες και 42 ζευγάρια που ζήτησαν τις υπηρεσίες των ειδικών. Ο έλληνας άνδρας διαβάζω στα συμπεράσματα των ερευνητών- επηρεάζεται από τη μητέρα του πολύ περισσότερο από όσο νομίζαμε, διατηρώντας συχνά μια παθολογική και εξαρτημένη σχέση μαζί της.

Η ελληνίδα μάνα- λένε- αδυνατεί πολλές φορές να καταλάβει πως ο γιος της ενηλικιώθηκε και τείνει να παρεμβαίνει άμεσα στη σχέση του με το άλλο φύλο. Πρακτικά, οι ελληνίδες μητέρες βρέθηκαν να θέλουν να έχουν λόγο στη διαπαιδαγώγηση των εγγονιών τους, να ζητούν από τον γιο να τις πάει στον γιατρό ή για ψώνια, να του τηλεφωνούν και δύο φορές την ημέρα, και να κριτικάρουν τη νύφη τους για την καθαριότητα του σπιτιού ή το μαγείρεμα. Ανασφάλειες, ανταγωνισμοί εξουσίας, (αρρωστημένο) αίσθημα ιδιοκτησίας, όλα παίζουν σε κάθε φορά άλλο βαθμό... Ένας στους τέσσερις Έλληνες- παρατηρώ στα ευρήματα- βασίζεται στη γνώμη της μητέρας του, ενώ ένας στους πέντε δεν παίρνει θέση (το χειρότερο;) στη διαμάχη νύφης και πεθεράς.

Μερικοί δίνουν στη μαμά τους αναφορά για κάθε δραστηριότητά τους και κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται να της πουν «όχι». Τα έξι στα δέκα παντρεμένα ζευγάρια με παρεμβατική πεθερά τσακώνονται συχνά, ενώ αρκετά αποξενώνονται συναισθηματικά. Οι άγαμοι τελικά χωρίζουν γι΄ αυτόν τον λόγο σε μεγάλο ποσοστό (80%), ενώ οι παντρεμένοι λιγότερο (23%).

Η κρίσιμη ηλικία; Τα 20 με 40 (τα καλύτερά μας χρόνια)- μετά έρχεται ο συμβιβασμός. Ελληνίδες μάνες, μήπως να βάλετε λίγο νερό στο κρασί σας (τουτέστιν όρια στη συμπεριφορά σας); Για την ευτυχία του γιου σας, δηλαδή...

ΥΓ: Μάνα κι εγώ ενός εκκολαπτόμενου έλληνα άνδρα, ελπίζω να μη χρειασθεί κάποτε να μου θυμίσουν αυτές τις γραμμές!