Φίλε του RADAR ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ
Ίσως βγείς περισσότερο απ όσο νομίζεις κερδισμένος
Της Λινας Γιανναρου
«Ξέρεις τι είναι να σου λένε ότι μπορεί να μην ξανα περπατήσεις ποτέ;».
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, δεν ακούγεται θυμωμένος, ούτε καν πικραμένος λέγοντας τα παραπάνω. Είναι φορτισμένος, αλλά θετικά. «Είναι σαν κάποιος να σου βάζει φτερά στα πόδια. Αυτό είναι».
Η απίθανη ιστορία του 31χρονου Δημήτρη από τη Σπάρτη, καθηγητή σήμερα σε γυμνάσιο της πόλης, αρχίζει πριν από περίπου 18 χρόνια, όταν ένα τροχαίο ατύχημα παρ’ ολίγον να τον καθηλώσει για μια ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι. Σήμερα, όχι μόνο δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί ειδικό αμαξίδιο, αλλά αντίθετα προετοιμάζεται να... τρέξει στον μαραθώνιο της Ζυρίχης! Καταγράφει, μάλιστα, βήμα βήμα τη σκληρή προετοιμασία του σε μπλογκ, «όχι για να κάνω τον έξυπνο ή τον “κάποιον”, αλλά για να δουν όλοι ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια για θαύματα, αρκεί να πιστέψεις στον εαυτό σου».
Οπως λέει ο ίδιος, μετά από μια τέτοια ατυχία στη ζωή, έχεις δύο επιλογές: «Είτε να κάτσεις να κλαις τη μοίρα σου για το κακό που σε βρήκε είτε να το πάρεις απόφαση και να πεις ότι θα κάνω ό, τι είναι δυνατόν για να ανατρέψω την κατάσταση». Ο Δημήτρης άργησε λιγάκι, αλλά τελικά πήρε τη σωστή απόφαση. Μολονότι μια σειρά καλών γιατρών και αμέτρητες φυσιοθεραπείες τού επέτρεψαν να συνεχίσει να περπατά (πάντα βέβαια υπό στενή ιατρική παρακολούθηση), για χρόνια συνέχιζε να μεμψιμοιρεί, όπως ο ίδιος λέει. Στα 20 του, είχε φτάσει 120 κιλά, δεν μπορούσε να ανέβει έναν όροφο στο σπίτι χωρίς να λαχανιάσει.
Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του το 2000. Στο μπλογκ του περιγράφει τη στιγμή που πήρε την απόφαση να αλλάξει τα πάντα: «Είμαστε που λέτε με τον αδελφό μου καλοκαιράκι, αραχτοί κι αγναντεύουμε το απέραντο γαλάζιο. Είναι κάτι πιτσιρικάδες εκεί δίπλα, 9 - 10 χρόνων, που παίζουν κυνηγητό. Βλέποντάς τους μέσα στο νεύρο και την ενέργεια νιώθουμε κι οι δύο -ο Σταμάτης σε παρόμοια κυβικά και δύο χρόνια μικρότερος- σαν απόμαχοι της ζωής. Ε, ρε κατάντια, σκεφτόμαστε».
Αποφασίζει να αρχίσει να τρέχει από λίγο κάθε μέρα. «Κι ύστερα τσούκου τσούκου, βήμα βήμα, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, άντε και λίγο περισσότερο από την προηγούμενη βδομάδα, έλα λίγα μέτρα μείνανε ακόμα, άλλοτε με φίλους, άλλοτε μονάχος, με μόνιμη παρεούλα το mp3, με τα τοπία να εναλλάσσονται σαν τις εποχές έφτασα να σας γράφω αυτές τις γραμμές. Πέντε χρόνια και κάτι μετά, 6 μαραθώνιοι, δυο - τρεις ντουζίνες ημιμαραθώνιοι και συνολικά γύρω στα 10 χιλιάδες χιλιόμετρα σε προπονήσεις».
Κάπως έτσι, στις 11 Απριλίου θα τρέξει στη Ζυρίχη, με πρώτο στόχο να καταφέρει να τερματίσει και δεύτερο να προσπαθήσει να καταρρίψει το ατομικό του ρεκόρ. Ηταν στον μαραθώνιο της Μεσσήνης, τέσσερις ώρες και 31 λεπτά τα 42 χιλιόμετρα.
«Αλλά όπως συνηθίζω πάντα να λέω, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός Γι’ αυτό άρχισα να γράφω την εμπειρία μου από το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων (σ. σ. Χορηγός επικοινωνίας του Δημήτρη, αλλά και αρωγός σε κάθε στάδιο της προσπάθειάς του είναι το Sport24, που επιπλέον του έχει παραχωρήσει το μπλογκ marathon. yooblog. gr). Εάν με αυτό τον τρόπο κατορθώσω και αφυπνίσω έστω και έναν άνθρωπο, θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ξέρεις, η γενιά μου όλο γκρινιάζει. Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη εποχή, αλλά είναι και λίγο στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα και στη ζωή μας και γενικότερα».
Ηδη πάντως έχει δημιουργήσει «ρεύμα». «Οι μαθητές μου είναι πιο τρελοί κι από μένα! Εχουν φτιάξει καυτή εξέδρα και με ακολουθούν στους αγώνες. Τους χρωστάω μεγάλη χάρη. Μου δίνουν φοβερή ενέργεια».
Το blog του Δημήτρη θα το βρείτε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου