"Ζώντας" μέσα απ τις "ζωές των άλλων"

Γράφει ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Ξεκατίνιασμα, ανθρωποφαγία και τηλεοπτικός κανιβαλισμός έδωσαν ραντεβού με τον διάχυτο κοινωνικό κανιβαλισμό, «γωνία προσωπικής ζωής και οικογενειακού ασύλου» κι οργίασαν πάνω στα συντρίμμια του γάμου και του διαζυγίου Μενεγάκη-Λάτσιου. Και το έκαναν θεωρώντας ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μπουν στην κρεβατοκάμαρά τους, να ανοίξουν το χρηματοκιβώτιό τους και στο τέλος να ρωτήσουν και τα ανήλικα παιδιά τους –υποθέτω για την «πληρότητα του ρεπορτάζ»…

Σε αυτό το ραντεβού πήγαν και οι δύο: Ηταν εκεί οι «κατίνες του μεσημεριού» με τους «βραδινούς σοβαροφανείς συμπαραστάτες» τους. Ηταν εκεί και οι καθ’ έξιν κουτσομπόληδες τηλεθεατές, αλλά και οι κατά τα άλλα «καθωσπρέπει» ευυπόληπτοι νοικοκυραίοι, που όμως νοιάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για το ποιος κάνει τι…

Οι «κιτρινιάρηδες της ενημέρωσης» πήγαν με όλο τον «οπλισμό» τους, κάμερες, ρεπόρτερ και αδηφάγο διάθεση, αλλά και με όλα τα «ιδεολογικά εφόδια», που νομίζουν ότι απενοχοποιούν την αντικοινωνική και απαράδεκτη συμπεριφορά τους.

Μεταξύ των «επιχειρημάτων» που χρησιμοποιήθηκαν ξεχώρισαν δύο. Το ένα το εκστόμισε «επιφανής» οικοδέσποινα προβεβλημένου και «επιτυχημένου» «μεσημεριανάδικου»: «Το αν είναι ανθρωποφαγία ή όχι το πώς χειρίζονται τα μέσα το χωρισμό ενός επώνυμου ζευγαριού εξαρτάται από το πώς έχει διαχειριστεί το ίδιο το ζευγάρι τη δημόσια, αλλά και την ιδιωτική εικόνα του, όλα αυτά τα χρόνια»! Αλαλα τα χείλη των ασεβών! Τα ήθελαν και τα έπαθαν δηλαδή.

Και για όποιον δεν κατάλαβε ανέλαβε να «καθαρίσει» ένας «μάγκας» παπαράτσι, ο οποίος δήλωσε, «μας είχαν στο γάμο τους, μας είχαν στα βαφτίσια των παιδιών τους, θα μας έχουν και στο διαζύγιό τους»! Απύθμενο θράσος στα όρια του εκβιασμού και της απειλής...

Ομως επειδή ως γνωστόν «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή», αυτοί τη «δουλειά» τους κάνουν. Το θέμα είναι άλλο. Πόσο και γιατί αυτές οι ανατριχιαστικές αντιλήψεις γίνονται ανεκτές ή και επικροτούνται από μεγάλο τμήμα της κοινωνίας. Και γιατί εντέλει αυτό το προϊόν έχει τόσο μεγάλη πελατεία.

Η απάντηση δυστυχώς είναι ότι αυτές οι ανατριχιαστικές αντιλήψεις γίνονται ανεκτές από πολλούς και για αρκετούς λόγους. Ο σημαντικότερος από τους οποίους ίσως είναι ότι όλο και περισσότεροι «ζουν» μέσα από τις «ζωές των άλλων». Ή γιατί δεν έχουν ουσιαστικά δική τους ζωή ή γιατί νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να αλλάξουν αυτή που έχουν.

Το αποτέλεσμα –ούτως ή άλλως– είναι κοινωνικά καταστροφικό και το βλέπουμε γύρω μας: Ζούμε σε ένα όλο και πιο ζηλόφθονο περιβάλλον, στο οποίο ο «εχθρός» είναι αυτός που είναι ή μοιάζει καλύτερος από εμάς. Και νιώθουμε όλο και πιο πολύ την ανάγκη να τον «κοντύνουμε» και να τον φέρουμε στα μέτρα μας.

Ποιο μέλλον όμως έχει μια τέτοια κοινωνία; Που θρέφεται καταναλώνοντας τα δράματα των άλλων;