Άρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Δεν είναι όλα τα πράγματα μαύρα στη συγκυρία που ζούμε. Είναι και φωτεινά. Και εξαρτώνται από την οπτική γωνία που τα βλέπει κανείς. Σήμερα, εδώ, ισχύει πιο έντονα το ουδέν κακόν αμιγές καλού. Από ένα λάθος του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος (για την ακρίβεια, από την απληστία) η ελληνική κυβέρνηση είναι τώρα υποχρεωμένη, αντί να εφαρμόσει την πολιτική, που υποσχόταν στον λαό πριν από τις εκλογές, να εφαρμόσει την πολιτική που θα έπρεπε να υπόσχεται.
Η απληστία των τραπεζικών και λοιπών χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων που οδήγησε στην κρίση θα έπρεπε να γίνει εδώ εικόνισμα, να ανεγερθεί ανδριάς του αγνώστου Dealer, να ανακηρυχθεί αγία η κρίση και να καθιερωθεί αργία η μέρα που τα τίναξε η αείμνηστη Lehman Bros.
Γιατί χωρίς την κρίση, το κόμμα που κέρδισε τις εκλογές και το κόμμα που θα κέρδιζε τις επόμενες και τις μεθεπόμενες, θα συνέχιζε την αέναη ανακύκλωση της πιο καταστροφικής νοοτροπίας, που χαρακτηρίζει εδώ και πολλές δεκαετίες τον ελληνικό δημόσιο τομέα του, με πρωταγωνιστή και κυρίως υπεύθυνο τα άρχοντα κόμματα: Της νοοτροπίας τού ξόδευε και μη σε νοιάζει, δεν είναι δικά μας τα λεφτά.
Αυτό που σήμερα χρησιμοποιείται σαν άλλοθι από την Ε.Ε. και τις ξένες αγορές για να υποχρεώνουν την Ελλάδα να ακολουθεί μία συγκεκριμένη πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από το δημόσιο έλλειμμα, που δημιουργήθηκε από την παραπάνω νοοτροπία.
Και είναι ντροπή που τα οχτώ δέκατα των Ελλήνων, που υφίστανται αυτή την περιφρόνηση των χρημάτων τους, των κόπων τους, της δημιουργικότητάς τους από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τα δημόσια όργανά τους, δεν έχουν επαναστατήσει ποτέ. Είναι ντροπή, που τους δίνεται η ευκαιρία να απαλλαγούν από αυτό το διαφθορείο μόνο και μόνο επειδή η Ε.Ε. και οι κερδοσκόποι θέλουν να παίξουν ο καθένας τα φραγκοφονικά παιχνίδια του.
Το διαφθορείο που καθηλώνει τη χώρα δεν είναι η αμοιβή των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα, πίσω από την οποία κρύβονται τα διαπλεκόμενα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς για λόγους πελατειακούς και έξω από κάθε πραγματικότητα. Γιατί η αμοιβή του εργαζόμενου είναι δικαίωμά του και υποχρέωση του πολιτικού του προϊσταμένου.
Το διαφθορείο είναι ακριβώς ότι ο πολιτικός προϊστάμενος χρησιμοποιεί διαχρονικά τις εισφορές των φορολογουμένων χωρίς να τις πονάει, χωρίς να νοιάζεται. Και τη νοοτροπία αυτή την έχει σπείρει εδώ και δεκαετίες και στους υφιστάμενους υπαλλήλους του.
Η κακομεταχείριση του πολίτη κάθε μέρα, κάθε ώρα, χρόνια ολόκληρα στις δημόσιες υπηρεσίες από ανθρώπους που θεωρούν τους ευατούς τους μια διαφορετική κάστα (και είναι) δεν είναι αποτέλεσμα κακών υπαλλήλων. Είναι αποτέλεσμα κακών κυβερνήσεων, κακών κομμάτων, που έχουν διαφθείρει τις συνειδήσεις ενός κομματιού του ελληνικού λαού. Ολο αυτό το σάπιο σύστημα, που ζει περισσότερο για να εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες αντί να υπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών, όπως είναι η δουλειά του, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Η κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία με μόνο σκοπό να κυβερνήσει, όπως γινόταν ώς τώρα. Το μαρτυρούν οι προεκλογικές δηλώσεις του πρωθυπουργού και το πρόγραμμα του κόμματός του. Η κρίση ανέδειξε το δημόσιο έλλειμμα, και τη νοοτροπία που το γέννησε σε πρωταγωνιστικό πρόβλημα.
Η κυβέρνηση περικόπτει τώρα από όσα χορηγούνταν ώς τώρα, λες και ήταν χαριστικά. Ηταν; Κι αν ήταν φταίνε γι' αυτό οι υπάλληλοι; Φταίνε που οι αυξήσεις των μισθών μετατράπηκαν σε επιδόματα για να μην ενσωματωθούν στον μισθό; Και ποιος είναι ο ρόλος των συνδικάτων σ' αυτό το αλισβερίσι;
Το πελατειακό κράτος πρέπει να πεθάνει. Τώρα είναι η ευκαιρία.
Η κάστα των πολιτικών με τους δημόσιους υπαλλήλους, που κακοποιεί τα συμφέροντα των πολιτών δεν έχει θέση σε καμιά μεταοθωμανική κοινωνία. Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να θρέφει έναν μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Εναν μηχανισμό, που αντιθέτως επιβαρύνει με την αντιπαραγωγικότητά του.
Ο τόπος, ο κάθε τόπος, έχει ανάγκη από ένα Δημόσιο. Ενα νέο Δημόσιο, ευέλικτο, γρήγορο, σύγχρονο, αντιγραφειοκρατικό, παραγωγικό, οικονομικό. Υπάλληλος του πολίτη είναι όχι απλώς αναγκαίο. Είναι εφικτό. Η κυβέρνηση έχει τη μοναδική ευκαιρία να γκρεμίσει και να το χτίσει. Μπορεί να μην το προγραμμάτιζε. Αλλά κανείς δεν προγραμματίζει τον απογαλακτισμό. Τον φέρνει η ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου