TΗΕ ΤΙΜΕS / Του Μark Ηenderson
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ γουέστερν, ο Δανός Νομπελίστας φυσικός Νιλς Μπορ παρατήρησε πως ο καουμπόης που τραβούσε πρώτος όπλο και ως εκ τούτου είχε το πλεονέκτημα, ήταν συχνά αυτός που έπεφτε νεκρός.
Η εξήγηση που προτιμούσε να δίνει ο Μπορ σε αυτό το «παράδοξο του πιστολέρο» επιβεβαιώνεται (εν μέρει τουλάχιστον) σήμερα από μια έρευνα επιστημόνων στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ: οι άνθρωποι κινούμαστε πιο γρήγορα όταν αντιδρούμε σε κάτι, παρά όταν εκτελούμε «προσχεδιασμένες ενέργειες». Πιο συγκεκριμένα, μία πράξη που γίνεται ως αντίδραση είναι κατά 21 χιλιοστά του δευτερολέπτου πιο γρήγορη από μία προσχεδιασμένη πράξη. Σε ορολογία γουέστερν, αυτό σημαίνει πως όποιος τραβάει τελευταίος όπλο, το κάνει πιο γρήγορα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει κανείς να περιμένει από τον αντίπαλο να κάνει την πρώτη κίνηση: το πλεονέκτημα της πιο γρήγορης αντίδρασης, χάνεται από τα 200 χιλιοστά του δευτερολέπτου που χρειάζεται ο εγκέφαλος για να παρατηρήσει πως ο εχθρός τραβάει όπλο. Επιπλέον, οι ενέργειες που γίνονται ως αντίδραση σε κάτι είναι λιγότερο ακριβείς από τις προσχεδιασμένες.
Η σημασία
Τι σημασία όμως μπορεί να έχουν όλες αυτές οι σκηνές της Άγριας Δύσης για τη ζωή στον 21ο αιώνα; Οι επιστήμονες ερευνούν τώρα κατά πόσο οι απαντητικές και οι εσκεμμένες ενέργειες ελέγχονται και επηρεάζονται από διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου- καθώς υπάρχουν ενδείξεις πως αυτό μπορεί να συμβαίνει στο Πάρκινσον. Όσοι πάσχουν από Πάρκινσον συχνά δυσκολεύονται να αρχίσουν μία κίνηση αλλά μπορούν να αντιδράσουν: δυσκολεύονται, για παράδειγμα, να πετάξουν μια μπάλα αλλά συχνά καταφέρνουν να την πιάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου