Διαμαρτυρία σε τηλεοπτικό χρόνο

Tης Ελλης Τριανταφυλλου

Εγώ συναινώ, εσύ συναινείς, εμείς συναινούμε, εκείνοι συναινούν; Οχι βέβαια. Εκείνοι είναι σκληροί, μαχητικοί και διεκδικητικοί και δεν καταλαβαίνουν από πολιτικές, ούτε από κοινωνικές εκκλήσεις. Τα μπλόκα ξέρουν, αυτά εμπιστεύονται! Και ας σφαδάζουν άλλοι επαγγελματίες ότι δέχονται το τελειωτικό χτύπημα εν μέσω κρίσης.

Τα μπλόκα ξέρουν, αυτά εμπιστεύονται. Τα μπλόκα και τα δελτία των οκτώ. Μόνο οι τρομοκράτες θα προγραμματίζουν τις βόμβες να σκάσουν στις οκτώ παρά τρία... Τύφλα να χουν οι πιο έμπειροι ρεπόρτερ. «Αφήστε με να ολοκληρώσω, θα κλείσει το κύκλωμα», λέει κοφτά και σε άψογη τηλεοπτική γλώσσα ο προσκεκλημένος στον παρουσιαστή του δελτίου. Εκείνος τον διακόπτει και επαναλαμβάνει την ερώτηση, βέβαιος ότι ο προσκεκλημένος του θα ανεβάσει κι άλλο τα ντεσιμπέλ (και την τηλεθέαση). Από κοντά η πολιτική ηγεσία, οι κυβερνητικοί βουλευτές, οι αντιπολιτευόμενοι μαχητές... Εξοικειωμένοι και αυτοί με τους όρους του πολιτικού ριάλιτι...

Ολοι έχουν ένα επιχείρημα που αντικρούει αυτό του συνομιλητή τους. Ολοι έχουν τα δίκια τους. Και τις ενοχές τους. Σκληρό από τη φύση του το μεροκάματο του αγρότη. Δίκαιο το παράπονο για τη διαχρονική αδυναμία της πολιτείας να λύσει πάγια προβλήματα και να συνδράμει ουσιαστικά τον αγροτικό πληθυσμό της χώρας. Δίκαιη και η οργή για τη σταδιακή κάλυψη από την πολιτεία του κενού από πελατειακές λογικές και κουβαρνταλίκια με ξένα κόλλυβα.

Αλλά και η πελατειακή σχέση, όπως και η κάθε σχέση, θέλει δύο για να διαρκέσει. Την πρόσφερε η πολιτεία, την καλοδέχθηκαν αρκετοί και για αρκετό καιρό. Σε άλλους τόπους, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί υπήρξαν οι βασικοί μοχλοί στήριξης και εκσυγχρονισμού του αγροτικού κόσμου. Εδώ ακολούθησαν κι αυτοί τη μοίρα τους. Υπέκυψαν στην καλύτερη περίπτωση στην κομματική εκμετάλλευση και τα μικροκομματικά συμφέροντα και στη χειρότερη στον πειρασμό του γκρίζου πλουτισμού. Βολεύτηκαν αυτοί, βολεύτηκαν κι οι άλλοι. Οι πολιτικές ηγεσίες που για χρόνια ανέβαλλαν το ξεβόλεμα από την αντιπαραγωγική πλην κομματικά προσοδοφόρα λογική τους. Αποδοτικό, προφανώς, να εκλαμβάνεις και κυρίως να πλασάρεις τις κοινοτικές επιδοτήσεις ως απλές «παροχές», αγνοώντας συστηματικά ότι αυτές είναι εργαλεία εκσυγχρονισμού και αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών. Βολικό να δίνεις τις «μάχες» στις Βρυξέλλες για τα περιβόητα «ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα» στήριξης της αγροτικής παραγωγής και οικονομίας και στο εσωτερικό να τα αξιοποιείς για να ικανοποιήσεις τις μικροκομματικές ορέξεις του συγκεκριμένου εκλογικού σώματος.

«Τι μου λέτε για την Ελλάδα που πάει για πτώχευση», δήλωνε τηλεοπτικά ο αρχηγός του Προμαχώνα Παύλος Αραμπατζής, «εμείς έχουμε ήδη πτωχεύσει, ας πτωχεύσουμε όλοι μαζί!». Γαία πυρί μιχθήτω! Ενας για όλους και όλοι για έναν στον πάτο του βαρελιού.

Ο διάλογος εξελίσσεται μέχρι τελικής πτώσεως σε τηλεοπτικούς χρόνους. Στο μεταξύ, στο συνοικιακό μανάβικο του Κιάτου (του παράδεισου του λεμονιού), το ισραηλινό λεμόνι πουλιέται στο ένα δέκατο της τιμής του ντόπιου, γιατί οι Ισραηλινοί καλλιεργητές έχουν βρει τρόπους να μεγαλώνουν τα δένδρα χωρίς καν χώμα! Πάμφθηνη και η πατάτα εξ Αιγύπτου. Οσο και τα εκεί μεροκάματα. Αδύνατον να ανταγωνιστεί τη δική μας. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Αδικη, στενόχωρη, αλλά πάντως αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτά και τα προβλήματα με τα οποία πρέπει να παλέψουν οι Ελληνες αγρότες. Το να προσπαθείς να τη βγάλεις καθαρή άλλη μια χρονιά δεν λύνει κανένα πρόβλημα.

Αλλά τι να προλάβεις να πεις σε ένα δελτίο... Εστω και σε ένα μπλόκο...

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ