Πολύ μικρή για να πτωχεύσει ?

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου

Τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα αν η Ευρώπη ακολουθούσε τις διαδικασίες της κ. Κατσέλη, που αφορούν όσες επιχειρήσεις θέλουν να σταματήσουν να εξυπηρετούν τα δάνειά τους; Θα έπρεπε να αναλάβει εκείνη, ως ανάδοχος, τις υποχρεώσεις του μέλους της; Είναι, τελικά, η Ευρωζώνη ένα κλειστό κλαμπ πλουσίων προθύμων να προτάξουν τα δικά τους στήθη στον αυθάδη κοινό εχθρό;

Σε τελευταία ανάλυση τα 270 δισ. ευρώ, που σύντομα μπορεί να γίνουν 300, δεν τα χρωστούμε στους κερδοσκόπους, αλλά, κατά κύριο λόγο, σε σοβαρούς επενδυτές της Γηραιάς Ευρώπης. Θα μπορούσαν, επομένως, να δηλώσουν δημοσίως ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να περιμένουν λίγο παραπάνω την ανανέωση των ελληνικών ομολογιών τους.

Υπάρχει όμως μια κύρια και αρκετές δευτερεύουσες προϋποθέσεις.

Πρώτον, ο Γιώργος Παπανδρέου ευθαρσώς οφείλει να παραδεχτεί την αλήθεια. Δηλαδή, το δημόσιο ταμείο του ελληνικού κράτους δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις τρέχουσες υποχρεώσεις του. Συναρτημένη αλήθεια, τα δημοτικά και νομαρχιακά ταμεία, δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους. Παρεπόμενη αλήθεια, οι επιχειρήσεις και οργανισμοί του στενού δημόσιου τομέα δεν μπορούν να συνεχίσουν τις πληρωμές τους. Υποχρεωτική επίσης αλήθεια, τα συνταξιοδοτικά ταμεία που «ανήκουν» στο κράτος δεν έχουν τα χρήματα για να ανταποκριθούν στο σύνολο των τρεχουσών υποχρεώσεών τους.

Ομως, ούτε ο πρωθυπουργός ούτε ο υπουργός Οικονομικών ούτε κανείς άλλος στην κυβέρνηση, ούτε οι διορισμένοι μάνατζερ των «επιχειρήσεων», ούτε οι διορισμένοι «διοικητές» των ταμείων ούτε οι εκλεγμένοι δήμαρχοι και νομάρχες, κανείς από όλους τους κατ’ επίφασιν «άρχοντες» της δημόσιας ζωής θέλουν να παραδεχτούν το αυτονόητο, προφανές και επιβεβλημένο. Το κοντέρ πρέπει να μηδενίσει αφού η χώρα -αν και μικρή- κατόρθωσε να πτωχεύσει. Αυτό που όλοι οι προηγούμενοι προσπαθούν να κρύψουν από τη δημόσια θέα είναι η αναπόδραστη αλήθεια, η μεγάλη ευθύνη των πολιτικών για την κατάντια στην οποία έφεραν το κράτος.

Είναι απολύτως προφανές ότι η ουσιαστική επιτυχία του κ. Παπανδρέου να τεθεί η μεγάλη της Ευρώπης «σφραγίδα» επί του πιστοποιητικού βιωσιμότητας της χώρας μας, δεν επαρκεί για να επιβιώσουν και οι κάτοικοί της. Ο σημερινός πρωθυπουργός οφείλει να θυμηθεί το παρά του παππού του ρηθέν, περί της ευημερίας των αριθμών ενόσω δυστυχούν οι Ελληνες άνθρωποι. Η παρθενική ανακοίνωση του Ευρωπαίου προέδρου με το δυσκολοπρόφερτο επίθετο θα διδάσκεται ως μνημείο μιας ακόμη περιόδου ευρωπαράλυσης.

Για την Ευρώπη, η λύση θα ήταν να προχωρήσει, αμέσως, σε περισσότερη ομοσπονδία. Διαθέτει πρόεδρο του συμβουλίου, υπουργό Εξωτερικών, πρόεδρο της Επιτροπής, προεδρεύοντα των «16» της Ευρωζώνης, κοινό πρόεδρο τραπεζίτη. Ας αποφασίσει, τώρα, να διευρύνει τον κοινοτικό προϋπολογισμό από το γλίσχρο σημερινό 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Μέχρις ότου αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι άξονες την ανάγκη βαθύτερης (στην ουσία) και όχι περισσότερης (στην έκταση) Ευρώπης, ας αφήσει τη μικρή Ελλάδα να διασωθεί στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Να μη πηγαίνουν χαμένες και οι επί πενήντα χρόνια συνδρομές μας στο κλαμπ αυτό των πλουσίων!